Het was best heftig voor me, de reacties op mijn vorige blog, dat durf ik wel toe te geven.
Van heel positief en meelevend tot erg negatief en afkeurend.
Met name de comments van de laatste soort raakten mij, zoals we altijd het ‘niet fijne’ beter registreren en onthouden dan het ‘wel fijne’. Totdat ik bedacht: kennelijk raak ik aan alle kanten snaren! En dat geeft me dan weer moed.
Wat ik zelf eigenlijk het állerlastigste vind in mijn positie (die van bonusmoeder van twee prachtig, lieve kinderen die het moeilijk hebben tussen twee ouders die niet goed met elkaar omgaan en waarvan in dit geval van moeders kan een extra negatieve lading wordt gelegd op de persoon van hun vader, mijn lief, en alles wat bij vader hoort), is het vinden van de goede balans tussen wat je wél zegt en wat niet en tegen wie wel en tegen wie niet.
In mijn omgeving hou ik mijn kaken stijf op elkaar over wat zich allemaal afspeelt in mijn bonusfamilie. Alleen mijn twee allerbeste vriendinnen weten het en met hen kan ik er goed over praten. Met mijn lief praat ik er wel over, maar met name bied ik het luisterend oor en de brede schouder. Ik vind het heel moeilijk om in alles wat voor hem al zo lastig is, hem ook nog eens te bezwaren met die aspecten die voor mij moeilijk zijn.
Vrienden van hen die op de hoogte zijn van de slechte verstandhouding tussen hem en zijn ex, vragen er eigenlijk altijd naar. En altijd weer is het een omzichtig zoeken naar de juiste woorden en de juiste duiding. En met hand op mijn hart: wij zeggen niets te veel en blijven weg van allerlei negatieve waarderingen. Ik zeg meestal helemaal niets. Maar toch is het een wespennest. Al een paar keer kwam het voor, dat dingen via de band terugkwamen, ofwel dat de ex woedend was over dingen die wij gezegd zouden hebben. Voor nuancering is het te laat. En ontkennen heeft geen zin. Met alle gevolgen vandien voor de onderlinge sfeer en interactie met de kinderen…
Het lijkt soms wel alsof de hele kwestie gehypt wordt door een bepaalde groep mensen, alsof de sensatie van de ellende van een ander de problemen die ze zelf wellicht hebben, even verbleekt.
Ik vind dat moeilijk. Deze hele manier van doen staat zo ver van mij af. Binnen mijn eigen kleine kring gaan we anders met elkaar om. Rustiger. Met meer afstand en toch heel nabij. We zijn gericht op het aardige. Het voelt zachter, snap je? Mijn lief en ik, we zijn zo gelijk in hoe we zijn als mens, maar het lijkt wel of de werelden die we meebrengen en met elkaar proberen in lijn te brengen, totaal verschillend zijn. Het maakt ook dat ik me vooralsnog stevig verschans in de wereld die de mijne is. En dat zit tussen ons, hoe weinig ook, toch een beetje in de weg.
Als je dit herkent, heb je dan tips voor mij hoe hier mee om te gaan?
