In de vorige blogs heb ik verteld over onze 30-jarige periode van samen zijn. De laatste 10 jaar zijn we verder uit elkaar gegroeid en heeft mijn vrouw haar geluk, dat ze bij mij niet kon vinden, bij een ander gevonden. Naast alle ellende die zo’n scheiding met zich meebrengt, werd het uiteindelijk nog erger doordat ik min of meer was gedwongen nog een half jaar te moeten blijven wonen in hetzelfde huis met iemand waar ik dus min of meer afscheid van had genomen. Ik vraag mezelf in deze blogs af: hoe heb ik die periode in hemelsnaam overleefd? Ik ga hardop denkend voor mezelf een aantal lessen trekken.
Nu komt dan misschien wel mijn belangrijkste les. Focus op de nieuwe mogelijkheden, kijk naar de toekomst (zonder het verleden te verloochenen, blijf dus de mooie dingen uit het verleden koesteren).
Les 7: geniet van de nieuwe mogelijkheden
Het klinkt misschien raar maar één van eerste dingen die ik deed (zodra dat kon, na de verhuizing) was weer een simpele audio-installatie voor mezelf in de woonkamer neerzetten. Precies zoals ik dat van vroeger uit mijn studententijd gewend was. Laat die kabeltjes gewoon lekker door de kamer lopen, jonguh! Dat de versterker niet kleurt bij de kast waar die op staat: lekker belangrijk. De hoes van de lp die daar nog lekker nonchalant rond slingert NAAST de kast: het kan en mag allemaal weer!
Joekel van een tv
Het tweede dat ik me had voorgenomen te gaan doen: een ENORME grote nieuwe hieperdepiep moderne ultrabright Qled 8k ultraquality TV-scherm kopen. Samen met mijn zoon kijken wat er allemaal te koop is en inschatten welke maat nog nét in de kamer past. En een grote tv zonder een fijne lig- en zit-bank, dat is ook geen doen natuurlijk. Typische mannen-dingen misschien, maar ik heb echt genoten van deze momentjes en daadjes van puberaal verzet.
Ik moet dus gaan nadenken over wat ik nog wil met de rest van mijn leven.
Maar even serieus. Natuurlijk is bij mij ook de gedachte sluimerend aanwezig: ik ben bijna 60 jaar oud en hoe lang heb ik nog te gaan? Vroeger, ik kijk naar mijn ouders en mijn grootouders, waren mensen oud en versleten op die leeftijd. Maar tegenwoordig ligt dat toch anders, we zijn fitter en vitaler dan ooit, ook op deze leeftijd. Als het een beetje meezit dan heb ik nog 20 mooie jaren te gaan. Ik moet dus gaan nadenken over wat ik nog wil met de rest van mijn leven.
Gestegen op de ladder
Het eerste wat ik voor mezelf constateer, en ja natuurlijk ben ik niet onpartijdig en kijk ik door een roze bril, is dat mijn positie op de ladder een stuk beter is dan die was in mijn jonge jaren. Ik ben heel eerlijk als ik zeg dat ik vroeger tot mijn 18e niet het mooiste jongetje van de klas was. Ik was best aanwezig en had genoeg vrienden maar toch kozen de populaire en mooie meiden altijd andere jongens. Met die jongens die wél de looks en uitstraling hadden kon ik me niet meten.
Ik ben nog steeds niet zo’n (oudere) jongere die elke meid kan krijgen maar ten opzichte van mijn mannelijke leeftijdsgenoten zie ik er nu relatief beter en fitter uit (laat me nou in die waan!). En die troef wil ik zeker gaan inzetten. Bovendien ben ik (klop klop aftikken) gezond en heb geen psychische of financiële problemen, heb leuke kinderen, woon in een leuk huis, heb voldoende hobby’s en passies. Zie je een beetje wat er hier gebeurt? Ik ben mezelf moed aan het inpraten en ik merk dat het aardig werkt :-) .
Keuzes maken
Wil ik alleen blijven? Kán ik alleen blijven? Wil ik nog een mooie leuke lieve vrouw ontmoeten om samen dingen mee te gaan doen? Dingen te ontdekken, dingen te delen? Ben ik (nog wel, of weer) geschikt om samen te kunnen wonen en te leven met iemand? Hoe gaat daten na je 60e? Hoe werken al die sites? Want ik zie dat ouderen (zo noem ik voor het gemak maar even de groep 50-plussers) een nieuwe en interessante doelgroep zijn op de datingmarkt. Ik hoor en lees dat er een overschot aan hoogopgeleide kritische vrouwen is die uiteraard (?) een man zoeken zoals ik … Afijn, alleen het denken er over is eigenlijk al leuk en spannend.
