Lief kind,
Bekruipt jou soms ook het gevoel dat je het niet meer weet? Dat jouw emmertje overloopt met alle verwarrende gevoelens die er in je leven? Dat verdriet zich afwisselt met woede. Maar gek genoeg je je soms ook nog wel blij voelt.
Wil je dat het vragen stellen stopt? Die lastige vragen waar je soms geen antwoord op weet of waar je simpelweg op antwoordt om daarmee een ander te plezieren!
Wil je dat gevoel kwijt van dat je moet kiezen?
Zou je jezelf soms gewoon het liefst willen verstoppen? Of heel hard wegrennen van alles.
Ik begrijp het. Jij draagt misschien wel een last op je schouders die jij niet hoeft te dragen.
Ik zie dat je je soms groot houdt. Vaak zie ik ook dat je jezelf heel klein maakt of iets voor jezelf houdt. Dat je jezelf onzichtbaar probeert te maken. Dat je rondloopt met gevoelens van schuld en je jezelf afvraagt of het door jou komt. Of dat je met een diep gevoel van schaamte zit. Een gevoel dat jou in jouw kern raakt. Een gevoel waardoor je je vertrouwen verliest in de mensen om je heen, maar nog erger ook in jezelf. Waardoor je besluit om je te gaan verstoppen. Soms niet letterlijk, maar wel door je anders te gaan gedragen. Omdat je niet anders kan. Omdat je de woorden niet durft uit te spreken of kunt uitspreken. Uit angst. Uit verdriet. Uit loyaliteit.
Lief kind. Ik zie je. Ik hoor je. Ik begrijp je. Ik wil naar je luisteren. Er voor je zijn. Ik ben niet de oplossing, maar kan een steun voor je zijn. Je hoeft er niet alleen voor te staan. Jij bent niet degene die hoeft te kiezen. Ik kan naast je komen staan. Ik kan samen helpen om de woorden te zoeken. Ik durf ze voor je uit te spreken. Want jouw stem telt. Jij bent niet verantwoordelijk. Jij mag kind zijn. Vergeet dat nooit!
Kindbehartiger Marieke Lips