Zondag, 10 december 2017
“Nee, ma, sorry, het weer is te slecht om naar Brabant te komen”. Ik heb mijn moeder aan de lijn terwijl uit de grauwe lucht de sneeuw met bakken uit de hemel valt. Maar ik had helaas nog meer slecht nieuws. Opa en oma waren er stil van. Konden het moeilijk bevatten. “Hoe is het met Hugo?”
Een groot hartzeer voor elke ouder: het verdriet van je kind. Je zou zo graag de pijn weg willen nemen.
Nu ik toch bezig was ook maar gelijk mijn broer gebeld. “Hey broer, luister…..”. Stil, … maar nu aan mijn kant. Precies, de roze olifant. Hij had pas gehoord dat hij opa ging worden. Gaaf nieuws, hoor, maar hoe paradoxaal kan het leven soms zijn? Een eigen kleinkind…..een kleine Hugo of Alissa: in mijn hoofd was het al ‘geboren’. Oma worden binnen een jaar of 2: ik zag het al helemaal zitten ……en zijn of haar ouders lange tijd ook. Nu niet meer! Wat een verdriet, vooral voor de ex-aanstaande ouders. “Wacht even, zus, wat bizar. Is er geen “ander” in het spel?” “Neee, dan zou ik dat toch weten?”, zei ik met meer twijfel in mijn stem dan mij lief was.
Later die middag naar zoonlief gegaan. Stoer zoals hij met de situatie omgaat. Hij is meer open, praat meer. Ben ook wel heel erg benieuwd of dat dit ook een reflectie is van hoe hij zich werkelijk voelt. Soms vertelt hij wat tussen de bedrijven door. Druk met z’n werk. Maakt niet uit. Ik stort mezelf op de bergen schone was van haar en hem die in de logeerkamer ligt opgestapeld. Het voelt goed om iets te kunnen betekenen voor hem/hen in het huis wat nog zo ‘ademt naar ‘Hugo en Alissa’. Gevangen tussen ‘a bad dream, pain and hope’.
Wil je weten wat hieraan vooraf ging? Lees hier meer over ‘Dagboek van een ‘ex-schone moeder’: deel 1, deel 2.
