Moedeloos swipe ik foto’s van mannen naar links.
Hoe gek is het dat ik achteloos blijf swipen in de hoop dat de eerst-volgende foto wél iets uit zal stralen dat mij aanspreekt? Als ik dan af en toe een exemplaar naar rechts stuur en die in een flits verdwijnt in de ‘op hoop van zegen’ leegte van de Tinder-app, stijgt mijn onzekerheid tot ongekende hoogte, want laten we eerlijk zijn, zo’n foto is meestal voor altijd weg-geswiped. Never to be seen again!
Maar als er dan opeens rechtsboven op het scherm een rood bolletje opspringt en het scherm enthousiast aankondigt dat ik een match heb, slaat de ware angst als een mokerslag toe. Stuur ik iets? Wacht ik op hem? Wat zeg ik eigenlijk? Alles wat ik wil vragen staat zwart op wit belachelijk of idioot! Dat zijn geen dingen die je zomaar op een app aan en wild vreemd iemand vraagt. Ik toch niet. Wat zouden andere vrouwen vragen? Zijn die grappig, ad-rem of van de sexy-talk?
Er volgt een toontje en nerveus open ik het bericht: ‘hoi’. Ik twijfel, zeg ik ‘hoi’ terug of wacht ik even of er ook een vraag volgt. Het blijft stil. Ik ga wat anders doen, maar het ‘hoi’ berichtje blijft me achtervolgen. Na een paar uur stuur ik ‘hoi’ terug. Zijn respons? Opeens zijn we geen ‘match’ meer. Het was van (hele) korte duur. Een paar uur van mijn leven compleet verspild. Aan de illusie dat er online misschien wel een match te vinden zou zijn.
Op een paar geestige, maar niet zo interessante gesprekken na, merk ik dat vooral het swipen mij bezighoudt. De foto’s van mannen in allerlei badkamer poses, met zonnebril op, naast een sport auto staand en iedere mogelijke sport beoefenend, zijn talrijk! Ik ben niet zo sportief. Los daarvan ben ik al jaren niet meer op vakantie geweest als alleenstaande moeder. Het geld was er gewoonweg niet en als dat er niet is ontstaat er een tevredenheid in thuisblijven. Zou dat ook zo zijn met mannen? Als ik te lang single blijf, hoeft het misschien niet meer? Dan vind ik het wel prima zonder.
Met veel moed ga ik toch twee dates aan. Ik spreek in eerste instantie af voor koffie, maar beide heren plakken er een maaltijd aan, zo gezellig zijn de dates. Man één blijkt een seriële dater te zijn, die liefst van al iedere week met een andere vrouw koffie gaat drinken, gewoon omdat het kan. En zelfs als hij in een ‘relatie’ zit (want hij durft het woord niet uit te spreken), houdt hij de koffietrend graag aan, omdat het kan. Ik besluit dat hij niet iemand is die bij mij past. Dat kan, want we passen niet allemaal bij elkaar, toch?
Man twee is leuk! Hij heeft humor, vertelt gezellig over zijn kinderen en ex vrouw (of toch bijna ex vrouw, lijkt wel) en ik heb de indruk dat hij mij ook wel aardig vindt en leuk om mee te praten. Na een lange eerste date, volgt date nummer twee. Een etentje, zo tête à tête. Weer lachen we wat af.
[tweet_box design=”box_12_at” pic_url=”https://miesmagazine.com/wp-content/uploads/29066577_1794432027527667_8054430746615480320_n.png” author=”Gastblogger”]We lijken dezelfde drang naar gezelligheid, kinderen en huiselijke warmte te hebben. Zelfs bepaalde toekomst ideeën liggen op één lijn.[/tweet_box]
We lijken dezelfde behoeft aan gezelligheid, kinderen en huiselijke warmte te hebben. Zelfs bepaalde toekomst ideeën liggen op één lijn. Ik voel voor het eerst sinds lange tijd dat er misschien naast vriendschap ook wel ietsje meer zou kunnen bloeien. Aan het einde van de avond kussen we elkaar innig gedag. Het voelt fijn en geborgen. Ik ga met een gelukzalig gevoel naar huis. We sms’en nog een paar keer om elkaar te laten weten dat het écht een leuke avond was en spreken af dat we voor een derde date gaan.
De dag van de zogenaamde derde date (die door drukke schema’s in de verste verte nog niet concreet gepland stond) krijg ik op het einde van de middag een berichtje. Hij heeft onverwachts de kinderen vanavond en kan niet weg tot zijn ex-vrouw thuiskomt. Ik toon begrip en zeg dat kinderen altijd voorgaan wat mij betreft. Die date die kan wel wachten en zetten we ‘on hold’, geen probleem! Een paar uur later stuurt hij weer een berichtje: of hij na half elf zal langskomen en gezellig blijft slapen.
Okè…. ik ben echt niet preuts en hoef ook geen drie jaar meer te wachten voor ik met iemand het bed in duik, maar dit is wel heel direct voor mijn doen. Beleefd zeg ik hem dat mijn kinderen thuis zijn en dat ik het nog wat vroeg vind om ze te ontmoeten, bovendien is een logeerpa(a)rtijtje voor mij ook nog iets te vroeg. Het blijft stil aan de andere kant. Ik vraag nog of alles oké is. Geen reactie. De volgende dag stuur ik hem een keurig berichtje en vertel hem dat ik onze dates ontzettend leuk vond, grappig en gezellig. En dat ik het tof zou vinden om nog eens af te spreken. Ik vraag hem of hij dat ook leuk zou vinden, en zo niet dat hij dat gerust mag laten weten – even goede vrienden! Weer niets.
Ik snap het niet. Eerlijk waar, ik snap het niet. Hoe heb ik dit zo fout aangevoeld? Wat heeft mijn buikgevoel mij in de steek gelaten zeg – geen enkele radar ging af. En meneer twee was net zo snel uit mijn leven als dat hij erin was gestapt. Krankzinnig eigenlijk, dat het kan. Twee dagen was ik er niet goed van, ik ben zo’n type die zichzelf kritisch gaat analyseren en de afwijzing komt dan extra hard aan. Na die dagen kwam ik uiteindelijk tot de conclusie dat het misschien niets te maken had met mij als persoon. Misschien was hij op zoek naar een ‘scharrel’ en bleek ik geen makkelijke leg te zijn geweest. Wie zal het zeggen. Ik heb hem sindsdien nooit meer gehoord.
De romanticus in mij die zich dus af en toe op Tinder aanmeldt om misschien die éne leuke man tegen te komen, hoopt dat ik niet zonder partner door het leven zal hoeven gaan. De praktische vrouw die ik door de scheiding ben geworden, vindt het wel prima zo zonder man in the picture. Soms denk ik dat ik er niet eens de tijd voor zou hebben. Ik red het amper om alles te doen wat ik wil doen, en om overal bij te zijn waar ik bij wil zijn. Waar zou ik de tijd vandaan halen voor een man in mijn leven? Een relatie moet je niet in je leven willen hoeven proppen. Toch? Misschien ben ik ook bang geworden voor het verspillen van (kostbare) tijd zoals na die ene verdwijn-truc date.
Ik besluit om mijn matches abrupt op te heffen en meld mij volledig af bij Tinder. Ik sluit mijn account en neem mij voor om nooit meer terug te komen. Zelfs niet om heel even te kijken – of just in case – nee! Ik heb opeens weer zeeën van tijd nu ik niet meer hele dagen aan het swipen ben en besluit dat ik vast wel een leuke vent – ooit – in het echie wel zal tegenkomen. Of niet. So be it.
♥
En jij? Tinder jij nog steeds wat aan? Wat zijn jouw ervaringen met online daten? Heeft iemand bij jou ook zomaar niets meer laten weten? En wat vond jij daarvan? Hoe ging je daarmee om?
