Zaterdag 9 december 2017
Vandaag ben ik alleen thuis. Alleen met mijn gedachten aan een bruiloft die niet meer plaats zal vinden op landgoed ‘Sparrendael” in juni 2019.
Ik voelde me vereerd toen Alissa expliciet mij gevraagd had om samen met haar vlak na de zomervakantie te gaan snuffelen in een van de grootste bruidsmodezaken van Brabant. Onderweg daar naar toe, had ze met mij gedeeld wat voor haar en Hugo belangrijk zou zijn tijdens hun grote dag. En wat we nooit verwacht hadden van een twijfelaar als zij, geschiedde: de allereerste jurk was dé jurk.
Ze straalde. Op haar lijf geschreven. Zo mooi.
Zo’n ‘say-yes-to-the-dress moment’ met tranen en al. Ik zag haar al lopen bij mijn zoon aan zijn arm. Het was ook mijn ‘sprookje’ alleen, naar nu blijkt, zonder: “ze leefden nog lang en gelukkig”……
Ik moet er even uit, samen met de hond. Als ik bij de buren naar binnen kijk zie ik dat ze thuis zijn.
Zal ik….? Twee dagen lang vond ik het te moeilijk het nieuws met anderen te delen. Te pijnlijk. Maar bij dit stel, waar we al 25 jaar lief en leed mee bespreken, voelt het wel goed om te doen. “Geen waterlanders, hoor!!”sprak ik mezelf streng toe, terwijl ik richting de voordeur liep.
Dat was dus hetzelfde als jezelf de opdracht geven niet aan een roze olifant te denken ;-). Ik was nog maar amper binnen of de tranen sprongen in mijn ogen. Een luisterend oor, tissue en ‘er zijn wel ergere dingen in de wereld’ was de goedbedoelde troost. “Kan best zijn, maar Hugo en ik gaan dat grietje heel erg missen!”.
Verdriet. Het mag er zijn! Sterker nog: dat is er nog wel even.
