Luca zijn cadeau kreeg een plek onderin de kast. Ik kon het niet verdragen het nu te zien en herinnerd te worden aan die lege voordeur.
Het gevoel zoals ik meemaakte bij het gadeslaan van een radeloze eendenmoeder die maar naar haar jongen bleef zoeken, nadat ze bij het oversteken van de weg waren overreden. Een roepende met gebroken stem die niet meer gehoord wordt.
Nee, dat cadeau moet voor nu uit het zicht. Bij het opbergen in de kast, stonden onderin nog de tasjes van de kinderen, broodtrommeltjes en drinkflesjes er nog in. Ik keek nog even naar dit stilleven, met hun kleertjes naast elkaar aan hangertjes. Ach, het moet een vergissing zijn geweest, ik zou binnenkort toch wel een adreswijziging ontvangen…
Alle moed nu bijeen geraapt om die brief te gaan schrijven naar de oudste. Hij was tenslotte nog maar 8 toen ik hem het laatst zag. Ik heb altijd de hoop gehad dat zijn moeder mijn brieven wel zou voorlezen. Als ik daar nu aan terugdenk, dan snap ik niet dat ik zo naïef heb kunnen zijn. Een bericht van Papa zou zo leuk moeten zijn. Als ouder maak je daar tijd voor. “Jongens, ik heb een brief van Papa”. Beseffen we wel dat het kind er behoefte aan heeft om toch iets van zijn vader of moeder te horen. Ik ben misschien dan wel uit hun dagelijks leven, maar Luca en Puk moeten wel weten dat ik aan hun denk, iedere dag en ieder uur. Er zijn momenten die je soms niet snel doorhebt van jezelf. Waarom voel ik mij zo neerslachtig? Dan ineens denk ik, ja natuurlijk, iedereen is bezig met iets leuks te plannen. Nu juist op die “rottige happy momenten” van vakanties plannen, verjaardagen, Sinterklaas, Kerst en… kortom, alles wat met het “gezellige” samenzijn te maken heeft. Dan plotseling raakt het je weer. Ik leg mij erbij neer, ik was het bijna vergeten, maar nu weet ik het weer waarom mij dat bijna depressieve gevoel overrompelde. Kijkend naar de voordeurmat zie ik geen kaart voor papa’s verjaardag, Kerst of zomaar iets. Ze weten toch wel waar ik woon dus waarom zouden ze dan niet een tekening of zo kunnen opsturen?
Ik begrijp gewoonweg niet waarom ik aan de kant ben gezet als vader en papa.
Het zijn deze momenten, die mij zomaar overvallen, van iets kleins zoals het vinden van een haarspeldje van Puk of een muizenknuffel van Luca, en op die momenten wil ik eigenlijk niet voelen. Ik pak het op alsof het voor mij niets betekent en ik leg het aan de kant. Ik probeer niet waar te nemen, ik zet meteen er een afleiding voor in de plaats. Ik stort mij in het werkt en ik ruim alle kasten nog een keer op. Ik maak het huis aan kant en onbeheerst gooi ik een bordje herinnering kapot. ik voel een onmachtige boosheid naar de moeder. Ik begrijp gewoonweg niet waarom ik aan de kant ben gezet als vader en papa.
Ieder verhaal heeft twee kanten, zoals het lichte ook een donkere zijde heeft. Het één kan niet bestaan zonder de aanwezigheid van het andere. Dat beseffende gaf mij ook de kracht om mijn balans te herwinnen. Je moet als het ware het eerst doorhebben dat je naar de buitenzijde van de cirkel geslingerd wordt, daar waar het zo aardedonker en koud is. Het krachtveld naar buiten, weg van het centrum, is zo onmetelijk groot. Dat merk ik pas wanneer ik probeerde weer terug naar het midden te komen. Het midden dat ik als papa zo vaak zocht in de keuze’s van de juiste woorden. Woorden om haar maar niet van streek te maken of af te wijzen. De kunst is om mijn verdriet en onmacht er vooral maar niet in door te laten doorschemeren, naar niemand.
Ik ben gek op fotograferen, maar vooral op het observeren. Op de achterzijde van de camera te kijken of het kleine plaatje goed voelt zonder de details waar te nemen. Een muziekstuk, toon of licht setting te zoeken welke bij elkaar paste. Iedere dissonant te vermijden en het beeld met jezelf te blijven reflecteren als een soort van continue dialoog.
Dit plaatje vervaagt als ik terug denk aan de ‘voordeur afhaal/thuisbreng momenten’ van de kinderen. Waar de moed mij vaak in de schoenen zakte en waar het harmonische plaatje snel verdwenen was. Daar waar geen juist woord mij meer te binnen schoot. Meestal eindigend in een slecht verstaanbaar gemompel van mij terwijl ik de rugtasjes opraapte zonder te controleren wat erin zat. Ik griste het toegeworpen omgangschriftje met daarin onze enige ouderlijke communicatie nog snel van de deurmat.
Ik liep weg en zweeg, ik onderging en incasseerde. De herinnering aan deze momenten waren bitter en ik vrees ook voor de gevolgen van die kleintjes die er met grote ogen naar keken. Wat voor uitwerking heeft die voelbare spanning en energie op die kleine koppies gehad? Zij konden en waren niet in staat om er woorden en begrippen aan geven. Ik voel mij schuldig dat ik dat allemaal niet heb kunnen voorkomen.
Ik kijk nu naar buiten en vraag mij na zo vele jaren af of ze nog eens allemaal terug zouden komen? Dat we misschien nog eens op de skelter zouden kunnen gaan rijden. Ik kan er maar geen afscheid van nemen. Ze is een monument geworden van hoop. Verroest en verlaten liet ik deze skelter in de tuin staan.
Ze zijn niet meer teruggekomen tot nu toe. Moet ik mijzelf nu blijven pijnigen aan dit monument van ‘eens was er’. Het omgekeerde sprookje van de Prins die na de kus zijn geliefde niet meer heeft mogen terug zien?
Ik zeg; “Het was ook fijn dat ik het allemaal heb mogen beleven, hoe kort ook, hoe onrechtvaardig en wreed ook”. Ik ben een bevoorrecht Mens dat ik vader en papa mocht zijn. Dat kan niemand mij meer afpakken. Misschien is nu de tijd aangebroken om door alles wat ik mee moest maken ik juist nu eigenlijk bevoorrecht ben om het vanaf deze zijde te bezien.
De kracht vinden om te gaan met tegenslag en verlies heeft mij veel gebracht. Het heeft mij ook geleerd beter waar te nemen en juist te kijken naar datgene waar ik het meest bang voor ben. Ik zie en voel nu ook de pijn van al hetgeen mij overkomen is. Door het beter te observeren valt het mij op dat de pijn eigenlijk meevalt. Gek genoeg was de angst voor de pijn en de afwijzing, zeg maar; “het niet goed genoeg zijn” veel groter dan de pijn zelf.
Hee skelter, ik kan nu toch weer beter naar je kijken. Jouw leegte is niet de leegte in mij. Mijn gevoel is meer aanwezig in mij dan ooit tevoren! Jij bent echt een monument van datgene waar je voor stond en nog steeds voor staat. Eens gaan ze op zoek en komen ze terug, want het was te bijzonder om zomaar te vergeten. Dan schiet het lied van Barbra Streisand mij door mijn gedachte: Somewhere.
