“Goedlachse boogschutter, sprekende ogen, sociaal en een vlotte schrijfster”. Zo kwam ik over op een net ontdekte datingsite, eentje waar er geëist werd dat je minstens hogeschool gevolgd had.
Maar eerlijk is eerlijk, eigenlijk nog altijd gelovend in het vinden van die man die niet perfect moest zijn maar wel meer prinsmannelijkheid dan kikkergehalte moest hebben.
Jonathan dus… woonde zomaar eventjes een slordige 100km van me vandaan. Was huis- tuin- en keukendokter zoals hij het omschreef en werkte elke weekdag van half 8 in de ochtend tot gemiddeld half 10 ’s avonds. Het draaide uit op een weekendrelatie, afwisselend in mijn buitenverblijf zoals ik zijn huis noemde of in mijn appartementje. Elke avond belden we elkaar om onze dag-belevenissen uit te wisselen. We waren ervan overtuigd dat ik bij hem zou intrekken zo gauw mijn jongens oud genoeg waren om zelfstandig te wonen.
Het draaide uit op een weekendrelatie, afwisselend in mijn buitenverblijf zoals ik zijn huis noemde of in mijn appartementje.
Het zat goed, op heel veel gebied: we begrepen elkaar omdat we in dezelfde branche werkten, we deelden veel dezelfde interesses, hadden dezelfde waarden, familie was heel belangrijk en we hadden ook hetzelfde gevoel voor humor. Het leek er erg op dat ik genoeg kikkers had gekust..
Tot bleek dat hij plots woede-aanvallen kon krijgen, zogenaamd om niets. Ook vrienden en familieleden kregen daar wel eens meer dan een glimp van te zien. Onterechte uitbarstingen van iemand die niet meer voor rede vatbaar was… doordat we telkens weer een adempauze hadden tijdens de weekdagen, heb ik het heel lang kunnen verdragen.
Zucht.. duidelijk toch weer een kikker, met een kort lontje en ik zag het niet zitten om de rest van mijn leven op de tippen van mijn tenen te moeten lopen.
En plots was het op. Tijdens een vakantie samen met zijn (inmiddels jongvolwassen) kinderen die hem na weer eens een compleet geschifte uitval van repliek dienden. Maar voor mij had het zijn grens bereikt. Zucht.. duidelijk toch weer een kikker, met een kort lontje en ik zag het niet zitten om de rest van mijn leven op de tippen van mijn tenen te moeten lopen.
Exit Jonathan dus…
