“Een vrouw die veel lacht, niet oppervlakkig is, die graag geniet maar met twee benen op de grond wil blijven. Zo kwam ik over op de date site waar ik toch weer mijn kans wou wagen.
Eerlijk is eerlijk, eigenlijk wist ik niet meer echt of ik iemand zou tegenkomen na al die mannen die ik eerst zo superfout inschatte maar stel dat er toch een prins rondloopt die zo goed als geen kikkergehalte heeft.”
Rik dus… een man die mijn nieuwsgierigheid aanwakkerde door zijn poëtische manier van mij het hof maken, ook al woonde hij aan de kust. Ach, het werd zomer en zon en zee horen daar wel bij…
We spraken af in Antwerpen (het binnenland zoals hij het noemde) en de manier waarop hij me de hele dag bleef aankijken gaf me een supervrouwelijk gevoel.
Bij ons afscheid kuste hij me intens en veelbelovend. Echter, eens weer thuis kon ik dat waarschuwend stemmetje over die hoeveelheid kilometers tussen Oostende en Antwerpen niet uit mijn hoofd zetten. Meer dan een weekendrelatie zou er niet inzitten wist ik uit ervaring. Nu er weer letterlijke afstand tussen ons was kreeg mijn verstand de bovenhand.
Hij bleef echter aandringen op een tweede date… ik ging overstag… Een dikke maand later (lees: afspraakje vier dus), spoorde ik naar Oostende. We waren zover dat een overnachting in het date-pakketje zat. En toen (pas) ontdekte ik dat hij aan een ziekte lijdt die momenteel weliswaar onder de controle is, maar toch al bepaalde gevolgen heeft en elk moment weer terug kan beginnen opspelen. Ik zag vooral het feit dat hij quasi “normaal” functioneerde. Vooral de manier waarop hij het vrijen tot een niveau van hartstochtelijke liefhebberij wist te tillen, was een openbaring. Ik voelde me begeerd van mijn haarkruin tot de toppen van mijn tenen!
Tot hij een viertal weken later meer en meer op mij begon te steunen en leunen… het fragiele evenwicht van geven en nemen was verbroken, naast het supervrouwelijke voelde ik me nu vooral ook huishoudster, verzorgende, chauffeuse, verpleegster…
Op een gegeven moment heb ik hem, met pijn in mijn hart, laten weten dat zijn ziekte voor mij te zwaar doorwoog en dat ik een toekomst samen niet meer zag zitten. Uit medelijden of uit schuldgevoel samen blijven zou niet eerlijk zijn, noch voor mij, noch voor hem.
Exit Rik dus…
