Afgelopen week was het een jaar geleden dat ik mijn man vertelde dat ik wilde scheiden.
Woorden die er jaren op hadden gewacht voordat ze eindelijk uitgesproken werden.
Een beslissing die mij onzeker en kwetsbaar maakte, mijn hart eruit rukte. Ik voelde me schuldig, naar mijn kinderen en ook naar hem. Hij was (en is) immers een lieve en zorgzame man, een fantastische vader voor onze kinderen. Maar ik? Ik was niet meer gelukkig, voelde me vaak zó eenzaam. We waren geen team meer, maar vooral bezig elkaar naar beneden te halen, omdat we ons niet gezien en begrepen voelden door de ander.
Ik maakte de balans op, zoals zo vaak het afgelopen jaar. Ben ik van die scheiding nou werkelijk zoveel gelukkiger geworden? Hier zit ik dan, alleen (hoewel niet meer eenzaam) ongewenst parttime moeder, iedere dag weer nieuwe uitdagingen het hoofd te bieden.
Nee, gelukkiger ben ik er niet van geworden, wel een ander mens. Of veel meer, ik ben geworden wie ik eigenlijk altijd al was. Ik hoef niet meer te horen dat ik “mijn hoofd erbij moet houden” of “erboven moet staan”. Ik hoef het me “niet zo aan te trekken” als iets of iemand me raakt.
Ja ik mag geraakt worden. Als mensen iets naars tegen me zeggen mag ik me daar overstuur van voelen. En als er iets moois gebeurt in mijn leven, hoef ik niet “normaal te doen”. Ik heb veel mensen in mijn leven die mij begrijpen en me nemen zoals ik ben. Die samen met mij genieten als mijn ogen stralen of ik ‘door het dolle heen’ ben. Ik heb mensen in mijn leven die er voor me zijn, samen met me huilen op de bank om alles dat er niet meer is. Mensen die een oneindig vertrouwen in me lijken te hebben, zelfs als ik het al lang niet meer zie zitten.
Ik heb een huis waar het aangenaam en gezellig is, waar mensen zich thuis voelen, waar ik me thuis voel. Een huis dat ik kan inrichten met spullen die mij een goed gevoel geven, ookal zijn het misschien geen duurzame spullen.
Ik voel mij vaak een “powerwoman” en word zo regelmatig genoemd door mijn collega’s en vrienden. Soms doodmoe van alle ballen tegelijk in de lucht. Tegelijkertijd ben ik trots op mezelf. Trots dat ik nu dingen blijk te kunnen die ik nooit voor mogelijk had gehouden. Af en toe huilend op mijn werk, een opleiding volgen, een huishouden draaiende houden en naar beste vermogen mama van mijn twee lieve kinderen.
Langzaam, uiterst langzaam slijt het verdriet. Worden de schuldgevoelens minder. Verandert de band met mijn dochter, waar ik zo intens van geniet. Zij ziet mij en ik zie haar. Dit weekend ben ik voor het eerst een weekend zonder kinderen én zonder een vol geplande agenda. Ik kijk wel wat er komt en geniet daarvan. Ik heb mezelf gevonden:
“As I began to love myself I understood that at any circumstance, I am in the right place at the right time, and everything happens at exactly the right moment. So I could be calm. Today I call it Self-Confidence. […] We no longer need to fear arguments, confrontations or any kind of problems with ourselves or others. Even stars collide, and out of their crashing new worlds are born. Today I know THAT IS LIFE” (Charlie Chaplin).