Lieve lezers, niet alle dagboek fragmenten zijn uit het verleden van Erik. Ik wil ook graag recente inzichten delen met jullie. Inzichten die je soms zo maar toevallen. Ik heb zelf geen ervaring met toeval, omdat ik daar niet in geloof. Ik zie altijd in die omstandigheden die mij overkomen de aanwijzingen die mij iets willen leren te begrijpen. Dat zijn mijn “lotussen” van het leven die het leven bewuster maken. Ik zou zeggen, kijk een goed om je heen en laat je verrijken!
Sommige gebeurtenissen waar je soms ongewild in komt vast te zitten, kun je soms niet meer uit je hoofd krijgen. Het zijn onze gedachten echo’s die maar blijven doordreunen. Hoe zet je die beelden en gedachten nu stil? Is er een praktische manier om die ‘projector’ uit te zetten misschien? Het overvalt mij vaak op die momenten dat ik even rust en ontspanning wil. Dat “nu even niets’ gevoel.
Tijdens mijn fietstocht zag ik de lotusbloemen aan de waterkant. Met het beeld van die drijvende lotussen kreeg ik ineens een ingeving van de manier hoe ik ermee omga. Ik beschouw die weerkaatsende echo’s gedachten als het water waar ik op drijf. Onder mij beweegt zich de diepe donkere stroming van gedachten. In dat water waarin ik zou kunnen verdrinken, waar ik door de kou bevangen zou kunnen sterven. Negatieve gedachten en trauma beelden die mij proberen te ‘verdrinken’ en waar dus geen zwemdiploma tegen helpt. Mijn grote angst was voor die onpeilbare diepte. Dat wat ik als kind had, opgegroeid op een eiland en omringd door diepblauw water. Daar waar je, als je erin duikt, geen onder en boven meer kunt waarnemen. Alleen door je laatste luchtbellen te volgen weet je weer waar boven is. Omdat ik als klein kind aan zee woonde had ik geleerd dat als je in een stroming of mui terecht komt, moet proberen om altijd met de stroom mee te zwemmen, net zolang totdat de stroming geen kracht meer heeft. Dan pas keer je om en zwem je terug naar het strand. Ik had genoeg voorbeelden gezien van mensen die uit alle macht tegen de stroom in vochten en kansloos waren.
Soms moet je je overgeven aan de stromingen zoals ze lopen. Je energie bewaren om er later weer uit te komen.
Als het water je aan de lippen staat en probeert je naar beneden te trekken, dan probeer ik mijzelf als die lotusbloem te zien. De drijvende kracht te midden van die grote bladeren die de golven ‘kalm’ maken. Door deze visualisatie merk ik dat de echo’s minder worden. Ik voel mij zweven boven het water en probeer zo mijn angst te overwinnen. Ik wieg mee en laat mijn weerstand los. Ik geef mij over aan de deining van de zee met al haar gedachten en wirwar van eindeloze kluwen zeewier, van situaties waar ik niets meer aan kan veranderen. Met het deinen op het water is het net alsof ik de zee van emoties accepteer en loslaat, als een kind dat door de wiegende moeder in slaap wordt gebracht. Woordeloze troost van de beweging en het vastgehouden worden.
Vergeven is misschien een stap verder, maar wat kwam eerst, acceptatie misschien?
Als je je nog maar weinig herinnert is acceptatie misschien nog wel het gemakkelijkste. Als je de schok van emotie nog voelt, zoals het onuitwisbare laatste beeld van Dibbes, dan is dat gevoel soms sterker dan het beeld zelf. Als die pijn van dat moment ‘vergeven’ kan worden dan lijkt het voor mij net alsof de golven zijn gaan liggen. Vergeven maakt dat ik veel grote bladeren in mijzelf creëer die maken dat de golven onder mij rustig worden. Dat mijn drijfkracht toeneemt. De lotusbloem met al haar schoonheid maakt dat ik met mijn aandacht aan de oppervlakte blijf. Ik geef jullie graag dit beeld mee en misschien kunnen jullie het inpassen op juist die momenten waarop je even rust wilt. Zo maken we ieder voor zich de bladeren van vergeving en acceptatie aan en verliezen de golven hun grip op ons.
Wij zijn in staat om ons dagelijks in de put te praten en denken, maar we zijn ook in staat om ons te bevrijden uit diezelfde put. Deed mij denken aan het beeld van Shiva, schepper – instandhouder en vernietiger. Wij zijn het eigenlijk allemaal diep in onszelf. Onze woorden naar elkaar toe kunnen liefde uitspreken, maar ze kunnen ook de dynamietstaven zijn tot inzicht en bewustwording en misschien ook leiden tot de beschadiging van de ander, meestal door onze boosheid gedreven. Net zoals het te snel verstuurde Whatsapp bericht, het lik op stuk reageren. Tekst die je niet meer kan wissen bij de ander. Net zoals je niet de verkeerde foto of film op internet kunt wissen. Je hoopt dan dat de ander jouw reactie uiteindelijk vergeeft en wist. De communicatiesnelheid is nu zo veranderd, dat ik soms terug verlang naar ‘ouderwets’ de brief posten. Het lopen naar de brievenbus met alle gedachten die dan zo opkomen tijdens de wandeling. Zou ik hem nu wel of niet op de bus doen. Het gevoel dat de brief wegglijdt uit je handen in die ongrijpbare bus, het onherroepelijk moment. Dat blijft toch speciaal en eigenlijk niet te vergelijken met het appje dat al weg is voor je er erg in hebt. Ik heb nog vele brieven die de brievenbus niet gehaald hebben. Maar het schrijven en het lopen naar de brievenbus was al zo helend voor mij dat het uiteindelijk posten niet meer nodig was.
Ik vergeef mijzelf dat ik soms de verkeerde keuzes heb gemaakt in woorden en daden. Ik had niet altijd het besef wat de impact bij de ander was. Ik vergat door de paniek denk ik het vermogen om te blijven drijven en daardoor liet ik mij naar de diepte meesleuren. Daardoor belandde ik in een strijd van overleven.
Ik zag dat pas in toen ik weer boven kwam.
