Het geheim van Ankerpunten… (Over veilige havens die er altijd voor je zijn wanneer het moment daar is)
Welke veilige havens hebben we in de loop der tijd verzameld om ons bootje te kunnen aanleggen? Welke ankers kunnen we uitgooien voor houvast en wat is er altijd daar, dat waar we op kunnen vertrouwen? Welke gidsen hebben we verzameld en waar kunnen we van op aan in ons leven?
Mijn oom leerde mij die 7 sterren aan de hemel te herkennen. Ik noemde ze vanaf mijn kinderjaren mijn “Grote Beer”. Mijn rots in de branding voor als ik het beneden even niet meer zag zitten. Okay, het lijkt misschien meer op een steelpannetje, maar het was die gids hoog in de hemel die mij leidde naar de Poolster. De helderste ster welke je zelfs overdag kan zien. Een gids om altijd de weg te kunnen vinden. Dibbes was mijn grote beer op aarde, maar deze sterrengroep was dat voor mij in de hemel. Van dat soort gidsen zijn er gelukkig velen, maar hoe worden ze nu jouw ankerpunten en wat kan je ermee?
De ‘reset bowl’..
Op mijn vroege zwerftochten door Nepal kwam ik een prachtige klankschaal tegen. In een onvindbaar steegje daar in een klein onooglijk winkeltje. Een verliefdheid op eerste gezicht. Door kleine slag op het metaal kreeg ik een diepe mysterieuze klank te horen die je naar een andere wereld verplaatst, een soort van tijdtunnel. Die klankschaal was mijn medicijn en is nog steeds mijn medicijn om mijn gedachte schoon te blazen. Met de schaal op mijn hand en de zachte tik tegen de zijkant, doe ik mijn ogen dicht en verplaats ik hem voor mijn hoofd tot het geluid gecentreerd is. Ik centreer een stem van een andere wereld die mij oproept alles los te laten aan gedachtes, hier is Nu. Dat is voor mij een soort van reset, maar ik wil het toch ankerpunt noemen. Als ik het geluid hoor dan ben ik daar en als ik daar ben is het net zo reëel als dat ik hier ben. Wat zijn gedachten toch bijzonder en wat stellen ze mij in staat om ergens anders te zijn zonder dat ik daar fysiek ben. Ik ruik de geuren en voel de wind, ik hoor het water van de waterval waar ik onder sta, ik kan mij verbinden met die innige momenten van tijdloosheid. Het verzamelen van deze waardevolle momenten & ervaringen maken dat ik de soms heftige situaties aankan. Noem het relativeren, noem het; ‘dat ben niet IK, dat is niet Erik’. (Er is Ik, grappig als je het woord Erik splitst)
Het is voor mij geen vlucht, het is eerder het op bezoek gaan bij een oude bekende. Niet zoals in het sprookjesboek van er was eens… nee, meer van; “er is altijd!” Nadat alle plek is ingenomen door mijn of hun boosheid, verdriet en het gemis van het niet gezien worden, in die razende storm van gedachten die door mijn hoofd raast, is het moment daar om het anker op te zoeken. Het wordt tijd om mijn plek weer terug te nemen en mij even vast te zetten aan een veilig ‘baken’.
Die momenten met al hun impact zoals vele momenten in mijn leven, zijn eigenlijk maar van korte duur. Het begrip tijd past eigenlijk voor mij niet goed qua maat. Soms schijnen ze zo onuitwisbaar eeuwig te duren dat je er altijd naar blijft verlangen, juist op die momenten dat het even tegen zit.. Die ervaringen van het behalen van een succes of het beklimmen van de Kilimanjaro of het overleven in de jungle, het 24 uur mediteren in een Tibetaans klooster, ademloos de Mount Everest zien in de ochtendmist. De eerste stapjes van mijn eerstgeboren kind, al deze ankers van ontroering maken dat ik ‘rijk’ geworden ben aan momenten waar ik in een milliseconde zo bij kan en die mij een ‘eeuwig nu’ ervaringsmoment geven. Ik wil dit zo graag delen met jullie zoals ook Anne Frank deed in haar dagboek van hoop en optimisme ondanks de verschrikkingen die ze meemaakte.
Soms hoor ik wel eens zeggen; “Erik, ik snap niet dat jij er nog zo uit bent gekomen. Ik ken er genoeg die er al een eind aan hebben gemaakt of verslaafd zijn geworden. Jij hebt het toch maar aardig gered. Wat maakt het dan dat je leven toch zin heeft, hoe doe je dat?”
Het geheim zit voor mij in dit dagboek. Wie schrijft die blijft. Wat blijft is een beschreven moment, een foto, een gevoel, geur en emotie. Ik kies die momenten uit die mij de kracht geven van dat eeuwig daar moment. Je kunt ook momenten kiezen van ‘eeuwig’ pijn en verdriet. Die vrije keuze hebben we. Ik heb soms gekozen voor het duister en daarin beland kon ik gelukkig mij omdraaien en besluiten dat het genoeg was geweest. Genoeg, omdat je naar het vergeten anker van toen bent gegaan. Ik heb mij herinnerd aan wie ik was. Die seconde van bevrijding gaf mij de moed om te draaien.
Ik ben opnieuw begonnen want ik wist zeker dat ik een goede papa was en dat ik dat ook kon zijn voor mijn kinderen. Nadat alles duister was bleef dit aan mij knagen omdat ik juist die ankers steeds voor mij zag. Ik had zo’n behoefte om niet nog een keer te mislukken. Dagboek, ik zie de inkt vlekken omdat ik door mijn tranen heen probeerde op te schrijven wat mijn positieve kanten zijn. Het kon toch niet waar zijn dat het verhaal hier stopt? De valkuil zit hem misschien in het feit dat ik besloot; “het zal mij niet nog een keer gebeuren”…
En zo kwam het op mijn weg, zonder dat ik nog iets had verwerkt, zonder nog de rouw van het trauma plek te hebben gegeven, zonder nog door te hebben dat die ander haar rouw zou verdraaien in haat en mij niets meer zou gunnen.
Ze zouden toch niet vergeten zijn dat ik zo’n leuke papa was en dat ik altijd diegene was met de spontane spelletjes en rare clown-capriolen? Ze zijn het vergeten, omdat hun ankers zijn binnen gehaald door haat en verwijt. Hun momenten zijn afgenomen en mijn ankers zouden hun doen denken aan verroeste lijken. Die momenten worden niet meer gedeeld en herinnerd, die worden juist moedwillig vergeten. Daar ben ik van het plaatje geknipt. Daar hield de foto op.
Gun iedereen zijn anker en help de ander, je partner, je kinderen, juist dat te herinneren. Dan blijf je in hun midden en mag iedereen zijn plek behouden. Ze pakken mij dat niet meer af, ook al kan ik het niet meer delen.
Ik wilde zo graag delen en vond een moment van nieuw geluk. Het leek zo ideaal, het samenvoegen van stukken zonder lijm, tot een nieuw geheel. Het heet in vaktermen; “het samengestelde gezin”. Ik ga ervoor en gooi de trossen los. Dankjewel haven voor die tijdelijke luwte, ik geloof dat ik het weer aandurf op de open en volle zee te varen.
Muziek: “an Ending, a Beginning” van Dustin O’Halloran – YouTube
