Ex-tended Family!

Hoe vaak ben ik niet achter mijn computer gaan zitten om deze blog te typen. Elke keer opnieuw dacht ik, ach wat hebben mensen nou aan mijn verhaal.

Maar vandaag heb ik besloten dat mijn of eigenlijk ons verhaal er best toe doet! Het is niet alleen maar kommer en kwel in scheidingsland. Er gaat ook een heleboel goed en soepel. Zeker na verloop van tijd, want zodra je inziet dat liefde die gedeeld wordt zich vermenigvuldigt, opent zich een wereld die heel veel meer voor je in petto heeft dan je ooit had durven dromen! 

Na de initiële pijn van het uit elkaar gaan, en het wennen aan de nieuwe situatie, volgt er – als je ervoor openstaat – een periode van persoonlijke bloei. Een scheiding stuurt je sowieso op een innerlijke ontdekkingstocht naar je ware zelf. Een kans om te zien waar je dingen anders had kunnen doen en welke aspecten van de relatie je struikelblokken vormden. Het is de moeite waard om hier de tijd voor te nemen.

Wie dat doet, komt er vaak achter dat het uiteenvallen van het huwelijk nooit geheel de schuld is van maar één partij. Het is eerder een samenloop van omstandigheden. Een kwestie van wensen die niet vervuld werden, van ideeën die niet op één lijn lagen, gevoelens die elkaar voorbij stevenden en soms ook karakters die nét de plank missloegen bij elkaar. 

Wij hebben zeventien jaar samen lief en leed gedeeld. Drie prachtige kinderen gekregen en een boel onvergetelijke herinneringen gemaakt. Tot het op een dag niet meer ging. De exacte details doen er niet meer toe, we zijn dertien jaar verder en het leven heeft ons na wat turbulente jaren getoond dat we de ergste storm hebben doorstaan en dat de zon ook weer gaat schijnen. En hoe! De ervaringen hebben onze levens immens verrijkt en ik kijk er met een dankbaar hart op terug.

Mijn ex man is al vijftien jaar heel gelukkig met zijn partner en ik ben haar ontzettend dankbaar voor de rol die zij heel liefdevol vervult in het leven van onze kinderen. De kinderen verbinden ons op de meest wonderlijke manieren. Al onze kinderen! Niet alleen de drie kinderen uit ons huwelijk, maar ook het dochtertje van mijn ex-man en zijn partner maken deel uit van het groter geheel binnen ons – flink – uitgerekte gezin. Ze staan bij ons centraal en wij als ouders voelen een gezamenlijke verantwoordelijkheid voor hun welzijn. We verwelkomen aan beide kanten met even veel liefde ieder kind, of het nu langskomt om iets op te halen, te logeren, een hapje mee te eten of gewoon voor de gezelligheid. Ze hebben overal een thuis en dat is voelbaar.

Laatst waren alle grote kinderen de deur uit en was hun kleine zusje bij mij thuis omdat mijn ex man en zijn partner een uitje hadden. Ze werd hierheen gebracht door haar moeder, en samen stonden we mama uit te zwaaien aan de deur, haar kleine handje in de mijne. Vol vertrouwen bleef ze achter bij me, ze keek er zelfs naar uit – durf ik te zeggen. En ik net zo goed! Want ook al zijn zij en ik op papier niets van elkaar, en bestaat er geen officiële benaming voor onze band, is ze mij ongelooflijk dierbaar. Ze hoort er niet alleen bij, ze is de super glue van onze ex-tended family! 

Ik vind het heerlijk dat de kinderen over haar vertellen en over wat ze allemaal meemaken samen. Ik kan mij geen wereld voorstellen waarin zulke gesprekken tussen ons taboe zouden zijn. Ik zou het een groot gemis vinden! Hoe jammer zou het zijn als ik dat stukje van hun leven niet zou meemaken omdat ik mijn eigen emoties omtrent de scheiding niet zou hebben kunnen loslaten. Dit extra stukje gezinsleven ervaar ik als rijkdom op alle mogelijke vlakken.

Ik spreek voor mezelf natuurlijk, dit is hoe wij het doen. De kinderen zijn onze bron van geluk. Maar ik weet dat het ook weleens anders gaat na een scheiding en het is niet mijn intentie om daarover te oordelen of om mij beter voor te doen dan een ander. Iedere situatie is anders!

Wel vind ik het jammer om te zien dat sommige mensen zoveel in hun leven missen wanneer ze blijven hangen in hun boosheid en verdriet na een scheiding. Simpel is het niet, maar wanneer je openstaat voor nieuwe mogelijkheden wordt geluk alleen maar groter en de verbinding alsmaar sterker; als ouders, als nieuw-samengesteld- gezin en als familie. 

De liefde verdwijnt niet, die neemt alleen maar toe daar waar je oprechte zaadjes plant en ze rustig laat ontkiemen en bloeien. Gun jezelf dat geluk – met elkaar! 

Het gunnen van een nieuw en goed leven voor jezelf en voor de ander maakt het mogelijk om het verleden los te laten en werkelijk te genieten van het nu. Het brengt een liefdevolle wens uit die alle partijen de vrijheid geeft om dát na te streven wat eerder (misschien) niet gerealiseerd werd.

Blijf niet de vinger wijzen naar de ander. Maar durf eerlijk en oprecht diep van binnen naar jezelf te kijken, misschien kun je hier en daar iets aanpassen of veranderen. Want elke verandering begint bij jezelf en heeft effect op de ander. De uitkomst kan je niet forceren, en ik kan niet beloven dat het altijd fijn en goed voor iedereen uitpakt. Maar ik heb gemerkt dat als je moed en kwetsbaarheid durft toelaten in dit soort situaties, het leven weleens heel verrassend mooi kan uitpakken – voor iedereen!