Beste Overheid,
Ik ben boos op U. Ik ben gefrustreerd om U. En U stelt me teleur.
Campagnes over intrafamiliaal geweld zijn massaal aanwezig, de #metoo campagne neemt reeds lange tijd social media over en herhaaldelijk wordt er (media-) aandacht geschonken aan ex-partners die hun kinderen iets aandoen om hun ex-partner te “straffen”.
Hier zit, na mijn ervaringen met U, volgens mij het probleem. U zegt het één en U doet het ander.
U zegt dat men in geval van intrafamiliaal geweld, zijn/haar verantwoordelijkheid moet opnemen en best hulp zoekt of vertrekt. Stel dat de hulp niet helpt, is vertrekken de enige mogelijkheid. En hoezeer ik deze informatie apprecieer, want dit is inderdaad het enige wat men kan doen in een situatie met herhaaldelijk intrafamiliaal geweld – zeker in het bijzijn van de kinderen – toch gaat U hierna de mist in.
Nadien, doet U die personen net dat aan waar hun ex-partners mee dreigen tijdens de relatie. U neemt hen de mogelijkheid af om hun kinderen veilig te laten opgroeien. U dwingt de ex-partners, ondanks het verleden van het intrafamiliaal geweld, om met gezamenlijk ouderlijk gezag de kinderen op te voeden. En U neemt van die ouder, die de verantwoordelijkheid neemt om te vertrekken, de mogelijkheid af om hun kinderen te beschermen tegen de geweldenaar. U geeft de geweldenaar de kans om de kinderen af te nemen van de ouder die slachtoffer was van het geweld.
Laat me even verduidelijken dat in mijn geval, de gewelddadige partner amper naar de kinderen omkeek, steeds weg was en af en toe een paar speeluurtjes met hen doorbracht. Maar neen, nadat ik vluchtte, werden de kinderen door een van Uw werknemers twee dagen in de week bij de geweldenaar geplaatst. En nog straffer is dat wanneer de kinderen bij thuiskomst vertelden over dat deze ouder hen pijn deed, dit nergens serieus werd opgenomen door Uw werknemers. Ondanks het feit dat er overal in de communicatie op gehamerd wordt dat men in geval van vermoedens van kindermishandeling, dit moet aangeven, nam niemand van al die mensen, die U aannam om intrafamiliaal geweld aan te kaarten, de klacht serieus. Het zou wel gaan om een “opvoedkundige tik”.
Ik weet dat ik niet de enige ouder ben in deze situatie en ik weet dat er signalen zijn waaraan U en Uw werknemers deze type personen makkelijk zouden kunnen herkennen; Het niet naleven van het vonnis, achterstallige betalingen, kinderen hun hobby’s weigeren, de ex-partner voortdurend voor de rechtbank halen, een psychologisch ziektebeeld… Het lijkt me dus niet zo onmogelijk om deze partijen te kunnen onderscheiden van de goede ouders die in een normalere “vechtscheiding” verzeild zijn.
Ik hoop dat U de tijd neemt om mijn brief te lezen, want misschien heeft er nog niemand U hierover geïnformeerd en wordt U hierna wakker geschud.
En ik hoop van harte dat U het niet erg vindt dat ik U aanspreek met een hoofdletter. Wat mij betreft, bent U namelijk een soort van God. U beslist over het welzijn van mijn en zoveel andere mensen hun kinderen. U beslist over de loop van hun leven. En dus hoop ik dat U Uw taak serieus opneemt, dit leest en luistert naar al die stemmen van ouders, in dezelfde omstandigheden, die U roepen om Uw hulp.
Hartelijke groeten, een teleurgestelde Amélie
7 juni 2019 @ 09:13
Heel erg goed Emelie dat je de overheid hier over aanspreekt, want hun zijn verantwoordelijk. En zeker temeer in vechtscheidingen moeten ze echt hun verantwoordelijkheid nemen. Het is niet altijd zo, 2 vechten 2 schuld. In een vechtscheidingen is een van beiden partijen een narcist en daar krijg je het bijna niet van gewonnen, omdat er zo gemanipuleerd, gelogen en bedrogen wordt. Vaak kom je er later pas achter dat diegene een narcist is en dan is het al te laat en zeker als je ook al bent weggelopen van diegene. Krijg het dan maar eens voor elkaar bij die jeugdinstanties, je kinderen dan bijna niet meer beschermen. Ze weten niet eens wat narcisme is en wat dat met je doet!. En daar zit het gevaar, want je wordt gewoon niet geloofd. Tegen mij werd steeds gezegd dat ik hem zwart maakte. En mijn ex maakte mij ook steeds zwart en wat zeiden ze; we weten niet wie we moeten geloven, want wat hij zegde ontken jij en omgekeerd ook. Maar onderzoek naar waarheidsgehalte deden ze niet. En dat was nu juist het probleem. Gevolg is dat ik mijn kinderen al meer dan 35 j niet meer zie en ze niets van mij willen weten. Ze zijn zo vijandig en hatelijk naar mij. Hoe kan dat nou, ze kennen me niet eens en hoe kan dat nou als we elkaar zolang niet gezien hebben. Ik heb hun helemaal niets misdaan, alleen maar kaartjes, brieven en soms een cadeautje gestuurd etc. Zo zijn ze gehersenspoeld en jeugdzorg was nooit thuis of gaf geen antwoord en ik kreeg de schuld. Ondertussen hebben mijn kinderen mij ook zo in een kwaad daglicht gesteld en de ken ze dat er geen weg meer terug is vanwege schaamte. Er is altijd een weg terug, maar daar is wel moed voor nodig. En zolang hun zelf niet op onderzoek uitgaan zal er ook niets veranderen helaas. Heel knap dat jij dat wel doet Emelie. Ik denk dat je ouders heel hard nodig hebt. Want anders zul je altijd hechtingsproblemen ondervinden en dergelijke en blijf jij het kind van de rekening. Heel veel liefde en succes.