Marieke heeft als Kindbehartiger veel verhalen van kinderen gehoord.
Het verhaal van Sara, waarbij haar echte naam omwille van de privacy is aangepast, heeft Marieke in overleg met Sara omgezet in een brief. Een brief die volwassenen zal raken en waarbij door de ogen van een kind naar de scheiding wordt gekeken.
Lieve papa, lieve mama,
Omdat ik het moeilijk vind om face to face tegen jullie te zeggen hoe ik mij voel, doe ik het zo. Ook over het schrijven van een brief moest ik lang nadenken. Want wat zeg ik nou precies tegen jullie zodat het ruzie maken stopt?
Ik weet dat jullie het zelf al zwaar genoeg hebben en ik wil jullie niet kwetsen met mijn woorden. Toch heb ik wat ik denk en voel opgeschreven op advies van mijn vrienden.
Misschien merken jullie dat ik de laatste tijd weinig thuis ben. Ik ben veel bij vrienden en thuis bij vrienden. Omdat het daar wel gezellig is. Omdat ik daar nog ouders zie die bij elkaar zijn. Omdat ik daar een beetje dat gezinsgevoel mee krijg, iets wat ik nu bij ons thuis al ruim twee jaar niet meer voel.
Dat jullie uit elkaar zijn gegaan snap ik ergens wel. Tenminste de laatste tijd dan. Ik zie dat jullie heel verschillend zijn. Dat zag ik eerder niet. Zo is mama heel netjes en geordend en papa meer flexibel en van de spontane dingen. Stiekem denk ik dat jullie dit vroeger juist leuk aan elkaar vonden. Helaas is het nu precies dat wat jullie haten aan elkaar.
Het spijt me het zo op te schrijven, maar dat gevoel van dat jullie elkaar haten voel ik iedere dag. Het doet mij zoveel pijn. Jullie zijn mijn ouders en ik vind jullie even leuk. Alleen door zoals jullie nu tegen elkaar doen, vind ik geen van jullie eigenlijk nog heel leuk.
Daarom ben ik dus veel weg wanneer ik bij een ieder van jullie ben. Omdat jullie alleen maar boos en moe kijken of dingen over elkaar zeggen.Begrijpen jullie echt niet hoe dit voor mij is? Of zitten jullie zo vast in jullie eigen verhaal dat jullie vergeten hoe leuk we het ook met elkaar hebben gehad?
Ons jaarlijkse dagje varen bijvoorbeeld. Met z’n drieën op de boot. Picknick mee. Ergens aanleggen en met elkaar lachen.
Hoe kan zoiets in twee jaar tijd compleet verloren gaan? Ook de gedachte eraan en hoe dat was?Dit alles maakt mij kapot. Ik ben 15 en hoor van mijn vrienden en leraar hoe goed ik het doe. Dat ik eigenlijk volwassener ben dan mijn ouders. En dat is misschien ook wel zo. Ik heb besloten dat ik niet in jullie voetsporen wil treden en ga dat ook echt niet doen. Ik schaam me eigenlijk voor hoe jullie je soms gedragen.
Ik zal mijn eigen pad gaan bewandelen. Het liefst met ieder van jullie aan mijn zij. Als jullie zo blijven doen mogen jullie alleen in plaats van naast me verder achter mij gaan lopen. Aan jullie de keus.
Liefs en ik hou van jullie Sara
