Ik ontmoette mijn partner in het jaar 2000.
We kenden elkaar al van de middelbare school maar hadden daarbuiten nooit contact, behalve via een toneelclub.
We verloren elkaar uit het oog maar zagen elkaar weer na een paar jaar. We kregen een relatie, we trouwden (ik vroeg hem) en kregen twee kinderen.
Tijdens onze relatie is er veel gebeurd.
Verliefdheid, rouw en ziekte
Mijn partner werd verliefd op een tegenspeelster in een toneelstuk. Hij ging voor twee maanden ergens anders wonen, alleen, om dit voor zichzelf uit te zoeken. Ik zorgde voor de kinderen. Ik zei hem dat als hij terug wilde komen, dat moest zijn omdat hij voor mij koos, niet vanwege de kinderen of een woning, maar voor mij. In die twee maanden kwam de rouw om zijn vader eruit. Hij kwam terug, werd kort daarna ernstig ziek. Dat was een heel intensieve periode. Gelukkig werd hij beter. Vervolgens verloor ik mijn baan en kwam in de WW. Hij werd dus de kostwinnaar. Dit heeft ons alle twee veel energie gekost. Meer dan we in de gaten hadden.
Automatische piloot en uitputting
We leefden samen verder, op de automatische piloot. Hadden niet veel energie meer over dan voor de dagelijkse dingen te zorgen. Daarbij vergaten we elkaar als stel.
Na mijn WW moest mijn partner extra werken om dat op te vangen. Ik wilde me omscholen via een thuisopleiding en nam daarnaast een klein baantje om dit te kunnen bekostigen. Ik investeerde in onze toekomst om mijn diploma te krijgen voor het werk wat ik zo graag wil doen, zo zag ik dat. Hij voelde vooral de druk en wilde eigenlijk dat ik ‘een echte baan’ nam.
Uitputting, financiële druk en het niet investeren in elkaar zorgde ervoor dat mijn partner de band met mij verloor.
Inzichten en verwijten
Zijn ziekte had hem ook bepaalde inzichten gegeven. Om te gaan voor dingen die voor hem belangrijk waren. Daar hoorde onze relatie helaas niet meer bij. Wij hebben nooit gesprekken met elkaar gehad over hoe wij onze relatie zagen, wat we nodig hadden van elkaar. Het enige wat ik te horen kreeg was: ‘Zou jij niet eens dit, zou jij niet eens dat…!’ Daarin hebben we beiden grove steken laten vallen. Een relatie bestaat uit drie componenten: jijzelf, de ander én de relatie. In alle drie moet geïnvesteerd worden, anders doe je jezelf en de ander (en dus ook de relatie) tekort. Hij was al ‘uit de relatie’ voordat hij verliefd werd. Ik had dat niet in de gaten. Hij heeft niet meer geïnvesteerd in ons omdat…? en ik omdat ik mijzelf altijd al op de twee plaats heb gezet – een oud patroon.
Uit elkaar gedreven
Ongemerkt dreef het ons uit elkaar. Opnieuw kreeg mijn partner contact met iemand. Ze hadden ‘een klik’. Deze klik wilde hij onderzoeken. ‘Sja, als jij dat wil onderzoeken, dan moet je dat maar doen…’ En dat deed hij. Wat ik niet wist, was dat zij eigenlijk al verliefd waren en een diepe band hadden opgebouwd. Het eerste dat ik over onze relatie te horen kreeg was: ‘Ik ben verliefd en ik wil scheiden en ik wil ook geen relatietherapie. Ik voel dat m dat toch niet gaat worden!’ Dat ging nog niet eens over ons, maar al over hun. Ik schrok me kapot, stond met mijn rug tegen de muur.
Een voldongen feit waar ik niets aan kon doen.
Meteen de volgende dag hebben we het samen de kinderen al verteld toen zij uit school kwamen. Wat voelde ik me afschúwelijk die dag. De wetenschap dat ik ze moest zeggen dat hun ouders uit elkaar gingen, iets wat ik nooit had gewild. Mijn studie zette ik even in de ijskast. Mijn hoofd kon het niet aan. Dat mijn partner verliefd was, hebben onze kinderen later pas van hem gehoord.
Ik moest uit onze woning (een koopwoning) en kwam in de bijstand. Ik heb inmiddels een huurwoning, vlakbij de gezinswoning. Onze kinderen wonen één week bij hun, één week bij mij.
16 jaar bij elkaar en bijna 12,5 jaar getrouwd. Ik had hem niet kunnen tegenhouden. Liefde is vrij.
De waarheid
Wel had ik graag gewild dat ik op de hoogte was van hoe diep hun band toen al was. Dan had ik kunnen zeggen: ‘Tuurlijk mag je haar opzoeken maar dan hoef je ook niet meer terug te komen!’ Gewoon, voor mijzelf. Hoe diep hun band toen al was, kwam ik een jaar later pas zelf per ongeluk achter. Daar heb ik hun alle twee ook mee geconfronteerd. Hij had dat voor mij verzwegen omdat hij mij ‘niet nog meer pijn wilde doen’, terwijl ik hem al die tijd gewoon om de waarheid heb gevraagd.
Wennen aan de nieuwe situatie
Nu twee jaar verder, teer ik op een erfenis. Mijn moeder overleed vorig jaar. Zij zijn nog steeds samen en is bij hem ingetrokken, zij doen de dingen die ik zo graag met hem samen had willen doen. Nog voordat zij de kinderen voor het eerst ging ontmoeten, heb ik haar ontmoet, op mijn verzoek. Ik wilde weten met wie mijn kinderen omgang zouden krijgen, ik wilde dat wij elkaar zouden zien. Dat heb ik gedaan. Het was een emotionele ontmoeting. Ik wist toen nog niet alle details. De kinderen kunnen het goed met haar vinden en refereren naar haar als hun stiefmoeder. Daar heb ik niet zo’n probleem mee. Mijn rol als moeder is er niet minder om en ik wil mijn kinderen daarin vrij laten.
Elkaar het geluk gunnen
Het contact met mijn ex is goed. Vriendelijk maar zakelijk. We appen regelmatig om elkaar op de hoogte te houden van de dingen die de kinderen aangaan. De verjaardagen van de kinderen vieren we samen. Op zondag is de overdracht van de kinderen. Dan brengt de ene ouder de kinderen naar het andere huis. Als ik daar dan kom, is het gek om weer in mijn oude woning te zijn. Ik wil dan ook meestal zo snel mogelijk weer weg. Als ik mijn ex zie, is het op zich wel ontspannen. Ik heb alleen het gevoel een dubbelganger te zien.
Ik geloof dat hij gelukkiger is dan ooit. Dat gun ik hem. Zoals ik mijzelf ook mijn eigen geluk gun.
Het belang van vergeven en tijd
Ik ervaar mijn scheiding als fantoompijn. Rouwen om een overledene wordt als normaal beschouwd maar als het gaat om verlies door scheiding ligt daar een soort taboe op.
Ik heb mijn studie inmiddels weer opgepakt. Ik heb geen interesse in een relatie op dit moment. Daar ben ik nog niet aan toe. Ik vergeef mijn partner en ik vergeef mijzelf. Dat is nodig voor mij om verder te kunnen. Wij zijn zelf verantwoordelijk voor ons eigen geluk. Een scheiding is niet het einde, wel een rouw om wat was en wat nog had moeten komen. En voor die rouw neem ik alle tijd die ik nodig heb.
Mijn verhaal hier anoniem te kunnen delen, is een deel van mijn verwerking.
