Ook al verloopt ons leven een pak rustiger, is het in huis veel aangenamer en maken ze minder uitspattingen van woede mee, af en toe steken gemis en verdriet bij hen enorm de kop op.
Ik kan het best wel snappen. Een verjaardag waarop de vader niet even belt en niet eens de telefoon beantwoordt wanneer zij hem bellen. Berichtjes die gestuurd worden, waar geen antwoord op komt. Beloftes die verbroken worden wanneer er gezegd wordt dat hij zeker ook eens naar de sportles komt kijken.
Je zou voor minder verdrietig worden, toch?
Ik tracht hen van heel wat af te schermen, ze maken niets mee van de financiële ondersteuning die geweigerd wordt. Van het onmogelijk maken van afspraken, van het enkel reageren wanneer het hem zeker niets kost. Ze maken niets mee van hoe hun namen te pas en te onpas in situaties gebruikt worden door hun vader. Of van hoe hij alles zal ondernemen om het leven van hun moeder tot een hel te maken.
En dat ga ik zo lang het kan zo houden.
Maar ik hou mijn hart vast voor de dag waarop hun papa-bubbel barst, waarop het hen duidelijk wordt dat hun relatie grotendeels bestaan heeft uit verbroken beloftes en leugens en waarop al dat verdriet een uitweg zal zoeken…
25 april 2018 @ 06:17
Jammer dat zelfs hier strijd is. Want waarom in de kijker van de vrouw en niet van een ouder.