Een vriendin – een paar jaar eerder gescheiden en sindsdien net als ik worstelend met het gegeven van een gebroken gezin – stuurt me via Facebook ’s avonds laat een bericht.
Notabene een idee voor een volgend blog: “Dat je na een fijne inspirerende werkdag voldaan en moe thuis komt en er niemand is om te vertellen over je ervaringen van die dag…het went nog steeds niet…misschien thema voor een blogje?”
Bijna automatisch begin ik een instemmend en meelevend antwoord onder haar blogoproep te typen. Ja, alleen thuis komen en niemand die naar je (werk)dag informeert, is verdrietig!
Maar wacht eens…Mis ik dat wel in mijn gescheiden leven? Iemand die op me wacht bij thuiskomst? Nee! Dat is nou juist een van de weinige dingen die ik niet mis. Simpelweg omdat die persoon er nooit was, ook niet toen ik nog met mijn ex samenleefde.
Terwijl ik mijn antwoord onder haar bericht weer wis, reageren verschillende vriendinnen al op haar bericht: dat ze altijd welkom bij hen is met haar verhaal, al dan niet inspirerend. Er worden zelfs concrete long-time-no-see-afspraken gemaakt.
Intussen overdenk ik mijn antwoord. Ietwat sarcastisch en met zelfspot reageer ik uiteindelijk ook: “Tja helaas, ook als er wel iemand is (was), betekent dat niet dat je kunt vertellen over je werkdag…da’s pas een idee voor een blogje ;-)”.
Veel schrijnender namelijk dan dat er nu bij thuiskomst niemand is die naar me luistert, was namelijk het jarenlange onbeantwoorde verlangen dat iemand zou vragen (en luisteren) naar hoe mijn dag was. Een verlangen dat zelden tot nooit werd beantwoord en als de vraag al wel een keer werd gesteld, werd er nog voor mijn antwoord volledig was uitgesproken, al een conclusie getrokken: “oh ik hoor het al, je hebt weer veel te hard gewerkt”. Het maakte dat ik steeds meer een leven leidde, waar mijn ex zich totaal geen voorstelling van kon (of wilde?) maken. Intussen genoot ik van mijn leven.
Net als nu waren er ook toen al veel lieve vrienden en vriendinnen, met wie ik mijn ervaringen deelde. Met wie ik samen lachte, huilde, vreesde en hoopte.
Dus nee, het gemis is er nu niet, destijds wel. En lang, lang geleden heb ik mijn manier gevonden om met dat gemis om te gaan. Bijvoorbeeld door me te omringen met lieve vriend(inn)en, die me zo goed kennen dat ze me zelfs ideeën voor blogjes sturen.
Love you to the moon and back lieve B!