Als we wegrijden van het parkeerterrein, zien we in de auto naast ons een donker meisje met een blanke vrouw.
Het meisje is een jaar of 11, de vrouw lijkt me richting 50.
Ze zijn in ernstig gesprek gewikkeld, zo lijkt het. Ik moet wachten en kijken naar wat zij doen want zolang zij niet wegrijden, kan ik ook niets. Gek genoeg voelt dit door de combinatie van het duo een beetje voyeuristisch. Zonder echte gedachten vraag ik me binnen drie seconden toch een heleboel af. Raar. En zegt denk ik van alles over mij maar dat terzijde. Dan eindelijk vertrekken zij en wij in hun kielzog.
“Mam? Dat meisje in die auto daarnet hè, zag je die, met die mevrouw? Dat is haar adoptiemoeder.”
“Ja, ik zag hen en vroeg me inderdaad af wat hun relatie zou zijn. Maar jij weet dat zeker?”
“Dat vertelde ze daarnet in de les, toen we even een traktatie kregen.
“Wow, wat een bijzondere dingen bespreken jullie tijdens het dansen!”
“Nou, we hadden het over wat we gingen doen met Pasen en toen vertelde ik: ‘Wij gaan wat leuks doen met mijn moeder en haar vriend.’ en toen vroeg een meisje aan mij: ‘Zijn jouw ouders ook gescheiden?’ en toen zei ik: ‘Ja’ en daarna zei dat donkere meisje: ‘Oh, ik ken mijn échte ouders niet eens.’ ….”
Wij kijken elkaar even aan, mijn jongste en ik, en rijden daarna een tijdje zwijgend verder. Een impliciete stilte: niet zwaar, wel enigszins beladen.
“Mam, en weet je wat ik toen dacht?”
“Nou, lieve vent?”
“Ik dacht: Ja, mijn ouders zijn gescheiden maar er zijn ook wel echt érgere dingen… .”
