Hier ben ik dan, een “doodgewone moeder”, die zich net als velen afvraagt: “Wat wil ik nu eigenlijk écht in dit leven?”
Ik ga NU aan het werk om voldoening uit mijn leven te halen en achteraf te kunnen zeggen: “kijk dat kleine, waardevolle stukje was mijn bijdrage aan deze wereld”. Middels deze blog wil ik die weg met jullie gaan delen, van mens tot mens en om daarbij vooral van elkaar te leren en inspireren. Dus jouw reactie hierop is mijn wens omdat bloggen een onderdeel blijkt van “mijn pad”! Nooit gedacht een letter op het scherm te krijgen maar kijk: voilà daar ga ik:
Als liefdevolle (parttime werkende) mama van een dochter van 2 is mijn motto: “Geef je dochter het beste mee”. Dat betekent voor mij: ”hou van jezelf, zorg voor jezelf en deel je ware “Ik” met de wereld en maak haar op die manier een stukje mooier”. Even projecteren op mijzelf:
Leef ik dat motto eigenlijk wel? Nee!
Daar moet dus eerst verandering in komen wil ik überhaupt een voorbeeld kunnen geven. Enerzijds ga ik (leren) voor mijzelf zorgen door te zoeken wat ik écht wil en daar voldoening mee creëren om anderzijds vanuit dat heldere bestaan het beste aan mijn dochter te kunnen geven! Ja dat klinkt mooi…maar HOE dan en waar begin ik?
We weten allemaal dat je goed voor jezelf moet zorgen, om voor een ander te kunnen zorgen. Makkelijker gezegd dan gedaan. Zéker voor een moeder/vrouw van deze tijd die überhaupt al vele ballen hoog heeft te houden. Daarnaast, maar minstens zo belangrijk: we zitten allemaal wel gevangen in de één of andere vorm: ons denken, (beperkende) overtuigingen en systemen waardoor het voor jezelf zorgen weleens flink vertroebeld raakt. Zo ook voor mij, ook ik ben beperkt en moet nog leren dat “the sky is the limit”.
Het verlangen om voor mijzelf te zorgen door te zoeken naar wat ik écht wil én om “het beste mee te willen geven”, geven mij de kracht verder te ontdekken: zelfreflectie, compassie, mindfulness en vooral het leven als moeder en liefhebbende partner van, bieden mij die uitdaging. Want wat is het toch af en toe vermoeiend en wat snap ik goed dat mijn man soms gekscherend zegt: “is het echt de bedoeling dat het zo ingewikkeld is?”.
Ik mis balans om goed antwoord te kunnen geven op wat ik nodig heb zowel aan lichaam en geest. Mijn lichaam vertelt gelukkig duidelijk maar mijn geest of ziel, daar wil ik beter mee om leren gaan. Ik mis het contact met mijn ware zelf of ziel doordat ik weet dat zij mij wat te vertellen heeft. Waarom luister ik dan niet “gewoon”. Ik geloof in een ziel, om de simpele stelling: een auto heeft benzine nodig, een mens heeft water nodig. Het ware onderscheid zit ‘m juist in die ziel. Zij brengt mij tot leven! Dus ik heb te luisteren naar mijn lichaam én mijn ziel. Hoe doe ik dat? Hoe integreer ik contact met lichaam én ziel in mijn dagelijkse (niet zweverige) bestaan?
Ik ga verder op mijn weg naar leven met bezieling: waarin ik begrijp wat ik bij te dragen heb, doordat ik zorg voor lichaam en geest en daarmee het beste mee kan geven aan mijn dochter! Hé, dat is een mooi kwartje dat valt! Ik google, maar het lijkt zoeken naar een speld in de hooiberg. Ongelooflijk hoeveel er wordt aangeboden voor zoekende vrouwen als ik. Is er dan niet 1 die mij in “Jip- en Janneke taal”, het liefst ook “even gauw”, uit kan leggen hoe ik dit doel kan bereiken. Hoe ik weer in balans raak met lichaam en geest, tussen “doen” en “zijn”…Nee, die is er niet! Dat is niet “de bedoeling”, ieder namelijk op zijn eigen universele manier! Bah, dat wil ik toch helemaal niet horen.
Op het internet loopt ik deze keer tegen Josje Feller aan. Het contact wat daarop volgt, voelt bijzonder. Alsof er al een klik is voordat we elkaar gesproken hebben. Ne het echte telefoongesprek ben ik gauw om en ga in op haar uitnodiging mee te doen haar “Pionierstraining”. Met als doel “mijn waarom” helder te krijgen om zo mijn ware functie op aarde te kunnen vervullen. Ik vat haar uitleg op: “we deel uit maken van een “shift” en daar zijn mensen voor nodig die de weg plaveien voor de rest. We gaan over naar een nieuwe vorm, door ons handelen vanuit het gevoel neer te zetten (dus niet bedenken/doen, maar voelen/afstemmen op de bedoeling om er vervolgens naar te handelen) én vanuit “doen-modus” naar “zijn-modus”. Ook ik ervaar dat mijn overactiviteit in de weg staat om naar mijzelf te luisteren, te horen wat ik nodig heb. Een verademing dus zo’n “Shift” en daar mag ik onderdeel van uitmaken. Klinkt te mooi om waar te zijn. Zal het mijn ego zijn die gestreeld is en daarop “ja“ zegt, of heeft mijn gevoel gelijk en is dit werkelijk waar ik aan mee mag werken? Velen van ons zullen een verandering ervaren en als dit proces bewust gestuurd kan worden deel ik daar graag over met jullie. Blij dat dit op mijn pad is gekomen voor nu.
Door middel van afstemoefeningen, werkopdrachten en een besloten FB-groep leren we te delen in onze persoonlijke processen. Nog niet zo makkelijk en de onderwerpen zijn divers. Met Josje praat ik makkelijk over hoe ik zaken “helder zie” over m’n verleden, beladen familierelaties en bedoelingen van dingen die gebeuren in mijn leven. Een persoonlijke sessie met Josje bevestigd bijvoorbeeld dat ik mijn aandacht mag richten op bevrijden, levensenergie, dromen waarmaken en plezier! Het raakt mij diep, hier zitten duidelijk pijnen. Ik heb dit eerst uit te zoeken voordat ik verder kan met m’n voorgenomen plan. Een plan wat ik in de groep heb gedeeld en nu met jullie deel omdat daar de oorsprong ligt van het bloggen. Nog geen week nadat de Pionierstraining is begonnen vind ik zowaar de moed om, recht uit mijn hart, een regel te mailen aan MIES. Magazine ( een platform waar mensen met elkaar delen over het onderwerp scheiding, MIES staat voor Mens In Een Scheiding):
Met veel gevoel heb ik net jullie artikel gelezen over kinderen en gevoel. Bijzonder dat dit juist NU op mijn pad komt.
Ik zit in een persoonlijke ontwikkelingsfase via een “Pionierstraining” en daarbij zijn we bezig dromen te verwezenlijken vanuit ieder zijn kracht. Voel me daar nog heel onzeker in maar wil graag een bijdrage gaan leveren door jonge kinderen te gaan benaderen en hen de beginselen van de wereld van gevoel en emoties bij te brengen en dit te leren delen met groot en klein. Dus te voorkomen dat zij dit noodzakelijkwijs én achteraf moeten leren hoe ze omgaan met tegenslag op een moment dat de schade al verricht is en het dus eigenlijk al te laat is…denk bv aan scheiding, verlies o.i.d. hoe fijn is het als kinderen iets leren in voorbereiding daarop. Uiteraard gun ik mijn kind ook tegenslag zodat ze veel kan oefenen en groeien maar geef haar wél graag wat gereedschap mee. Zoals Cruijff zei, “buitenspelen zou een vak op school moeten zijn”, zo denk ik ook over het leren omgaan met gevoel en emoties bij kinderen.
Prompt krijg ik een hartverwarmende reactie terug van de redactie met de vraag of ik wil bloggen voor MIES.Magazine. Over mijn vorderingen in de training en m.b.t. het onderwerp. Een bevestiging voor mij: het onderwerp spreek aan maar kennelijk ik ook! Ik schrok en was zo blij verrast. Direct kwamen de stemmetjes: “Ik kan het niet”, “je boeit niet”. De onzekerheid of ik de plank finaal mis sla met deze blog. Hoe bedoel je beperkende overtuigingen! Ik leef dus ik boei en vandaaruit ga ik verder.
Ik kan dus nog geen compleet antwoord geven op wat ik nu eigenlijk wil maar wel dat mijn eerste stappen ( bloggen, Pionierstraining, moeder zijn) de juiste wegen vormen naar dat antwoord. Deze blog geeft al voldoening. Het proces “leren delen” gaat me vast wat opleveren omdat het vér buiten mijn comfortzone ligt én toch onderdeeltje van mijn missie kan zijn. Leren delen is zo veel omvattend, ervaar jij dat ook zo? Hoe goed kun jij delen?
Volgende maand deel ik graag een volgend proces met jullie.
