Gisterenavond had ik de zetel en het fleece-dekentje nog eens ingeruild voor een avondje in gezelschap tijdens één van de zomerse openluchtconcerten. Niet extreem druk, maar een aangename hoeveelheid mensen, waarvan we er best wel wat kennen.
Niet extreem druk, maar een aangename hoeveelheid mensen, waarvan we er best wel wat kennen. Gezellig sfeertje ook: frisse cocktail, live achtergrondmuziek, tenen in het gras, kinderen en honden die genoten van de zomeravond, terwijl ouders en niet-ouders, geliefden, vrienden en kennissen met elkaar konden bijkletsen.
Mijn gezinssamenstelling is die van nieuw-samengesteld gezin: ik ben hertrouwd, mijn ex-man is hertrouwd en onderling onderhouden we niet alleen het (co-)ouderschap, maar ook een fijn sociaal contact met een deels overlappende vriendenkring en geregeld ook al eens wat gezamenlijke activiteiten, vooral in de zomermaanden. Onze omgeving is dat ondertussen al gewend dat wij als “gelukkig gescheiden koppel” alsnog één gezin vormen, echter gehuisvest op twee adressen en mét nieuwe partners. Daar kijkt dan ook niemand nog echt van op, ook al was dat in het begin ooit anders.
Afgelopen weekend waren mijn man en ik met een bevriend koppel naar Parijs. Het koppel gaat ook met mijn ex-man op vakantie elke zomer. Maar, dit jaar hebben ze er dus een weekendje Parijs met ons bijgedaan. Niks bijzonders, ware het niet dat het koppel bestaat uit mijn ex-vriend en zijn vriendin, die samenzijn omdat ze elkaar bij mij thuis ontmoet hebben. Maar, dat is nooit echt raar geweest in de omgang dat nét hij de man is die me heeft opgevangen toen ik mijn ex-man voor hem verliet. En, hij (en zijn vriendin) zijn ondertussen een koppel met overlappende vrienden geworden, die nu eens met ons, dan eens met mijn ex-man optrekken.
Terug naar gisteren dan: mijn man en ik, mijn ex-man en zijn vrouw, mijn ex-lief en zijn vriendin en nog een ex-vriend van me – allemaal waren ze er. Niet zo raar dat gebeurt wel vaker, we wonen allen in dezelfde kleine stad en houdend van dezelfde zomeractiviteiten. Op een bepaald moment stond ik echter in het gezelschap, me realiserend dat ik op dat ene moment de enige vrouw was (de andere twee vrouwen zaten wat verderop met de honden) met aan mijn zijde mijn lieve man, geflankeerd door de drie andere mannen, die allemaal van zo’n grote betekenis zijn geweest in mijn leven. Deze vier mannen hebben mij de afgelopen twintig jaar gevormd tot wie ik nu ben. Mijn verleden, heden en toekomst stonden alle vier op dat kleine plekje gras, samen met mij en vooral met elkaar te lachen, te praten, te drinken en, ja, zelfs de spot met mij te drijven, zij het op een plagerige niet-geme(e)n(d)e manier.
Op dat moment besefte ik hoe gelukkig ik eigenlijk ben en hoeveel geluk ik altijd gehad heb.
Op dat moment besefte ik hoe gelukkig ik eigenlijk ben en hoeveel geluk ik altijd gehad heb, want ik ken liefde en heb altijd liefde gekend. Ik ben omringd door pure vriendschappen, ontstaan uit die liefdes. En, ondanks het feit dat ik mezelf niet altijd even graag zie, gaf het me een warm gevoel te weten dat deze prachtmensen mij ooit wel graag gezien hebben, van me gehouden hebben en in vriendschap hun tijd nog steeds met me willen delen. Dat besef is zo ongelooflijk waardevol en kostbaar.
Dat mijn man een standbeeld verdient en ik nog nooit zoveel liefde heb mogen ervaren in mijn leven, dat staat buiten kijf. En de andere drie, die ben ik dankbaar. Dankbaar voor dat onschatbare moment gisterenavond en ook dankbaar voor hun vriendschap en steun door de jaren heen. Ik prijs mij zeer gelukkig en gezegend…
Foto’s: IntiBlufft
11 september 2015 @ 22:55
respect!
dat is het woord dat me te binnen schiet als ik dit verhaal lees.
ook al zou ik eigenlijk een schemaatje hebben moeten maken terwijl ik het las, om de relaties te kunnen begrijpen, ontwarren…
maar ik deed het niet. en het hoeft ook niet.
respectvol! dit is de manier waarop met gevoelens en relaties kan worden omgegaan. gelukkig maar!
en mijn respect èn glimlach krijgen jullie!