Mijn ex-man zei ten tijde van ons huwelijk al dat een huwelijk net als een zakelijk “huurcontract” van het type “3-6-9” zou moeten zijn, dat op vooraf bepaalde periodes – vrij van boete – kan opgezegd of verlengd worden door één van beide partijen.
Het huwelijk is echter nog steeds “voor elkaar zorgen in goede en kwade dagen, in armoede en rijkdom, in ziekte en gezondheid”… Je bent ooit met die belofte samen van start gegaan als “gehuwden”, in gemeentehuis, stadhuis of kerk, vergezeld door je familie en vrienden als getuige van deze “eeuwigdurende” belofte, die maakt dat je niet eenzaam oud hoeft te worden en dat je er voor elkaar bent als er iets zou gebeuren. Ervan uitgaande dat je deze langetermijnbelofte aan elkaar gemaakt hebt in liefde en respect voor elkaar, stel ik me steeds vaker de vraag waarom zoveel scheidende (ex-)koppels de echtscheiding als excuus gebruiken om deze belofte te breken? Ik ben zo opgevoed dat een woord een woord is en dat je je beloftes houdt. Allicht dat ik het daarom soms moeilijk krijg als ik lees of hoor over ex-partners die aan hun lot worden overgelaten of die op de sukkel geraken.
Ergens is er dus binnen dat voorheen liefdevolle huwelijk een kink in de kabel en wordt er beslist (al dan niet gezamenlijk) om dat huwelijk te ontbinden en ieder voor zich te kijken wat de toekomst brengt in de plaats van dat tesamen te doen. Hierin volg ik helemaal en heb ik ook het volste begrip. Want, een keuze die je pakweg 10, 20 of 30 jaar geleden maakte, hoeft daarom nú niet meer noodzakelijk te zijn wat je van je eigen leven verwacht en hoe je het verder ziet doorkabbelen. Maar, waarom zou die opnieuw geijkte persoonlijke toekomstvisie je ontheffen van de belofte aan elkaar?
Kan je er niet – ook al ben je gescheiden – verder in vriendschap en respect voor zorgen dat de ander bijvoorbeeld niet het slachtoffer wordt van eenzaamheid, dat er in de zogenaamde “kwade dagen” na een huwelijksbreuk toch nog een basispakket aan “zorgzaamheid” voorhanden blijft voor elkaar? Als je ex ziek is kan je toch even gaan kijken of hij/zij iets nodig heeft of hulp kan gebruiken? Als je ex problemen heeft of als je ziet dat er iets scheef zit, waarom zou je dan niet informeren wat je nog voor elkaar kan betekenen?
Jaja, ik hoor het u al denken: “Ja maar, zij heeft een gemakkelijke scheiding gehad, bij mij ligt dat anders.” Uiteraard, elke scheiding is anders, maar geen enkele scheiding loopt 100% over rozen, laat dat duidelijk zijn. Want, als er geen verhaal aan vooraf gegaan was, waarom dan überhaupt scheiden?
Wat ik wil zeggen is dat een scheiding geen excuus zou mogen zijn om de persoon aan wie je steun beloofde op jullie huwelijksdag de rug toe te keren na ontbinding van het huwelijk. Waarom zou je bitter of wraakzuchtig moeten worden of leedvermaak vertonen als de ander het eens moeilijk heeft? Nu, voor alle duidelijkheid: ik heb het niet over het mateloos profiteren van elkaars goedheid of het “uitmelken” van eventuele schuldgevoelens naar elkaar toe! Ik doel eerder op een post-huwelijkse vriendschapsband. Er voor elkaar zijn, zoals je dat voor je goede vrienden doet.
Probeer, ook al ben je scheidende, wat milder voor elkaar te zijn en op termijn misschien, als de diepste wonden geheeld zijn, in vriendschap er voor elkaar te zijn. Maak van elkaar als ex-partners een verrijking voor elkaars leven en niet een zwarte vlek. Het is niet gemakkelijk en in sommige gevallen kan het zelfs onmogelijk zijn als de ontwrichting te groot is en het respect te zeer geschaadt werd, dat begrijp ik wel. Maar, probeer het op zijn minst en geef het een kans om op een creatieve manier om te gaan met je nieuwe gezinssamenstelling en er alsnog voor elkaar in vriendschap te zijn in goede en in kwade dagen.
“Men oogst wat men zaait” is niet altijd helemaal waar, maar toch vaak.
Veel succes!
