Hoe komt het toch dat we altijd maar zoeken naar de ideale combinatie? Op alle levensvlakken stellen we hoge soms wel onhaalbare verwachtingen.
Het lijkt op dat moment goed om het allerbeste te willen en te verkrijgen, maar hoe komt het toch, dat we niet gelukkig lijken te kunnen zijn met een beetje minder…of een beetje anders.
Op relatie vlak is me niet ontsprongen dat er mensen zijn die streven naar ‘goud’. Ze geloven sterk in de ‘highs’ en zijn ervan overtuigd dat alleen wanneer ze een partner vinden die met hun samen piekt, ze het grootste geluk in de wereld zullen hebben. In mijn omgeving zie ik dat zo vaak, mensen die ernaar streven en hunkeren.
Is dat wat bedoeld wordt met stel jezelf een doel …’ga ervoor’…of reach for the stars?
Hoe kan het dan, dat ik om me heen ook stellen zie die niet op die ‘gouden’ wolk zitten, maar die in hun rustig kabbelend beekje ziels gelukkig lijken?!
Het verbaast me soms zo, dat we als mensheid blijven denken dat het in de grote dingen zit, dat geluk alleen haalbaar is voor diegenen met hoge doelen en prestaties. Alleen bereikbaar voor zij die alles op alles zetten.
Volgens mij heeft dat meer en meer te maken met onze nieuwe wegwerpmaatschappij. Wat oud, versleten en niet meer goed is, gooien we weg. Zonder pardoes.
Ook in relaties is dit een trend geworden. We komen op een struikelblok en zijn teveel met idealen bezig om te zien dat er ook simpele oplossingen zijn. We willen teveel en eindigen daarom ook vaak met niets. Een ‘hebberigheid’ die pijn en schade veroorzaakt, bij koppels, families en vriendschappen. En waarom? Omdat we overtuigd zijn dat het nog beter kan, nóg leuker, nóg makkelijker en nóg mooier. En dan blijkt dat na een poosje we weer precies op hetzelfde ontevreden plekje terug belanden.
Dus beginnen we opnieuw….én opnieuw… én opnieuw.
Soms in de illusie dat dát onze levenslessen zijn, maar in feite zijn het geen lessen als we er niets uit leren, toch? Of vergis ik mij hierin?