Ik zat laatst – werkgerelateerd – in een groepje van 8 mensen met uiteenlopende achtergrond, aan wie gevraagd werd om één positieve eigenschap van zichzelf te benoemen voor de groep. Mijn verbazing was nog nooit zo groot! Want, blijkbaar was er – op mezelf na – niemand die iets positiefs over zichzelf te zeggen had. Heel vreemd vond ik dat!
Neen, niet dat ik zooooo geweldig hoog met mezelf oploop, maar, ik weet toch wel verdomd goed wat mijn goede kanten zijn. En, ja, ook mijn mindere kanten kan ik benoemen, iets waar de anderen in de groep dan weer minder moeite mee bleken te hebben.
Hoe komt het toch dat we het eenvoudiger vinden om een slechte eigenschap dan een goede eigenschap te geven als het om onszelf gaat, de persoon die we eigenlijk het beste op de hele wereld zouden moeten kennen. Jezelf ken je al sinds je geboorte en zelfs al van daarvoor! Dag in dag uit moet je met jezelf leven, in goede en in kwade dagen. En toch blijkt het dus dat we moeite hebben om iets goeds over onszelf te zeggen. “Waarom?”, vraag ik me dan af.
Nu, misschien moet ik even de aard van de groep kaderen. Het betreft allemaal mensen die redelijk recent ontslagen werden, inclusief mezelf. En, volgens de outplacementbegeleidster ligt het eraan dat de anderen hun ontslag nog niet verwerkt hebben en nog in een “zelfbeelddipje” zitten en daarom dus hun goede kanten nu even niet kunnen/willen zien. Want, blijkbaar is het verwerken van een ontslag een beetje zoals een scheiding of rouwverwerking en volgt het ook dezelfde fasen om dan uiteindelijk te komen tot aanvaarding en een nieuwe start.
Dat ontslag (of echtscheiding) je door fasen van ontkenning en woede kunnen katapulteren, daarin ben ik helemaal mee, maar waarom in godsnaam laten we toe dat het zo aan ons zelfbeeld knaagt? Blijkbaar heb ik op dat vlak ergens een schroef los, want het onverwachte ontslag heeft me op heel veel vlakken geraakt (verdriet, woede, noem maar op, allemaal doorlopen), maar heeft me nooit ofte nimmer doen twijfelen aan de persoon die ik ben, noch aan mijn kwaliteiten. Toch een kleine “hoera” voor mezelf op dat vlak.
Ja, ik zie mezelf graag! Neen, niet zozeer als ik in de spiegel kijk. Maar, gewoon als mens.
Ik vind mezelf een best wel “goed mens” met een aantal leuke kwaliteiten en positieve aardigheden, maar ook met een paar hoeken af, een aantal irritante onhebbelijkheden of minder leuke kantjes. Net zoals iedereen! Maar, bovenal (en ik ken mezelf al 41 jaar) en zonder enig narcisme: ik hou van mij! Neen, niet op een arrogante egocentrische wijze, maar op een zelfreflecterende manier. Ik hou van mezelf om de persoon die ik ben en ik ben trots op de persoon die ik ben. Ja, ik heb in het verleden fouten gemaakt en mensen gekwetst, net zoals ikzelf ook mijn portie tegenslag heb gekend. Maar, dat alles, dat pakket aan ervaringen hebben me gemaakt tot de persoon die ik nu ben. En, die persoon verdient mijn respect en mijn liefde, want het is een sterk en aardig persoon. Een persoon waar ik het nu al 41 jaar mee moet doen en die hopelijk nog lang mag meegaan.
Om die reden heb ik 7 jaar geleden een “art nouveau”-hartje in mijn lies laten tatoeëren, inclusief sierlijke krullen. Op een plaats waar alleen ik het kan zien, om me eraan te herinneren dat ik niet alleen van mezelf mag houden, maar van mezelf MOET houden, om alles wat ik als mens al meegemaakt, overwonnen en bereikt heb. Om de persoon die ik NU ben, een persoon die elke dag een andere is en evolueert door de tijd en de ervaringen heen. “Nouveau”, nieuw, als een nieuwe start van mezelf als een zelfbewuste persoon.
Dus, wees niet één van die 8 die niets positiefs over zichzelf te vertellen hebben en leer om (terug) van jezelf te houden, na ontslag of na echtscheiding. Want, je bent het waard!
(Opgedragen aan Carine, die besloten heeft zichzelf graag genoeg te zien om toe te geven aan haar werkgerelateerde burnout en de passie voor haar werk aan de kant heeft gezet om terug meer van zichzelf te kunnen houden. Toen de sleur te groot werd en ze uitgeblust, lusteloos en rusteloos geen uitweg meer zag uit de sleur heeft ze gekozen voor een “scheiding” van haar job waar ze zich al jarenlang voor inzette, zodat ze als persoon terug sterker en vrolijker door het leven kan gaan, op zoek naar nieuwe creatieve wegen.)
