Kinderen die breken met hun ouders?!

Ja het gebeurt dat kinderen afscheid nemen van hun ouders, net zoals het gebeurt dat grootouders hun kleinkinderen niet meer (mogen) zien.

Het is voor alle betrokkenen pijnlijk en het geeft veel verdriet.

“Het is een schok” zegt Karen in een krantenartikel in De Standaard van 22 februari: “Het is een groot taboe, ik heb al drie jaar geen contact meer met mijn dochter Lore (23). Alleen de dichtste familie is op de hoogte. Verder vertel ik het aan niemand omdat ik intussen weet wat mensen dan denken: wat voor een slechte moeder moet je niet zijn dat een kind je de rug toekeert?”

Vanwaar die plotse breuk van het kind met de ouders?
In het artikel staan verscheidene uitspraken die we als bemiddelaar bij NEO ook horen. Opmerkelijke uitspraken, zowel van ouders als van volwassen kinderen die ‘plots’ breken met hun ouders.
Er is weliswaar een ‘plotse’ breuk maar vaak is dat het eindpunt na een lange reeks van signalen die het kind in kwestie doorheen jaren heeft gegeven. Soms een reeks van onuitgesproken ergernissen.
Soms kiezen volwassen kinderen voor een uitdoofbeleid of een plotse breuk, dit om het leefbaar te houden voor zichzelf. Het gaat dan over kinderen die fysiek, emotioneel of seksueel werden misbruikt.
Maar er kunnen ook andere redenen aan de basis liggen: het gaat dan om een combinatie van factoren, kleine sluimerende conflicten, het gevoel er niet bij te horen of niets gemeenschappelijks meer te hebben, het idee dat ouders zich teveel moeien, een nieuwe partner bij ouder of kind met wie het niet klikt. Kinderen breken dus soms met ouders die de beste bedoelingen hadden met hun kinderen.

Zegt Karen: “Als ouders zo’n scheiding ervaren; het kraakt je. Dag na dag overloop ik in gedachten de kindertijd: waar is het fout gelopen? Ben ik te streng geweest of te zacht? Hoe dan ook neem je als ouder de schuld op je. Het heeft me als mama heel onzeker gemaakt. Ik durf nauwelijks nog iets te beslissen voor mijn jongste dochter, uit angst dat ik een fout zou maken en dat zij op een dag ook vertrekt”.

Hoe ga je, hoe kan je, als ouders omgaan met de breuk?
Afscheid nemen van je kind: kan dat wel en zo ja hoe doe je dat dan? Een onwezenlijke vraag met een opmerkelijk antwoord van Sherie, een psychologe en coach wiens zoon alle contact verbrak vlak voor zijn huwelijk. Sherie besloot uiteindelijk om met haar leven verder te gaan met of zonder haar zoon.
Haar advies: “Maak er iets van! Geef je leven weer zin, doe wat je graag doet en wat je weer zelfvertrouwen geeft. Er komt immers een moment dat waarop je alles hebt gedaan wat je kunt. Soms is het zinvol om toe te geven aan het besluit van het kind. Ik wens mijn zoon het beste. Ik hoop oprecht dat hij gelukkig is. Maar ik tel ook nog mee. Ik wil dat andere ouders dit ook weten: als je kunt loskomen van al die vragen, van het eeuwige ‘waarom en wat als’, dan kan je nog altijd een vervullend leven leiden”.

Loslaten is in deze context het devies. Maar eens te meer: hoe doe je dat: loslaten? Het afscheid is immers niet ‘afgerond’. Zeggen laat het los is te makkelijk. Goedkoop is ook: ga verder met wat je hebt.
Hierover zegt Karen: “Een kind is geen vuilzak die je dumpt. Ik voel me rusteloos en triest. Ik blijf dromen van een verzoening. Ik mis zoveel momenten. En stilaan groeit er kwaadheid, het voelt immers als onrechtvaardig. Ik heb mijn best gedaan. Ik heb gevochten om mijn dochter een warm nest te geven en ik ben als moeder afgedankt! Ik weet niet eens wat ik zou doen als Lore plots voor de deur zou staan: eerst boos zijn? Of haar toch maar meteen in de armen sluiten?”

Een ‘must’-lees-artikel, te lezen in De Standaard van 22 februari 2018, ook via deze link.