Liefde is, misschien ken je nog die plaatjes waarbij je wegdroomde en fantaseerde over de ideale liefde.
Liefde is haar nog even laten liggen
Liefde is tijd nemen voor een kusje
…
Grappig, smeltend van de boodschap, dromend dat het ooit zou uitkomen.
Niet dromen dat het ook uit elkaar zou kunnen spatten, nachtmerries zijn niet voor jou voorbestemd.
Liefde is, kwam en overwon, tot…. Liefde is, liefde was werd.
Was, wassen, kneedbare was, wassen beeld. Versteven, emotieloos, verstijven als je die ander ziet.
Was met maar emotieloos, was het maar “liefde was”, over en uit. Was het maar zo makkelijk een streep eronder te zetten.
Uit onze liefde werden 2 kinderen geboren. Die liefde stopt niet.
Helaas werd mijn liefde voor jou, de eerste 2 jaar na de scheiding haat. “Liefde is “werd “Haat is”. Niets gunde ik je. Zelfs de kinderen gunde ik je niet. Verblind door mijn haat.
Haat is je de kinderen niet gunnen
Haat is je het leven zuur maken
…
Haat, jij had alles kapot gemaakt, jij was vreemdgegaan, jij moest alles stuk maken, de naarste dingen heb ik je gewenst, het naarste heb ik je aangedaan: de kinderen een jaar lang bij mij gehouden, zonder contact met je.
De kinderen werden mak. De sprankeling verliet hun ogen, hun geest. Gedwee waren ze. Mensen die ons niet kenden, vertelden wat een voorbeeld kinderen IK had. Want over jouw bestaan wisten ze niets. Gedwee, voorbeelden, voorbeeldig, te voorbeeldig. Ik zag het niet. Ik deed het goed.
Tot ik bij de juf geroepen werd, zorgen, ernstige zorgen. Ze zagen onze kinderen wegglijden. Nergens hadden ze nog fun in, ze spiegelden me de mogelijke gevolgen voor de toekomst in.
Toen viel het kwartje. Onder mijn haat, zat verdriet, boosheid, gekrenktheid …..
Ik besefte het nu pas. Ook voor de kinderen. Ik leefde voor ze, met ze, maar zag ze niet. Ik zocht hulp. Hulp voor mezelf en voor de kinderen.
Stap voor stap keek ik mezelf in de spiegel aan, en werkte aan die persoon die ik in de spiegel zag, tot ik in de spiegel mezelf weer zag en mezelf durfde aan te kijken. Op dat moment leerde ik jou ook weer te als vader van onze kinderen kennen en niet meer als die vreemdganger. Jouw kwaliteiten, jouw rol, niet de competitie maar de complementariteit.
De kinderen hadden hun vertrouwenspersoon, een Kindbehartiger. Die achterhaalde wat er speelde, wat ze echt wilden. Wat ze mij nooit vertelden. Confronterend soms, maar zo verhelderend.
Nu een jaar later, waar alles startte met hernieuwd contact met hun vader., wat van mij oprecht mocht en ze ook zo voelden. Het tempo bepaald door de kids. Snel, voor mij toch, voor hen niet snel genoeg. Mijn ex, hun vader, stelde zich open en coulant op. WOW … wat had ik me misdragen. Excuses waren dan ook op zijn plek. We starten met weinig contact, een vorm van parallel ouderschap. Nu een jaar later, starten we de communicatie stap voor stap op, en kunnen we heel voorzichtig dingen overleggen, en weet ik nu pas hoe ik “het belang van de kinderen” misbruikt heb, het eigenbelang was. Die term gebruik ik niet, maar ik leef hem.
En die sprankel , de glitters, de lach, de putjes in de wangen bij het lachen: die zou je nu eens moeten zien bij de kids.
Dank je wel, Dank je wel voor het openen van mijn ogen en het niet alleen maar veroordelen voor mijn gedrag, maar de hulp, steun en nodige spiegel te bieden die ik nodig had.
Zeker dank je wel papa van onze kinderen.
Dank je wel
Hoe pak je dit aan? Kijk op www.deblauwebeer.nl of mail naar bjorn@deblauwebeer.nl
