‘Ze liggen in een scheiding’ of ‘het landweggetje zonder GPS bereik.’

‘Ze liggen in een scheiding’, hoe vaak lees ik dat wel niet in het nieuws of hoor ik het via-via over een ander stel.

Ik stel me daarbij voor dat ze op een avond bij elkaar kwamen en de één zei tegen de ander: ‘Het gaat niet meer.’, waarop de ander antwoordde: ‘Nee klopt, we stoppen er maar mee.’ Ze huilen wat en lopen boos de deur uit, om elkaar pas weer te zien bij de advocaat als het gaat om het regelen van de inboedel en kinderen. Het klinkt allemaal heel rechttoe rechtaan, maar zo simpel is het meestal niet. Tenminste niet bij mij.

Bij ons is het een proces dat al maanden, zo niet jaren speelt. Het is bij ons helemaal niet zo duidelijk en zwart wit. Soms ben ik weer tot over m’n oren verliefd op die kerel en soms zou ik’m wel wat kunnen aandoen. Soms gaat het heel goed, hebben we weer gesprekken als vanouds en groeit het vertrouwen in de relatie weer een klein beetje, totdat die hoop weer de grond in geboord wordt met een onredelijk voorstel. En soms is de seks fantastisch en beter dan ooit, tot je weer in een fase zit van elkaar niet eens aan willen kijken, laat staan aanraken. Bij ons kwam daar nog bij dat manlief mij minstens drie keer heeft gezegd dat hij ermee wilde stopen, maar door mijn reactie van verdriet en woede er toch weer aan begon te twijfelen of dat wel de juiste oplossing was voor onze problemen. En nu? Nu weet ik zelf niet eens meer of ik wel verder wil met iemand die zo makkelijk denkt over huwelijkse trouw.

Daar komt nog eens bij dat het zinnetje ‘ze liggen in een scheiding’ meestal hoort als ze feitelijk al gescheiden zijn en de inboedel zo langzamerhand wordt verdeeld. Ik lig nu in een scheiding en dat is de periode voordat je het aan iedereen vertelt. Dat is de periode dat je ’s avonds alleen huilt omdat je te bang bent om het aan iemand te vertellen. Het is de periode dat je voor de grote buitenwereld er nog uitziet als een gelukkig gezinnetje, maar het van binnen niet meer bent. Voor diegene die wel weten dat er dingen misgaan is het ook een verwarrende tijd. De ene keer als ze je spreken kun je amper je tranen inhouden en de volgende keer ben je weer optimistisch en positief ingesteld. ‘Wat is het nou? Gaat het nou goed of niet?’ vragen ze dan en het aller-verwarrendste is dat je er zelf eigenlijk ook geen antwoord op hebt.

Dat ene simpele zinnetje ‘ze liggen in een scheiding’ is geen rechte weg, maar een klein, hobbelig landweggetje zonder verharding, waar de gps niet meer werkt en waar de heuvels en dalen elkaar in een veel te snel tempo afwisselen. Net zo lang en snel tot niemand het meer bij kan houden en je maar hoopt dat de GPS weer snel gaat werken voor je tegen een boom tot stilstand komt. Ja, ik lig in een scheiding (denk ik) en nee, dat is niet heel simpel.