Deze week wil ik graag stilstaan bij een vraag die ik heel vaak krijg.
Dag Cindy,
Ik heb sinds iets meer dan een jaar een relatie met de man van mijn leven. Echt, hij is mijn soulmate! (en ik kan het weten want ik heb wel wat relaties achter de rug)
Helaas heeft hij twee kinderen (zoon en dochter van 7 en 9).
In het begin ging dat goed, maar sinds kort wonen we samen en nu weet ik met mezelf geen blijf meer. Als ze er zijn, voel ik me gewoon niet goed. Waarom zijn ze er? Wat doe ik hier? Dat loop ik me de hele tijd af te vragen.
Hij zegt dat dit de situatie is en dat ik me zal moeten aanpassen.
Ik wil met hem door, maar zo kan ik niet verder. De helft van de tijd voel ik me slecht. En tegenwoordig begint dat al enkele dagen voor de kinderen toekomen.
Kan je me helpen?
Groetjes, A.”
Kiezen voor iemand met kinderen is niet niks
Weekendregelingen die last minute wijzigen zonder dat jouw mening gevraagd werd. Vakantiedagen die allemaal voor hen gereserveerd worden. Romantische zondagochtenden in bed die in duigen vallen omdat de ene of de andere naar de voetbal moet. Ik noem maar wat.
Bovendien is je positie als plusouder in deze fase van jullie samenzijn zo onduidelijk als wat. Wie ben je voor hen? Hoe moet jij je gedragen tegenover hen? Hoe moeten zij zich gedragen tegenover jou? Wat kan je partner er mee?
Het voelt als het staan op een kruispunt en niet weten welke kant je op moet. Bij elke keuze komen zoveel emoties om de hoek.
Mensen uit jouw omgeving kunnen je hierbij vaak niet helpen. Ze geven adviezen waar je niets mee kan of ze veroordelen je (“tss, schandalig toch die relaties van tegenwoordig”).
Herken je deze situatie?
Wat ik met cliënten doe in deze situatie is het volgende: ik vraag hen een foto mee te nemen van het samengesteld gezin of – als die foto niet bestaat – foto’s van alle gezinsleden afzonderlijk. In mijn werkkamer stallen we die foto’s dan uit en vraag ik om goed naar de foto’s te kijken, een gepaste positie in te nemen en hardop uit te spreken: ‘ik kies voor jullie’.
Ik dwing mijn cliënt echt die woorden uit te spreken, bij wijze van experiment. Ook al sputtert alles tegen. (Ik ben een zachtaardig persoon hoor 😊, maar soms is het nodig de puntjes op de i te stellen, daar word ik ten slotte voor betaald, toch?)
‘Ik kies voor jullie.’
Daarna vraag ik om de ogen te sluiten en gewaar te worden wat die woorden met haar doen.
Vaak komt er dan verdriet. ‘Ik wil niet voor jullie kiezen. Ik wil dit niet.’ Of iets dergelijks.
Tranen en gewaarwordingen als deze verdienen ruimte. Lucht. Woorden die hardop uitgesproken worden, krijgen een andere betekenis.
Echter, het volgende is ook waar:
Het is extreem belangrijk voor het slagen van je relatie en je samengesteld gezin dat je verantwoordelijkheid leert nemen voor de keuzes die je maakt.
Ook al wist je niet wat de gevolgen van die keuzes zouden zijn. Dat is ook iets waar ik in deze situaties genadeloos op wijs. Nogmaals, je betaalt me niet om je naar de mond te praten.
Nu je gekozen hebt om samen te wonen leer je die gevolgen kennen. De realiteit is dat jij gekozen hebt voor een partner met kinderen. Toen jullie nog aan het daten waren, was je je misschien alleen maar bewust van de goede match die jullie zijn. Nu word je je ook bewust van het feit dat hij vader is.
Je blijft altijd een keuze hebben.
De vraag die zich opdringt wordt dan: “met wat ik vandaag weet, kies ik dan nog voor deze partner?”
De bal ligt dus in jouw kamp.
Dat dat heel confronterend is, hoef je mij niet te zeggen. Maar leer zien dat jij hiervoor gekozen hebt. Dit is de situatie die bij deze man hoort.
Proberen een aangenaam en harmonieus samengesteld gezin te vormen vraagt om volwassen bewustzijn
Om het onder ogen zien van je realiteit. Om de volle impact van jouw keuzes te onderkennen en daar de verantwoordelijkheid voor te nemen.
Dus in zekere zin heeft je man gelijk als hij zegt: “dit is de situatie”.
Nu, een van de redenen waarom ik dit onderwerp als blog uitgekozen heb, is omdat ik hierbij ook iets wil zeggen over de positie van de man in situaties zoals deze.
Ook hij heeft werk te doen als ouder
Want het kan dan wel waar zijn dat de vrouw hier te leren heeft te gaan staan voor haar keuzes, ook hij heeft te leren dat hij niet langer een eenoudergezin vormt.
Met uitspraken als ‘je moet je dus maar aanpassen’ ga ik eenvoudigweg niet akkoord.
Hier worden twee zaken door elkaar gehaald: het is niet omdat dit de situatie is ‘dat jij je maar eens moet aanpassen’.
Iedereen moet zich hier aanpassen, niet alleen maar de persoon die er bij komt.
Een vraag voor hem is de volgende: wat kan hij doen om haar hier een plek te geven?
Samenleven in een gezinsvorm als deze kan alleen maar werken als de twee partners realiseren dat er langs alle kanten werk aan de winkel is. Als de stiefouder zijn of haar werk doet om in het reine te komen met de keuzes die ze gemaakt heeft. Als de ouder ruimte maakt voor de stiefouder en zich leert open stellen voor haar invloed.
Concreet is het volgende nodig:
Als je als stiefouder leert inzien dat je een keuze gemaakt hebt en wat de gevolgen zijn, dan kom je mogelijk bij iets als verdriet uit.
Luister naar dat verdriet. Rouw om waar je niet voor gekozen hebt.
Vraag jezelf af wat je nodig hebt om hier wel te kunnen zijn. Wat zou jou helpen de situatie aan te kunnen nemen? Wat heb je daarbij nodig?
Misschien realiseer je je dan dat jullie niet kunnen samenwonen zoals jullie nu doen. Dat jullie sommige maaltijden beter niet samen delen. Dat jij sommige weekends beter alleen door brengt. Misschien wil je afspraken maken over het een of ander. Wat het ook is.
Dat heb je met je partner te bespreken. Te onderhandelen samen. In verbinding voor elkaars precaire situatie.
Zijn precaire situatie – dat wil ik voor de volledigheid nog aanstippen – is dat zijn kinderen al door veel veranderingen gegaan zijn en hij hen mogelijk niet met nog meer veranderingen wil opzadelen. Of anders, dat hij bijvoorbeeld zelf niet helemaal in het reine is met de keuzes die hij gemaakt heeft en zich daar diep van binnen schuldig over voelt.
De invulling van je rol als stiefouder zoek je op die manier samen uit.
Als je partner niet open staat voor jouw invloed ‘want je wist toch dat ik kinderen had en je moet je nu eenmaal maar neerleggen bij…’ dan aanvaardt hij evenmin dat hij in een samengesteld gezin zit.
Dan zitten jullie dus allebei op dezelfde manier met illusies.
Ik help je graag af van je illusies!
Op 14 september organiseer ik een gratis webinar waar ik laat zien hoe een samengesteld gezin tot stand komt. Dat inzicht maakt meteen glashelder wat je van elkaar kan verwachten en wat niet. Scheelt je een hoop teleurstellingen en frustraties.
Je kan momenteel gratis aanmelden via deze link:
Heel graag tot dan!
Cindy Schepers
