Ik begeleid één ouder in een moeilijke scheiding.
Bij echtscheidingen met aanhoudende of onoplosbare conflicten helpt het niet om te blijven bemiddelen of de ouders te leren overleggen. Het helpt niet om de ouders om 1 lijn te krijgen. Elke poging is opnieuw aanleiding tot kortsluiting.
Kortsluiting is niet aangenaam
Elke nieuwe kortsluiting verhoogt de stress.
Jan overlegt meerdere keren per week met de moeder van zijn kinderen. Ze stuurt vaak berichtjes tijdens de week om problemen op te lossen.
– Tibo heeft zijn fiets niet. Die staat nog bij jou. Hij heeft die morgen nodig voor school. Kan je die brengen?
– Ik kan die niet meer brengen vandaag, maar ik zet de fiets buiten in de achtertuin. Jullie kunnen die dan ophalen.
– Jij denkt weer aan jezelf. Kan je nu eens niet onze kinderen voorop stellen? Tibo is overstuur omdat zijn fiets nog bij jou staat. We hadden toch afgesproken dat hij die bij mij ook kan gebruiken?
– Dat klopt. Maar ik vertrek dadelijk naar een afspraak. Ik kan niet meer komen vanavond.
…. Radiostilte…
– Ik ben dat moe. Die fiets blijft in het vervolg bij mij staan en dan kan jij die komen halen hé. Nu moet Tibo zonder fiets naar school.
Jan brengt alsnog die avond laat de fiets naar moeder zodat Tibo met de fiets kan gaan. Hij is het ook moe, dat gedoe. Maar wat kan hij anders doen?
Bij elke communicatie, komen onverwerkte emoties naar boven bij één of beide ouders. Omdat ze onverwerkt zijn, zijn deze emoties onaangenaam en negatief. De emoties van vader/moeder zijn lastig. Je kan er weinig mee, wanneer die blijven hangen of altijd zichzelf herhalen. Want dit speelt zich meerdere keren op een week of zelfs een dag af.
Ik werk met één ouder om de communicatie met vader/moeder te beperken.
Deze aanpak vindt stilaan ingang bij hulpverleners die ouders in een vechtscheiding helpen. Dat de rechtbanken nu nog familiezaken best weghouden uit de rechtbank, is nog een werk van lange adem. De kinderen kunnen apart verder met vader en moeder. Het moet niet meer samen. Want dat samenwerken geeft stress. Stress die niet goed is voor de kinderen hun welzijn.
Zo bouwt één ouder een veilig eiland op bij zich thuis.
Dit is heel sterkend voor de kinderen. Zij kunnen ondanks de moeilijkheden toch opgroeien tot gezonde volwassenen, die opkomen voor zichzelf en vertrouwen hebben.
Het veilige eilandje staat voor hoop en welzijn.
We gaan voorbij de frustratie en het negatieve. Wat niet wil zeggen dat we ons “erbij neer moeten leggen”. Door het parallel ouderschap, krijg je iets nieuws waardoor je de last die de andere ouder jou en je kinderen bezorgt, niet meer zo binnen laat komen. Ouders die deze klik maken, zie ik openbloeien. Dat heeft dan ook weer effecten in het andere huis.
Maar het is een grote hindernis en vaak een zware dobber om te starten met het loslaten van de last die je ex je bezorgt.
Vergelijkbaar met een rouwproces. Je had het graag anders gezien voor je kinderen. Je hebt elkaar ooit liefgehad en samen een gezin gestart. Dat is weg. Door te blijven hangen in die onrechtvaardigheid geraak je geen stap verder. Het houdt wel je overlevingsbrein tevreden. Dat overlevingsbrein is gericht op het negatieve. Het denkt dat door te focussen op het negatieve, je een oplossing vindt. Jammer genoeg, wanneer de communicatie negatief blijft, zijn er enkel verliezers. Dat vraagt dus om een andere aanpak.
Ouders komen vaak met deze aanmelding: ‘An, mijn ex is narcistisch en het lukt niet de kinderen goed op te voeden’. Als je werkt aan wat ik hierboven omschreef, geef je je kinderen en jezelf opnieuw zuurstof in deze situatie. Maar er leven enkele mythes in onze samenleving. Deze mythes geven eventjes opluchting en erkenning. Maar daarna knaagt het weer. Het lukt je niet om gelukkig te zijn in die ellende. De mythes helpen dus niet op lange termijn.
Mythe 1 – Ik moet aan mijn kinderen uitleggen dat wat mijn ex doet, onverantwoord is.
Ja, je kinderen maken heel wat chaos mee na de echtscheiding. Misschien ook al in de tijd voor de echtscheiding. Daar moet de hulpverlening zich beter voor inzetten.
Nee, je kinderen weten dat beter niet. Het blijven kinderen van hun vader/moeder. Je kwetst er hen diep mee. En dat jouw woorden hen kwetsen, zullen ze je niet vertellen. Want ze zijn ook loyaal aan jou.
Dit is heel ondermijnend voor hun psychische draagkracht. Geloof opnieuw in de kracht van je kind. Kinderen maken zelf hun eigen conclusies wanneer ze er klaar voor zijn. Ze geven de band met moeder en vader zelf vorm. Ze willen mama of papa graag kunnen en mogen zien. Dit draagt bij tot hun eigen identiteit, zelfvertrouwen en stabiliteit.
Dit is de moeilijkste mythe, maar wanneer ouders deze klik maken, zie ik dialogen ontstaan tussen hen en hun kinderen die prachtig zijn. Als je kind met een verhaal komt van de andere ouder, vragen we: wat heb jij dan nodig? Wie zou je dan kunnen helpen? Wat zou jij kunnen doen? Kinderen en ouders verbazen me met hun creativiteit en verbondenheid daarin.
Mythe 2 – Mijn ex is toch volwassen. Die moet de belangen van de kinderen voor zijn/haar emoties zetten. Ik mag de kinderen niet belasten en moet overleggen met mijn ex over hobby’s, school en opvoeding.
Je voelt je schuldig wanneer de communicatie met je ex niet gaat en je kind weer de dupe is. Je voelt je schuldig als vader/moeder dat je kind tekortkomt. Dus probeer je nog harder om binnen te dringen in het verstand van je ex.
Neen, zeg ik, je moet niet meer communiceren met je ex als dat zo negatief loopt. Zet een muur op. Geef het narcisme een minimum aan aanleiding om jou last te bezorgen. Maar dan komt het allemaal bij mijn kinderen terecht, hoor ik je denken. Wanneer je hierin volhoudt om te doen wat nodig is en de negatieve communicatie doorbreekt, zal dit ook minderen. Je krijgt er vertrouwen in dat je kinderen een andere band hebben met hun vader/moeder dan jullie hadden als partners of nu als ex-partners.
Kinderen verliezen in 9/10 gevallen hun eigen stem in deze situatie. Ze weten niet meer wie ze moeten geloven. Dit ervaar ik ook wanneer ik met kinderen en tieners werk. Dan spreek ik beide ouders. Dan voel ik me soms meegezogen door de emoties en de visies die botsen. Ik zeg aan de kinderen en tieners: ‘Ik begrijp het dat jij soms niet weet wie je kan geloven’. Juist door het opzetten van de muur en de focus te leggen op de band met jouw kind, leert je kind zijn eigen mening en verlangens kennen.
Kinderen willen geen ouder die angstig is over de andere ouder. Ze willen een mama/papa die zichzelf is en gelukkig kan zijn op haar of zijn eilandje.
Wanneer je dit probeert, geef niet op na een paar weken. Het begin is moeilijk. Daar moet je doorheen. Wat ik vaak zie zijn ouders die dit met volle moed starten, maar opgeven omdat het niet meteen resultaat geeft. Dat ondermijnt dan weer jouw zelfvertrouwen, want kijk, zelfs dat werkt niet! Daarom is het raadzaam hierin professionele begeleiding te zoeken.
Mythe 3 – Ons leven is om zeep. Kapot gemaakt door de narcist.
Je bouwt een eilandje van rust voor je kinderen.
Dat wil zeggen dat kinderen die opgroeien met een ouder die minder goed voor hen zorgt, emotioneel en/of fysiek, toch kunnen opgroeien tot gezonde volwassenen. Als ze eilandjes van rust hebben. Plekken waar ze veilig zijn en zichzelf mogen zijn. Omringd door volwassenen die psychisch flexibel in het leven staan. Die authentiek vertrouwen voorleven. Die hoop en vertrouwen voorleven aan de kinderen. Waar het kind even kind mag zijn. Dit beschermt hen tegen een eigen psychische labiliteit.
Op die eilandjes van rust, mag het ook onweren. Het moet zelfs onweren. Je moet je boos maken en grenzen stellen aan je kinderen. Dit geeft veiligheid en de kans om te leren gaan met conflicten.
Wat neem jij mee uit deze blog?
Ik ben er benieuwd naar. Je mag het mij altijd mailen op info@glinster.co
Wat kan ik voor je doen?
Herken je dit en wil je graag je kinderen de beste ondersteuning geven?
Wel, ik heb een fijne workshop voor ouders als jou.
Hier lees je alles over de workshop ‘Houvast voor ouders na de echtscheiding’
Lieve groetjes,
An
