Marieke heeft als Kindbehartiger een brief ontvangen van een jong volwassene die haar verhaal met haar wilde delen, omdat Marieke zich richt op kinderen in een scheidingssituatie.
Gevraagd is of het stuk anoniem gedeeld kon worden via Mies Magazine. Met het stuk hoopt de jong volwassene een boodschap uit te dragen in de sector over wat de impact is van het onthechten van een ouder, hoe subtiel dit kan verlopen en wat de impact ervan is op latere leeftijd.
Mijn verhaal
‘Twintig gulden, dat is alles wat je vader voor je over heeft. Daar kan ik nét een paar sokken voor kopen’, ik herinner me die woorden van mijn moeder nog zo goed. Ik was een jaar of acht. Kinderen zijn loyaal aan hun ouders. Ik was loyaal aan mijn moeder, maar ik kreeg de kans niet om loyaal te zijn aan mijn vader. Hij moest wel een vreselijke man zijn, als mijn moeder zo’n haat voelde voor hem. Op tienjarige leeftijd besloot ik dat het beter was dat we geen contact meer zouden hebben. Ik had een briefje geschreven, en dit briefje is bij mijn vader in de bus gegooid. Ik heb toen inderdaad ook een aantal jaar geen contact met hem gehad. Inmiddels besef ik me dat ik niet wilde dat er geen contáct meer zou zijn, ik wilde dat de stríjd tussen mijn vader en moeder over was, ik wilde geen nare dingen meer horen over mijn vader en ik wilde me niet steeds schuldig voelen als ik naar hem toe ging.
Drie jaar was ik toen mijn ouders zijn gescheiden. Ik weet uit verhalen dat mijn vader nog bij mijn moeder heeft geschilderd in haar nieuwe huis. Ze waren in eerste instantie goed uit elkaar gegaan maar naar hun eigen zeggen gingen hun advocaten tot het uiterste, waardoor het toch mis is gegaan. In de rechtbank is besloten dat ik bij mijn moeder zou gaan wonen en er een omgangsregeling zou zijn met mijn vader. Eens in de twee weken ging ik een dagje naar hem toe. Hij kwam mij dan ophalen en samen met zijn nieuwe vrouw gingen we naar de dierentuin of bij mijn oma op bezoek. Ik weet nog dat ik het altijd erg spannend vond en er ook wel tegenop zag. Ik voelde dat mijn moeder er niet blij mee was, ik stelde haar teleur.
Nadat er een aantal jaren voorbij ging zonder contact tussen mijn vader en mij is er op mijn vijftiende weer contact ontstaan. Eerst voerden we maandenlang via de mail ellenlange gesprekken met elkaar. Toen er genoeg vertrouwen was heb ik met hem afgesproken. Mijn moeder wilde er niets van weten. Een goede vriendin heeft me naar de trein gebracht. Doodeng vond ik het en ik vond het moeilijk dat mijn moeder mij niet steunde. Gelukkig was daar nog steeds mijn stiefmoeder die ervoor zorgde dat het ijs werd gebroken en dat ik me op mijn gemak voelde. Er volgde een periode waarin we elkaar af en toe zagen. Onze band werd opnieuw opgebouwd. Ik heb dat ervaren als een moeilijke tijd. Ik was een tiener, was erg onzeker en wist niet of ik er goed aan deed om een band te willen met een man die mijn vader was en waarschijnlijk een vreselijke man was. Zo voelde dat voor mij, want mijn loyaliteit volgde naadloos de wrok die mijn moeder koesterde.
Inmiddels heb ik een goede band met mijn vader en zien we elkaar regelmatig. Soms voel ik me nog wel eens schuldig over hoe het vroeger gelopen is, al weet ik dat het niet mijn schuld is. Ook met mijn moeder heb ik een goede band. Ondanks dat ik het niet eens ben met hoe zij bepaalde dingen heeft aangepakt, ga ik er van uit dat ze alles heeft gedaan met de beste bedoelingen. Over mijn vader praten we eigenlijk nooit, ik probeer het onderwerp te vermijden. Ondanks dat alles nu in rustig vaarwater is, is het alles behalve opgelost.
Nu, 28 jaar later, heb ik nog steeds last van de situatie tussen mijn ouders. Ik voel de spanning wanneer mijn vader en moeder in dezelfde ruimte zijn. Ik nodig ze niet graag op hetzelfde moment uit, voor verjaardagen, diploma-uitreikingen, kerst. En eigenlijk is mijn vader altijd de pineut, want hij maakt er geen punt van. Hoe het moet als ik straks mijn masterdiploma mag ontvangen, of wanneer ik ooit in de toekomst misschien een kindje mag krijgen en er een verjaardag gevierd zal worden, weet ik niet. Mijn wens is dat zij dan samen aanwezig kunnen zijn, en dat ik me niet druk hoef te maken over hun gevoelens.
Anoniem.
Meer mooie verhalen lezen die Marieke met ons deelt? Dat kan, klik hier!
