“Mamaaaaa” hoor ik al als ik mijn fiets neerzet.
Nog voor ik de deur van het slot kan halen zie ik al een mannetje staan te springen. Ik doe open en heb mijn eerste knuffel al te pakken. Het is 8u10 op een vrijdagmorgen en ik ben net aan komen fietsen om met de kinderen naar school te gaan. Maar nog niet alles is klaar. Nog even gauw tandenpoetsen, schoenen aan en ‘waar is nou je tas’. Samen met m’n ex is alles toch binnen vijf minuten geregeld en kunnen we gaan. Als ik terug kom en de ex inmiddels verdwenen is, staat het ontbijt nog op tafel en liggen overal nog schoenen en jassen die niet meegingen in de gang. Ik irriteer me lichtelijk en ga eerst maar koffiedrinken met de jongste van drie voor ons rustmomentje voor ik me daar weer over buig. Gelukkig is het niet elke week zo’n chaos denk ik dan maar en gaat het ook vaak genoeg wel goed.
Huishoudelijke irritaties
Maar soms… Soms is het fijn als de chaos door jezelf wordt veroorzaakt en niet door een ex. Dat levert extra irritatiepunten op. Het constante gesteggel (net als bij mensen die wel bij elkaar zijn) over huishoudelijke irritaties dat blijft tijdens birdnesting. Dingen kwijt zijn, niet goed schoon of opgeruimd.. je kunt er de ander de schuld van geven en dat is eigenlijk niet bevordelijk voor de nieuwe relatie die je als ouders aan het opbouwen bent. Het kost dus veel flexibiliteit en inlevingsvermogen en dat ging een hele tijd goed.
[tweet_box design=”box_12_at” pic_url=”https://miesmagazine.com/wp-content/uploads/reflection-1082159_1280-2.jpg” author=”Martine”]Ik kon ze al niet het allerbeste bieden (een gelukkig gezinsleven) en het normale leven dat ze kenden (birdnesting) lukte ook niet.[/tweet_box]
Je leven verbergen
Dat huishouden kon ik me nog wel overheen zetten. Ik ben niet zo netjes, dus wat extra chaos overleef ik wel. Waar ik wel last van kreeg was dat we nog steeds veel van elkaars leven zagen. En met een ex die heel nieuwsgierig is (‘oh, ga je uit vanavond, met wie?’) en ik die teveel ziet en nadenk… dat werkte ook niet heel goed. Uiteindelijk is dit voor mij de belangrijkste reden geweest om birdnesting te stoppen. Ik moest meer de vrijheid hebben om niet mijn leven te hoeven verstoppen. Dat ik niet door het huis moest gaan om bioscoopkaartjes weg te halen, of als ik bezoek had dat te melden voor ik vragen zou krijgen, etc..
Tweede scheiding
Toch voelde dat ook als falen naar mijn kinderen toe. Ik kon ze al niet het allerbeste bieden (een gelukkig gezinsleven) en het normale leven dat ze kenden (birdnesting) lukte ook niet. Deze volgende stap voelde dus ook echt als een soort tweede scheiding. Een tweede keer afscheid nemen van een bepaald leven.
Dus trek ik de laatste keer de deur dicht van het vrijgezellenhuis met een zwaar hart. Ik fluister zachtjes ‘bedankt huis, voor het mooie dat er was’. Ik stap op mijn fiets, rij voor het laatst over die verrotte klinkers, langs het park en mijn eigen tuin in. Bij de deur staat weer een jongetje. ‘Mamaaaaa’ roept hij, gooit de deur open en rent op blote voeten de tuin in. Binnen tien seconden heb ik mijn armen vol met drie kinderen. Ik ben thuis.
