Door je ouders EN door je vriendjes / vriendinnetjes verstoten worden?

Wat naast de ouderverstoting ook niet vergeten mag worden is hoe het verhaal van het kind op school wordt opgevangen en verwerkt.

Worden de leerlingen er juist wel of juist niet van op de hoogte gesteld? Wat voor bijdrage levert de docent hierbij? Als het kind veel vriendjes/vriendinnetjes heeft, hoe reageren zij? Zal er begrip zijn voor het kind of onbegrip?

Mijn eigen ervaring:

Nadat mijn ouders gescheiden waren werd dat als ‘cool’ opgevangen door mijn vrienden. ‘Cool’ in de zin van ‘dit soort dingen gebeuren eenmaal’. Zij gingen niet anders met mij om en maakten mijn of onze thuissituatie niet belachelijk. Ik was nog geen tien jaar, dus voor mij was het wel erg belangrijk om de status die ik bij mijn vrienden had, te behouden. Mijn vrienden gedroegen zich ook niet anders wanneer ik hen uitnodigde thuis bij mijn vader of mijn moeder. Voor zover ik het kan invullen voor mijn vrienden, zagen zij mijn ouders gewoon nog als mijn ouders, alleen woonden ze apart van elkaar. Net zoals ik het ervaarde.

Echter geloof ik dat dit helaas ook de hele andere kant op kan gaan. Kinderen die geen gescheiden ouders hebben, zullen moeite hebben of zich niet kunnen inleven in hetgeen het kind van gescheiden ouders meemaakt. Hierdoor kan het zijn dat het kind een paria wordt, ondanks dat het kind misschien wel heel veel vriendjes/vriendinnetjes zal hebben. Kinderen en pubers hebben toch wel snel de pik op iemand die anders is, zich anders gedraagt of iets raars meemaakt. Ook al weten de vriendjes/vriendinnetjes niets over de scheiding van thuis, als het kind verdrietig is op school of zich afwezig gedraagt, dan is ook de kans aanwezig dat het kind gepest wordt.

Deze vorm van pesten kan alles nog 10 x zwaarder maken voor een kind dat zich al in een scheidingssituatie bevindt. Sommige kinderen vinden het thuis niet fijn (als de scheiding nog midden in het proces zit) vooral als er veel geruzie is. Dan is het fijn om naar je vriendjes/vriendinnetjes op school te gaan of in elk geval niet midden in de thuissituatie te zitten.

Ik kwam laatst op LinkedIN een artikel tegen over dat het HR (Human Resource) alerter moet zijn op werknemers die gaan scheiden of in een scheiding liggen. Dit om het verzuim te voorkomen. Voor kinderen geldt dit ook. In dit stukje is HR de docent en de werknemer is het kind. De docent kan hier het verschil in maken doordat hij op de hoogte is van de situatie. Dan is hij alerter als het kind gepest wordt, op de prestaties van het kind, en ook op het eventuele verzuim.

De docent zou een korte toelichting kunnen geven, als het kind dat wil uiteraard, over de thuissituatie of alleen over het onderwerp ‘scheiden’. Dit zijn het soort levenslessen waar niemand je voor klaarstoomt, maar de docent kan juist uitblinken door dit (aan anderen) te leren in plaats van de rekensommetjes uit te leggen.

Net zoals ouders die gaan scheiden zich fijn en veilig moeten voelen om vrolijk naar hun werk te gaan, moet het kind zich ook fijn en veilig thuis voelen om vrolijk naar school te gaan.

Foto’s: aangeleverd door Jonathan Toes