Ouderschap stopt niet bij een (echt)scheiding!

Laat kinderen vrolijk huppelen tussen gescheiden ouders, want ouderschap stopt niet bij een (echt)scheiding!

Een (echt)scheiding mag voor kinderen nooit een lijdensweg worden: Een (echt)scheiding is nooit gemakkelijk, maar hoeft voor u en de kinderen geen lijdensweg te worden.

Een (echt)scheiding waar kinderen bij betrokken zijn, kan juist ook heel goed zijn.

Er wordt ook wel beweerd dat het kindermishandeling zou zijn en dat gaat mij dan weer net even iets te kort door de bocht.

Daar ben ik toch een andere mening toegedaan, want het kan juist ook heel goed zijn.

Want als (echt)scheiding kindermishandeling zou zijn, is trouwen en kinderen krijgen dan kindermishandeling met voorbedachte rade?

Nee natuurlijk niet, want je gaat niet trouwen om weer te scheiden.

Je weet het nooit van te voren, en toch kan het een ieder overkomen, iedere minuut van de dag.

Het scheiden is niet zozeer het probleem, maar hoe ga je ermee om, hoe ga je verder.

Scheiden kan zelfs juist ook goed zijn.

Want bv. elke dag ruzie, is ook zeker niet goed voor de kinderen.

Men zegt veelal scheiden doet lijden, scheiden is kindermishandeling.

Maar scheiden kan ook een goed nieuw begin zijn, voor ouders nieuwe partners en de kinderen, mits het voor de kinderen ook echt allemaal goed wordt geregeld.

Als ouders gaan scheiden is dat geen pretje, zeker voor de kinderen niet.

Maar wanneer gezegd wordt dat het uit elkaar gaan van ouders kindermishandeling zou zijn.
Dan zeg ik NEE: Want als er bijvoorbeeld enkel nog maar geruzie thuis is kan het juist voor de kinderen heel goed zijn om uit elkaar te gaan.

Maar doe dat dan wel als twee volwassen mensen die het belang van de kinderen voorop stellen en dus niet uit eigenbelang, egoïsme, jaloezie, rancune of haat kinderen gaan ontvoeren, ontouderen van moeder, vader en (grootouders) – want ook die worden nog wel eens over het hoofd gezien – want kinderen hebben niet alleen recht op beide ouders maar ook op de grootouders zie bv. ( recht op familieleven ).

En als gescheiden ouders dus zonder gegronde reden, opzettelijk kinderen ontouderen is dat wel degelijk schadelijk voor de kinderen, want opzettelijk ontouderen is psychische, geestelijke emotionele mishandeling/verwaarlozing en dat valt dan wel degelijk onder ook een ernstige vorm van kindermishandeling.

Bij opzettelijk ontouderen krijgen kinderen het juist vaak heel moeilijk met alle gevolgen van dien.

Kinderen willen immers niet anders zijn dan andere kinderen en het ligt voor de hand dat ze het dagelijks contact met hun vader, moeder en grootouders en familie zullen missen.

Er is ook geen twijfel over het feit dat de meeste kinderen door het opzettelijk ontouderen van hun ouder/grootouders, familie min of meer veelal ernstig in psychische problemen komen.

Bij een (echt)scheiding waar de kinderen opzettelijk worden weggehouden van de andere ouder of grootouders is dat voor de kinderen veelal even traumatisch als bijvoorbeeld de dood van één van de ouders of grootouders.

Er is ruim voldoende casuïstiek om aan te kunnen tonen dat kinderen aan dit soort (echt)scheidingsituaties blijvend psychisch letsel overhouden.

Het is niet echt gemakkelijk om de omvang van de schade in beeld te brengen of in te schatten daar er ook veel kinderen op latere leeftijd pas last van krijgen, veelal als zij later een eigen gezinnetje hebben komen de problemen naar buiten.

Zie bv. bij Vermist, of Spoorloos de trieste voorbeelden.

De ene scheiding is de andere niet en het ene kind reageert dus anders, eerder of later dan het andere.

Maar één ding staat vast, kinderen hebben recht op beide ouders en grootouders.

En om die rechten te kunnen waarborgen zou juist het in de wet vastleggen van- Co-ouderschap inclusief met het nu al verplichte zorgplan/ouderschapsplan een stap in de goede richting zijn.

Er zijn al veel gescheiden ouders die dit ook hebben ingezien en blij en tevreden zijn met hun co-ouderschap inclusief zorgplan.

Maar het is allemaal nog te vrijblijvend, want als nu de één zegt – ik heb geen zin meer in dat co-ouderen – dan heb je geen poot om op te staan, dan blijkt het zorgplan inclusief co-ouderschap een papieren tijger te zijn waar je niets meer mee kan.

Co-ouderschap – het beste van twee ouders

Na een (echt) scheiding of ander samenlevingscontract waar kinderen bij zijn betrokken is co-ouderschap eigenlijk altijd het beste alternatief, uitzonderingen daargelaten, want dan praten wij over mishandeling, verwaarlozing, misbruik..

En dan heb je wat mij betreft ook al je rechten verspeeld ..!

Met co-ouderschap houden beide ex-partners een even belangrijke rol in het leven van hun kinderen.

Bovendien vergroot het de kans dat kinderen volop kunnen blijven genieten van de kwaliteiten van beide ouders en de ouders, grootouders en familie van de kinderen..

Daarom zou ook ik het Co-ouderschap graag wettelijk willen zien.

Want het beste voor de kinderen is uiteindelijk het beste voor ons allemaal..

Tot slot nog even deze tips:

Beste ouders begin ook niet te snel aan een nieuwe relatie en kinderen zolang het oude leed nog niet verwerkt of klaar is..

Want hier doet u de kinderen zeker geen goed mee, uw nieuwe partner niet en uiteindelijk u zelf ook niet.

Want door te snel aan een nieuwe relatie te beginnen komen kinderen veelal in de war, want zij moeten al zoveel veranderingen verwerken.

En als u na verloop van tijd toch een nieuwe relatie krijgt, let dan zeker op de volgende zaken.

Verplicht het kind nooit om zijn stiefmoeder of stiefvader, mama/papa noemen!.

Ik vind het in ieder geval van de gekke dat kinderen veelal papa of mama moeten zeggen tegen de stiefouder/verzorger of nieuwe vriendin of vriend van de andere ouder.

Het is ten eerste al een leugen die je een kind leert.

Want zij hebben maar één echte biologische vader of moeder, en dat zijn de echte papa of mama.

Ik zou zeggen, maak van stiefouder bvb pleegouder, of gewoon verzorger en of de nieuwe vriend of vriendin van mama of papa gewoon bij de voornaam noemen.

En ook zeker niet onbelangrijk: uitspraken die je nooit en te nimmer als stiefmoeder/vader moet zeggen = Kom op, je mag wel mama/papa tegen me zeggen.

Doe dat niet, want je bent niet hun moeder/vader, en dat zal je nooit worden ook.

De kinderen hebben al genoeg loyaliteitsconflicten en als je ze gaat pushen om mama/papa tegen je te zeggen zullen ze alleen maar meer in verwarring raken.

Ook het zeggen, wij worden een grote gelukkige familie, dit zal uiteindelijk misschien ook wel gebeuren, maar dat zal niet over één nacht ijs gaan.

Studies hebben aangetoond dat het minstens drie jaar duurt voor het nieuwe gezin z’n plek heeft gevonden en het eerste jaar is het moeilijkst.

Laat het dus aan de kinderen zelf over, zeggen kinderen zelf mama/papa tegen jou, dan is dat een teken van waardering voor jouw goede zorg.

Maar zorg dat ze altijd weten, dat er ook voor hun, maar één echte biologische moeder of vader bestaat

Beste ouders, ik hoop dat u hier iets aan heeft, of misschien ooit zal hebben.
Een (echt)scheiding is nooit gemakkelijk, maar hoeft voor u en de kinderen zeker geen lijdensweg te worden.
Jos