“Get a life, wijf! Je bent 43!”
De schelle stem laat een piep achter in mijn oor en even waan ik me op de Albert Cuyp markt in Amsterdam, ter hoogte van de viskraam De klik en “tuut tuut tuut” doen mij weer realiseren dat ik zojuist via de telefoon ben uitgekafferd door de ex van mijn lief. De gecensureerde versie van t verhaal is dat zijn ex, die hij als goede vriendin beschouwt, en ik niets met elkaar gemeen hebben behalve (ooit) de smaak in mannen. Qua communicatiestijl, fatsoensnormen en waarden en de definitie van vriendschap verschillen zij en ik zodanig van elkaar dat t op een minder goede dag tot deze bitchfight achtige confrontatie kwam. How low can it go…
In tegenstelling tot de indruk die ik nu wellicht wek, ben ik in het algemeen juist helemaal niet tegen goed contact of vriendschap met exen. Want daar waar (nieuwe) liefde is, zijn nou eenmaal exen! Helemaal op mijn leeftijd (overigens 42 en niet 43, mind you!) waarop de spreekwoordelijke rugzak steeds gevulder wordt.
Het rariteitenkabinet dat we zaterdag in mijn woonkamer op de 14e verjaardag van mijn zoon zullen aantreffen, is hier een mooi voorbeeld van.
Mijn ex-schoonfamilie bestaat uit 4 broers en zussen, waarvan er 3 gescheiden zijn, met kinderen. Alle drie hebben inmiddels een nieuwe partner die grotendeels ook weer kinderen hebben, evenals mijn ex-schoonmoeder.
Ook mijn broer en ik zijn niet meer met de andere ouder van onze kinderen en net als onze gescheiden ouders hebben wij, behalve mijn moeder, allen een nieuwe partner. Volgt u het nog?
Maar “wie scheidt, komt en verblijdt” is het devies.
Want over een ding zijn we het zonder uitzondering allemaal eens: De kinderen mogen niet nog meer (dan ze al zijn), de dupe worden van al onze scheiding capriolen. Niemand zal dus ontbreken op de verjaardag van zoonlief of een van de andere 11 neefjes en nichtjes.
We vieren het ECHT met zijn allen inclusief nieuwe partners, exen, kinderen, stiefkinderen, stiefmoeders en –vaders; de hele sh’bam maakt zijn opwachting.
Mijn nieuwe schoonfamilie heb ik de complexiteit nog even bespaard, hoewel er al een voorproefje gegeven wordt door de aanwezigheid van de co-host van het feestje dit jaar; mijn half Molukse lover. Nasi goreng voor iedereen!
Wel nieuw dit jaar zijn de middelbare schoolvrienden van zoonlief en de komst van zijn kersverse vriendinnetje. Het meiske heeft zelf ook gescheiden ouders dus is wel wat gewend vermoed ik.
Maar aangezien “onze familie niet helemaal spoort”, volgens mijn puberende zoon, heb ik wel al duidelijke instructies van hem gekregen:
“Mam, je gaat wel normaal doen hoor, zaterdag. Niet teveel jezelf zijn alsjeblieft!”
“Uhm ok. Prima schat, het is jouw verjaardag dus ik doe mijn best!”
En zeg nou zelf, je beste doen, dat zouden toch meer (gescheiden) mensen moeten doen?!
Hoe vier jij de verjaardag van je kind(eren) na de scheiding? Laat het ons hieronder weten of praat mee op Facebook!
