Toen ik aan mijn scheiding ‘begon’ – van afscheid nemen, mededeling tot het doorzetten begin 2016 – dacht ik, dat ik dat wel even deed: mijn eigen scheiding soepel te laten verlopen met een uitkomst waar je U! tegen zegt.
Dus, geen narigheid, geen gevecht, als weldenkende mensen uit elkaar met de allerbeste intentie er als vrienden-tot-de-dood-ons-scheidt uit te komen. Als ouders de beste ouders zijn én blijven die er bestaan. Van partnerschap naar ouderschap. Samen.
Mispoes!
We schrijven begin 2015.
Tijdens mijn opleiding tot mediator en specialisatie familiemediator heb ik de nodige horror verhalen gehoord. Hoe ‘het er in het echt’ aan toe gaat. Van docenten: narigheid, narigheid en nog eens narigheid. Van collega’s in de schoolbanken: shit, shit en nog eens shit.
Uiteraard had ik mij voorgenomen, als het mij óóit eens zou overkomen, dat ik niet in juist die zwarte voetsporen zou treden. Eén jaar later overkwam het mij. Ik nam het besluit waar ik onbewust bewust al jaren mee bezig was. Het besluit om te scheiden van de vader van mijn kinderen. Wel met het voornemen het wel tien keer beter zou doen dan ál die anderen’. Kort na mij besluit heb ik mijzelf een coachdag Succesvol Scheiden cadeau gedaan. Een dag vol met ‘oooh’s en ahaaa’s . En ‘oh, werkt dat zóóó?!’ Alsof ik het licht zag.
Tot op de dag van vandaag, inmiddels ben ik zelf gecertificeerd Succesvol Scheiden coach, heb ik hier pret van. De combi van die coach opleiding met mediation is een prachtige. En krachtige.
Als mens in echtscheiding denk je ‘als de rechter er nou een klap op heeft gegeven is het klaar. Dan kan ik verder’. Dikke doei! Het circus begint dan pas echt. Dan komen de vervelende appjes. Dan moet je die ‘warme overdracht’ van de kinderen bij ex waarmaken. Dan moet je ineens echt overleggen (lees: communiceren!) over de kinderen, over andere zaken als een nieuwe fiets. Het is het makkelijkste niet. Sterker, het is een helse klus. Soms.
En terugkomend op die vervelende appjes, ik krijg ze ook binnen. Soms een reeks achter elkaar, soms met tussenpozen. Berichtjes die bol staan van de verwijten. Met beschuldigingen, met dreigementen. Ze voelden als mokerslagen. Een vette knoop in mijn buik kreeg ik ervan. Slapeloze nachten. Met een Sauvignon heb ik ze soms verzopen, die knopen en die nachten ;-).
Uiteindelijk zag ik, waarvan je als lezer wellicht denkt ‘wat stom, dat het haar overkomt met al die kennis’, het licht. Het licht wat ik had opgestoken tijdens die coachingsdag. Nou komt ie: -ex is boos, nog steeds, heeft verdriet, is teleurgesteld en zit wellicht ook nog in een fase van de postrelationele rouw. Hij reageert dit af op mij: de boosdoener, de aanstichter van al deze shit die hij niet heeft gewild. Poeh, een verlaat inzicht.
We schrijven najaar 2017.
Wijsheden, inzichten, meditaties en wat Sauvignons verder ben ik tot de conclusie gekomen dat ik die boze aapjes vol met emoties van hem, voor mijn eigen gemoedstoestand, moet neutraliseren. Wat ik dus ook doe.
In je eigen voorhoofd houden, dat ex wat stappen achter (kan) loopt in het proces. Dat hij het eigenlijk niet zo bedoelt. Dat hij zijn boosheid en teleurstelling uit middels een, beroerd overkomend, appje. De hoop dat die boosheid zal slijten heb ik. Kost tijd, geduld en goede gemoedsrust. Én natuurlijk geneutraliseerde wijsheid. Hij is ook maar een mens. Net als ik ;-).