Ons leven is zo veranderd sinds de komst van de kinderen en op den duur ging het niet meer….
“Zij is zo’n andere vrouw geworden sinds de komst van onze kinderen. Daarom liepen we vast ”
“Hij was er niet voor mij na de bevalling en ik kon hem dat niet vergeven.”
“We leefden langs elkaar heen en communiceerden alleen nog maar over de kinderen. Dat ging niet goed.”
“Onze relatie is gaan schuiven nadat we kinderen hebben gekregen.”
Tijdens de gesprekken in mijn praktijk als Kindbehartiger vraag ik ouders hoe de relatie ooit is begonnen, waar het is gaan schuiven en hoe het tot een scheiding of de wens om uit elkaar te gaan is gekomen. Bovenstaande antwoorden worden dan regelmatig gegeven. Sinds ik zelf moeder ben vallen deze zinnen mij eens te meer op, want ja het nieuwe ouderschap verandert een hoop. Voor jezelf als mens. Voor jullie als partners. Voor jezelf ten opzichte van vrienden. Ten opzichte van je werk, collega’s en dit wordt helaas vaak onderschat. Voorbereid op de komst van een kindje ben je eigenlijk nooit en op deze rol veranderingen al helemaal niet.
Wat mij aan deze zinnen zo raakt, is dat middels het uitspreken van deze zinnen een grondslag wordt gelegd voor de schuldgevoelens die kinderen kunnen ontwikkelen m.b.t. dat zij de oorzaak zijn van de scheiding ‘want sinds hun komst is het anders geworden tussen hun ouders’.
Irritaties die binnen de relatie aanwezig waren worden door moeheid en slapeloze nachten uitvergroot. Het overgrote deel draait in de eerste 1000 dagen om de kleine. Niet voor niets worden dit de tropenjaren genoemd.
En ondanks deze realiteit zie ik steeds meer stellen in de eerste vier jaar na de komst van een kindje uit elkaar gaan.
Na een scheiding wordt het ‘allebei anders zijn geworden of het hij is of zij is anders geworden’ vervolgens eens te meer door een negatieve bril bekeken. Veelal de ex-partner bril of de conflict bril. De irritaties worden uitvergroot.
Uit onderzoek is gebleken dat bij jonge kinderen tot 4 jaar het risico bestaat dat zij gaan denken dat de scheiding hun schuld is. Vanaf 4/5 jaar kunnen kinderen echt denken dat zij de oorzaak zijn van de scheiding. Dat zij niet lief genoeg waren en het daarom mis is gegaan tussen hun ouders. Dat is natuurlijk niet het geval. De uitgesproken zinnen door ouders dragen alleen niet bij aan de gevoelens van kinderen. Goed voor ouders om zich daar dus bewust van te zijn.
Eerder vond ik het idee van een ouderschapscursus wat betuttelend, maar ik begrijp het inmiddels wat beter. Wat kan het eigenlijk kwaad om in een dagdeel of naar wens vanuit een uitgebreidere cursus voorbereid te worden op de tropenjaren die gaan komen? Op wat de slapeloze nachten met je kunnen doen? Hoe je de balans tussen privé en werk kunt vinden? Hoe je de relatie ook leuk kunt houden naast je rol als ouders?
Ik ben een groot voorstander van preventie zeker als ik zie wat de gevolgen van een scheiding voor kinderen met zich meebrengt. Wat zou ik stellen die net ouders zijn geworden daarom graag willen meegeven om in ieder geval met elkaar in gesprek te gaan en te blijven. Om de uitdagingen van het ouderschap te (blijven) bespreken. Om vooral samen door de positieve bril te kunnen blijven kijken ondanks de soms mindere momenten. En vergeet niet om bijvoorbeeld eens per maand samen als partners op pad te gaan. Regel een oppas en laat de telefoons thuis of zet deze op stil! Eigenlijk gelden deze tips voor alle ouders. Vergeet niet om ook te werken aan jezelf en aan elkaar.
