Toen ik een aantal jaren geleden onbedoeld opving dat je ‘het wel goed vond zo’ omdat je ‘niet zoveel met ons had’ was ik daar een poosje goed ziek van. Duidelijk was het wel.
Blijkbaar had ik jaren een illusie nagejaagd, de illusie dat het ondanks alles leuk en goed is contact te hebben met je biologische vader. Maar ergens begreep ik het wel. Het is je ook niet altijd even makkelijk gemaakt, en dan wordt het moeilijk. Vooral als je van nature nogal makkelijk bent. Dat ben ik ook. Hoewel ik me afvraag of ik je wel echt ken, herken veel van mezelf in jou. Gezien je reputatie niet altijd iets om openlijk trots op te zijn maar stiekem ook weer wel. Verwarrend. Geen dertien in een dozijn, moeite om met de kudde mee te blijven lopen en van veel een beetje kunnen, maar net niet genoeg om er in uit te blinken. Waar we dat wel dreigen te doen blinken we uit in het ondermijnen van onze succesjes. Zelfsabotage en vervolgens keihard relativeren, je moet het herkennen. Al ben ik er nog niet helemaal uit of ik deze eigenschap van of dankzij jou heb.
Ik ben inmiddels ouder dan jij was in de tijd dat we elkaar nog wel regelmatig zagen en heb me er bij neergelegd dat je geen onderdeel van ons leven uitmaakt, dat dingen gaan zoals ze gaan, dat het is zoals het is. Gelukkig kan ik teren op mooie herinneringen als kind bij jou op de camping waar je woonde en beheerder van was. Varen en schaatsen op de Loosdrechtse plassen, samen muziek maken, kijken en luisteren naar voetbalwedstrijden, live, op tv en onderweg in de auto, je sterke verhalen, je grappen, de talloze feestjes, hoe je voor het slapen gaan in mijn oor beet zoals ik dat nog steeds bij onze jongste doe en hoe trots je was als ik de show stal door te dansen alsof niemand keek zoals ik later zou zijn bij mijn eigen dochter.
Rond de tijd dat ik oud genoeg werd om iets van de puinhopen te kunnen begrijpen die gescheiden ouders goedbedoeld kunnen aanrichten, mijn achternaam was veranderd en jij de camping verruilde voor een boot, zijn we elkaar kwijtgeraakt.
[tweet_box design=”box_12_at” pic_url=”https://miesmagazine.com/wp-content/uploads/Mirjam-de-Jonge-1.jpg” author=”Mirjam”]Gelukkig kan ik teren op mooie herinneringen als kind.[/tweet_box]
De boot is al lang weg, de zoveelste liefde van je leven ook en je werkt al een hele tijd bij FC Utrecht. Dat vind ik fijn voor je, want ik weet dat je zelf ook een aardig balletje kon trappen. Misschien dat ik me daardoor heel soms, op een dag als vandaag of als ik langs de lijn naar ons 11-jarige linkspootje sta te kijken die geen idee heeft wie jij bent, afvraag hoe het moet voelen fantastische kleinkinderen te hebben zonder hun opa te zijn.
Om vervolgens oprecht blij te zijn dat jullie niet weten wat je mist.
Foto: IntiBlufft
