Automatische piloot ingeschakeld. Dat musicaldansje ken ik wel. Ik ben eerder benieuwd wie er in de zaal zal zitten.
Die buikpijn en krampen zijn geen plankenkoorts . Even van achter het gordijn piepen. Moeder gespot. Vader zit er niet naast, wel mijn twee zusjes.
Nu zie ik hem, iets meer naar rechts. Ze kijken naar elkaar met een norse blik. Net alsof het er niet toe doet wat ik hier straks op het podium ga doen. Dat ik de hoofdrol kreeg lijkt hen niets te kunnen deren.
Ik zie ze allebei rechtstaan. De spotlights gaan van het podium en mij af en de volg spots gaan de zaal in. Op zoek naar … op zoek naar wie eigenlijk? Eén spotlight gericht op papa, de andere op mama.
Ze beginnen een scheldtirade, kanonnade of hoe heet zoiets. Woord en wederwoord. Wat er uit hun monden komt lijkt niet fraai. Ze lijken geen last te hebben van plankenkoorts en vergeten de mensen rondom hen. Ze trekken zich ook niets aan van mijn zusjes die daar tussen zitten.
Alles wat ik altijd wilde gebeurde: ze zochten toenadering, dichter bij elkaar… maar niet op de manier die ik me had voorgesteld. Ik wilde dat ze rustig praten en voor één keer, die ene keer, mij in de spotlights lieten staan. Is dat nu teveel gevraagd? Nee niet wat ik wilde, ze waren slechts één centimeter van elkaar verwijderd. Vuurspuwende ogen, rood ontploffende hoofden, en een scheldtirade.
Het podium stil, de zaal stil. Mijn ouders hebben de hoofdrol van mij overgenomen. Zij staan in de picture en niet ik of mijn klasgenoten.
Badend in het zweet schrik ik wakker. Gelukkig is het maar een droom, een nachtmerrie. Papa en mama hebben beloofd naar de eindmusical te komen. Beloofd dat ze naast elkaar gaan zitten en alle rust bewaren. Ik heb ze de brief van Villa Pinedo (aan alle gescheiden ouders met een kind in groep 8) gegeven en die hebben ze ter harte genomen.
Ze komen en ik mag shinen, ik sta in het middelpunt. Ze laten hun kleine prikkels tegenover elkaar even links liggen (ik hoop langer dan even) en gaan naast elkaar zitten. Zo kan ik die hoofdrol pakken en weet ik ook op welk punt in de zaal ik me kan en wil focussen.
En als het klaar is, kan ik naar mijn beide ouders lopen, geen keuzestress, geen gedoe achteraf. Even gewoon kind zijn, en dat in groep 8.
Lars, groep 8 (11 jaar) vertelde mij als Kindbehartiger zijn nachtmerrie voor de eindmusical. We gingen erover in gesprek, hoe papa en mama zijn wens in vervulling konden laten gaan. We zorgen dat zijn stem bij zijn ouders terecht kwam. Vanuit mijn rol als Kindbehartiger ondersteunde ik om afspraken op te stellen tussen de ouders om die avond in alle rust te laten verlopen, met de spotlight op Lars gericht.
