We zijn nu een maand aan het birdnesten, tijd om even te kijken naar wat er allemaal gebeurd is…
Praktisch
Praktisch gezien is er heel veel gebeurd. Een appartement gevonden, nieuw bed gekocht en vreselijk veel dingen dubbel nadat ik steeds weer dingen vergat en toch moest hebben. Dubbel hebben is dan net zo handig. De school is weer begonnen, de weekplanning is nu zo ongeveer duidelijk voor alle partijen, een whiteboard is aangeschaft om alles bij te houden en de gezamenlijke boodschappenlijst gedigitaliseerd om het beter bij te kunnen houden. De rekeningen zijn gesplitst, een kinderrekening geopend en we hebben afspraken gemaakt over wie wat moet betalen aan wie en waarom en hoe. En in de hoek van m’n kamer staat altijd een tas naar me te gluren, half ingepakt, soms met schone, soms met vieze was, klaar om weer meegenomen te worden over een paar dagen.
Kortom, een heel gedoe en geregel. Die eerste maand is dan ook echt een maand geweest van ontdekken wat wel of niet werkt en het afspreken van allerlei dingen. Dit is echt niet te doen als je niet met elkaar kunt praten over de dagelijkse dingen, zoveel is me wel duidelijk.
Afgelopen zondag was de eerste dag dat ik behoorlijk ontspannen op de bank met de kids zat en me realiseerde dat het nu zo ongeveer allemaal wel geregeld is. Soms is het frustrerend dat het praktische het soms van het emotionele overneemt, dat je daar meer mee bezig bent dan het verwerken van wat er gebeurd is. Wellicht iets voor maand twee?
Emotioneel
Halverwege de vakantie hebben we de kinderen verteld wat er ging gebeuren, wat natuurlijk niet makkelijk voor ze was. Ze reageren er alledrie weer anders op. De jongste (net twee) snapt nu dat als papa komt, mama weer weggaat en barst spontaan in huilen uit. De middelste (5) stelt veel vragen en vertelt het aan iedereen als een interessant feitje. De oudste (7) gaat door verschillende fases heen en maakt het ons soms moeilijk (en gelijk heeft ze). Tussen alle praktische regeldingen door proberen we er in ieder geval ook voor te zorgen dat de kinderen de rust en de tijd hebben om aan de nieuwe situatie te wennen. Ze zijn blij dat ze niet tussen verschillende huizen heen en weer hoeven en dat er voor hen weinig veranderd. Soms vinden ze het zelfs leuk, want: ‘Nu zien we papa tenminste vaker en met hem eten we altijd pizza op maandag!’
Voor mijn eigen emotionele toestand is de aanwezigheid van de tas in het hoekje van m’n kamer misschien nog de beste aanduiding. Altijd onderweg, steeds bezig met switchen, twee levens aan het opbouwen en continu dingen vergeten mee te nemen.
Op naar maand twee, waarin ik hoop vaker mijn jas en schoenen mee te nemen en we met z’n allen in een goed ritme komen.
Wil je meer weten over birdnesting? Lees ook Martine’s andere blogs!
