Mama, waar is mijn fiets?

Een echtscheiding is op verschillende vlakken oneerlijk en frustrerend.

Voor mijn zoon van drie, is het idee van twee huizen best stoer. Een gescheiden kledingkast echter, met zijn favoriete kledingstuk nou net niet daar waar hij is, is een dagelijkse frustratie.

Regelmatig wil mijn zoon schoenen aan die bij papa zijn. Of het t-shirt aan dat hij droeg toen hij bij papa ging logeren wat vanzelfsprekend, na een dagje ravotten, in de was belandde. De teleurstelling is op zijn gezichtje te lezen, als ik uitleg dat ik het geliefde kledingstuk niet zomaar kan gaan halen, omdat we dan te laat bij de creche zijn.

Uit de was
Zijn frustratie duurt net zolang tot ik een alternatief heb bedacht. Door bijvoorbeeld een t-shirt te pakken dat er erg veel op lijkt. Of ik stel voor dat hij de nieuwe broek, die hij van oma heeft gekregen, aan mag. Of als ik het echt niet meer weet, bellen we papa om te vragen of het shirt al uit de was is, om te horen dat hij het kledingstuk weer aan kan als hij daar gaat spelen.

Knuffel-vis
We doen als ouders letterlijk alles om een kind gelukkig te houden. Alleen het dilemma omtrent kleding en speelgoed in twee verschillende huizen, daar kan ik niet aan wennen. Een aantal dingen hebben we dubbel gekocht, zoals zijn favoriete knuffel-vis. Die is er altijd, stress en frustratie-vrij.

Knipper-pet
Gisteren was meneer op zoek naar zijn cars-pet met een knipperend lampje. De gedachte om te gaan spelen bij zijn vriendje Luuk, zonder zijn pet, was ondenkbaar. Samen zochten we het hele huis af, en belden we Luuk dat we een kwartiertje later waren. Dikke tranen. Na veel kusjes en geduld van een moeder die het ook even niet meer weet, gaan we zonder pet de auto in.

Zijn ogen glunderen als hij zijn pet vindt op de achterbank van de auto. Daar had hij de pet tenslotte de vorige dag afgezet en neergelegd. Onderweg naar Luuk spreken we af dat we eerst overal zoeken voordat er paniek uitbreekt, om vervolgens hem vanaf de achterbank te horen zeggen: “Mama, waar is mijn fiets?”