In een recente uitzending van Zomergasten was longarts Wanda Kanter te gast.
Zij deelde een citaat waarin zij trauma vergeleek met de werking van elastiek. Stel je voor dat je aan elastiek vastzit. Elastiek is sterk en kan onder hoge druk en spanning staan. Je beweegt je voort en het elastiek beweegt mee. Er gebeuren dingen die je raken, het elastiek rekt uit en opeens boem, trekt het je terug of het knapt. Je wordt met een klap teruggeworpen naar iets, naar een gevoel, naar een gebeurtenis die diepe indruk heeft gemaakt en diepe gevoelens heeft achtergelaten.
Ik vond het zo’n rake vergelijking. Zo volstrekt begrijpelijk en herkenbaar. Zowel in mijn werk als ook in mijn eigen leven. Als familiemediator zie en spreek ik regelmatig ouders en kinderen die door een scheiding gaan. Zij nemen afscheid van een toekomst samen als gezin. Het afscheid nemen van iets dat altijd als zo vanzelfsprekend heeft gevoeld. Dit voelt als een verlieservaring. Hier komt een stuk rouw bij kijken en dat doet iedereen op eigen wijze en op eigen tempo. Het elastiek rekt mee en knapt op momenten dat je het vaak niet verwacht, de emotie overspoelt je. Als een vloedgolf. Je staat met je voeten in het water en opeens worden je benen ook nat.
In de gesprekken met kinderen zie je de emoties vaak in de meest pure vorm. Zo zag ik onlangs een meisje dat bijna alleen maar kon huilen. Ze gaf aan dat het best wel goed met haar gaat en dat haar ouders normaal tegen elkaar doen. Ze gaan zelfs nog samen naar verjaardagen. Maar door het praten over de scheiding kwam er zoveel verdriet omhoog, dat ze niet kon stoppen. Het elastiek stond bij haar misschien niet eens zo strak, maar toch trok het haar met een harde schok terug. Terug naar het besef dat dingen nooit meer zo zullen zijn, als ze waren.
