In de wereld van de zogenoemde vechtscheiding is het zeer moeilijk om de strijd niet aan te gaan.
Wanneer je het constante doelwit bent van een boze wraakzuchtige partner, je kinderen slachtoffer zijn van een machtsstrijd, heb je snel de neiging om vol de strijd aan te gaan.
Maar hoe blijf je uit de strijd? Hoe zorg je dat het psychische geweld, de persoonlijke aanvallen van de ander je niet drijft tot de aanval aan te gaan? Wanneer is het genoeg? Wanneer vecht je voor je kinderen en wanneer vecht je uit “eigenbelang”?
Een vraag die je jezelf als ouder elke keer verplicht zou moeten stellen. Dit om te voorkomen dat je los gaat in de strijd, vol gas, je recht halen, incasseren.
Kun je dit van een ouder vragen die stelselmatig, zo niet dagelijks het doelwit is van pesterij, leugens, manipulatie, bedreiging, smaad en zelfs geweld? Kun je dit vragen van een ouder die willens en wetens door de andere ouder van zijn kinderen wordt vervreemd? Van wie zijn of haar kinderen ernstig worden bedreigd in hun welzijn? Geen leven hebben, kinderen die kapot gaan door de strijd die over en om hun wordt gevoerd?
Het is een onmogelijke vraag. het vraagt om een offer, slikken en soms stikken. Maar het kan.
Het is niet makkelijk. Het voelt eenzaam, onbegrepen, onhoudbaar. Alsof je geen mens meer bent, moet dansen naar de pijpen van die ander, geen enkele regie over je eigen leven. Overgeleverd aan de grillen van je boze wraakzuchtige ex. Overgeleverd aan de hulpverlening die je soms niet anders zien als een casus, een protocol, een stuk beleid. Overgeleverd aan de rechtbank en overgeleverd aan de vooroordelen van de maatschappij.
Maar het kan! En waarom? Omdat je het doet voor je kinderen! Choose your battles. Wat levert het op om overal de strijd aan te gaan? Wat doet het met je kinderen, wat doet het met jou als ouder? En vooral..hoe lang wil je zo doorleven?
Wat is helpend om uit de strijd te blijven, je doel, namelijk je kinderen niet uit het oog te verliezen?
- Bedenk wat je keuzes doen met je kind. (Kies ik nu voor mezelf of kies ik nu voor m’n kind?)
- Wat leveren je keuzes jou kinderen en de relatie tot je partner je op langere termijn op?
- Ga niet voor de korte termijn oplossingen al lijken die nog zo aanlokkelijk
- Toets je keuzes bij een (professionele) derde die je kan adviseren, meedenken en helpen de situatie van een afstand te bekijken
- Zoek hulp voor je scheidingspijn zodat dit niet steeds opspeelt in relatie tot je ex, je kinderen en de keuzes die je maakt
- Kinderen zijn GEEN schaakpionnen om in te zetten in je geschil met je ex!
- Accepteer dat de ander verder gaat met zijn leven ook al ben jij zelf niet zover! Laat het groene monster niet binnen…
- Accepteer dat je de ander niet kunt veranderen. Sommige partners veranderen niet! Zeker niet wanneer er psychische problematiek speelt. Zoek een manier om er toch mee om te kunnen gaan door je (psychisch) te wapenen.
- Actie – reactie zorgt enkel voor nog meer strijd.
- Bewaak je grenzen en de grenzen van je kinderen.
Hoe gek dit ook klinkt , kan het niet bewaken van jou grenzen en dat van je gezin wel degelijk zorgen voor strijd. Het kan manipulatie in de hand werken, verwarring zaaien, verwachtingen scheppen die weer kunnen lijden als middel voor strijd.
Dit alles staat misschien heel gemakkelijk, alsof je het even doet. Maar dat is het niet. Het vraagt kracht, moed, doorzettingsvermogen. Het vraagt veel van jezelf maar het vraagt vooral om een hele lange adem…
