Uit jezelf tot elkaar komen

Er zijn ook succesverhalen. Soms wanneer je na (vele) procedure(s) eindelijk dat voor elkaar hebt gekregen waarvoor jij en je cliënt(e) hebben gestreden, maar soms zelfs voordat je die arena betreedt. En dat lieve mensen, voelt nog veel meer succes-errig aan dat al het andere.

Dit staat los van het succes dat ik als scheidingsmediator meemaak. In mediation hebben partijen tevoren al besloten om gezamenlijk middels mediation afspraken te maken over de afwikkeling van hun huwelijk. Dat voelt voor mij als advocaat veel ‘gewoner’ dan wanneer men van ver moet komen om elkaar uiteindelijk te vinden en afspraken te maken.

Een succes waarover ik in dit blog schrijf, kan plaatsvinden wanneer je in een zogenaamd viergesprek (een gesprek waar ‘de partijen’, in dit geval dus meestal de man en de vrouw met hun advocaten) tot afspraken komt. Vaak verlopen deze gesprekken behoorlijk verhit maar de intentie om tot (deel)-afspraken te komen is er bijna altijd van beide kanten. Toch wisselt de uitkomst vaak, maar er is dan in elk geval toch geprobeerd in onderling overleg tot elkaar te komen. In zo’n gesprek is plaats voor huidige pijnpunten maar indien nodig mogen oude littekens ook nog even worden aangeroerd.

In dit geval kwam het vroegtijdige succes eigenlijk bijna helemaal en geheel vanuit mijn cliënte. Een carrièrevrouw van halverwege de 30 die na een relatie van een paar weken zwanger bleek. Het kindje wilde ze graag houden, de man niet. De relatie zelf liep al niet zo lekker, ze kenden elkaar nauwelijks en toen zij de man vertelde dat ze zwanger was, werd hij boos en verbolgen. Hier zat hij niet op te wachten, hij voelde zich erin geluisd. Van een abortus wilde de vrouw niets weten. Een definitieve breuk volgde. Tijdens een ziekenhuisopname van de vrouw vanwege zwangerschapsvergiftiging liet de man niets van zich horen. Toch probeerde ze de man nog te betrekken tijdens de laatste maanden, maar zelfs toen de moeder van de vrouw door een noodlottig ongeval kwam te overlijden, hoorde ze buiten 1 app-je niets van hem. Kort voor de bevalling was er nog 1 ontmoeting, maar ook dit eindigde tot niemands verbazing snel in een ruzie. De vrouw verbrak op dat moment elk contact en reageerde niet meer op berichten van zijn kant. Een maand na de geboorte van dochter Liza schreef vader (ja, vanaf dit moment noem ik ‘de man’ vader en ‘de vrouw’ moeder) nog een mail en gaf haar aan geen contact meer te zullen zoeken maar vroeg haar wel om hun dochter te stimuleren later in haar leven contact met hem te zoeken. En aan die 2 beloftes hield moeder hem.

Dus toen, nadat Liza 1 jaar werd en vader aangaf toch heel graag een vaderrol te willen vervullen, herinnerde moeder hem aan zijn belofte haar en Liza voorlopig met rust te zullen laten en verzocht hem geen contact meer te zoeken. Hij kreeg ook geen geboortekaartje of foto’s van haar. Maar het gevoel vader te zijn en je kind niet te kennen, nooit te hebben aangeraakt, niet te weten hoe ze ruikt en klinkt, bleef aan hem knagen, dag & nacht. Hij kon niet goed slapen, ook op zijn werk merkte collega’s dat hij niet goed in zijn vel zat en zijn prestaties leden hieronder.

Via een vriend kwam hij bij een psycholoog terecht en die raadde hem aan actief bezig te gaan met het ‘juridiseren’ van zijn vaderrol en contact op te nemen met een familierechtadvocaat. Hij probeerde het eerst nog door moeder zelf een tweetal eerlijke en emotionele mails te sturen met het verzoek hem toe te laten in het leven van zijn dochter.

Maar na de 2 onbeantwoord gebleven mails besloot vader contact met een advocaat te zoeken en werd er een verzoekschrift bij de rechtbank ingediend waarin hij erkenning, gezag en een zorgregeling verzocht vast te stellen. In dit soort zaken benoemt de rechter vaak ‘ambtshalve’ vroeg in het proces een zogenaamde bijzondere curator, nog voordat je een verweerschrift hebt kunnen indienen. Ook ikzelf sta op deze BC-lijst. Er wordt als bijzondere curator van je verwacht dat je de rechtbank adviseert en aangeeft wat het belang van het kind dient. Je spreekt met ouders en zo nodig andere betrokkenen en licht je advies ter zitting toe.

Nadat mijn cliënte het verzoekschrift las, ging ze hard aan de slag met het verzamelen van bewijsstukken om aan te tonen dat vader van meet af aan op geen enkele wijze betrokken was geweest bij de zwangerschap en ook nadien geen interesse had getoond en nota bene per mail had laten weten dat hij ook geen contact meer zou opnemen. Moeder had zich daar logischerwijs bij neergelegd en haar leven dusdanig ingericht dat vader daarin geen rol had. Misschien ooit in de toekomst, maar nu kon daar geen sprake van zijn.

Met moeder voerde ik gesprekken over de inhoud van het verzoek van vader en het feit dat we hem niet kunnen ‘houden’ aan zijn eerdere mail waarin hij aangaf zich voorlopig terug te trekken. De eerste gewenste stap, de erkenning, wordt namelijk vele malen vaker toe- dan afgewezen. Belangrijk is het om je cliënten een reëel beeld voor te houden en daarvoor moet je soms tijdens die gesprekken even de pet van de rechter opzetten.

Wat betreft die erkenning dient volgens vaste jurisprudentie bij de afweging van de belangen van de betrokkenen als uitgangspunt te gelden dat zowel het kind als zijn verwekker er aanspraak op heeft dat hun relatie rechtens wordt erkend als een familierechtelijke betrekking. Vervolgens dient het belang van de man bij erkenning te worden afgewogen tegen de belangen van de vrouw bij een ongestoorde verhouding met het kind en de belangen van dat kind. Van schade aan de belangen van het kind kan worden gesproken indien ten gevolge van de erkenning voor haar reële risico’s ontstaan dat zij wordt belemmerd in een evenwichtige sociaalpsychologische en emotionele ontwikkeling. Dit kan onder meer het geval zijn wanneer haar moeder ten gevolge van de erkenning in een zodanig onevenwichtige psychische toestand komt te verkeren dat zij niet in staat is het kind het stabiele opvoedingsklimaat te bieden dat zij nodig heeft.

Door het hard bezig zijn met het opbouwen van een dossier waaruit moest blijken dat de verzoeken van vader geen stand zouden houden, merkte de vrouw dat ze lichamelijke klachten kreeg. De negatieve energie maakte haar onrustig, moe en ook een beetje angstig. Hoe moest dat nou straks, wat als ze haar kind zou ‘kwijtraken’? Een volgend gesprek volgde, waarin ik met haar wilde spreken over vader als toekomstige vader, niet als ex-partner. Waarom zou je denken aan kwijtraken, terwijl het kind er juist een ouder bij krijgt? Een ouder die er gewoon is, die er graag wil zijn en die wellicht zelfs een deel van de zorg kan overnemen zodat jijzelf misschien in de toekomst in die dagen / weekenden tijd voor jezelf zou kunnen hebben? Doe maar, denk daar maar eens aan en denk daarbij niet aan alles wat hij als ‘partner’ in jouw ogen niet goed heeft gedaan. Het is een voldongen feit dat Liza 2 ouders heeft. Zouden we hem niet gewoon samen met zijn advocaat uitnodigen om te horen wat hij zich voorstelt bij een toekomst als vader van Liza? En als zo’n gesprek waardeloos verloopt, hij zich als een idioot opstelt, dan huppakee, volle kracht vooruit en werken aan dat knallende verweer.

Een week later belde ze me. Ze wilde een viergesprek. Als hij echt zo graag zou willen en zich zou inzetten om het te laten slagen, dan zou het misschien nog wel wat kunnen worden met die vader van Liza. En er viel in ieder geval niets te verliezen met zo’n gesprek. Voor de zekerheid en ze ging er vanuit dat het in haar tas zou blijven zitten, had ze een fotomapje meegenomen met foto’s van elke levensmaand van Liza.

Het gesprek was fantastisch! Vader was open, eerlijk, emotioneel en wilde er alles aan doen om vader te mogen zijn. En zij begreep dat gevoel en benadrukte het gemeenschappelijke doel dat ze allebei voor ogen hebben; een fijne liefhebbende ouder willen en mogen zijn voor Liza. Hij geloofde zijn oren niet. En dus dat mapje kwam wel degelijk uit haar tas; 4 paar natte ogen! Afgesproken is dat ze samen in gesprek gaan bij een deskundige bemiddelaar, iemand die al jaren in dit vak zit en weet hoe een dergelijk traject in het belang van een kleine dreumes opgebouwd moet worden. Inmiddels zijn er 2 gesprekken geweest, is ook gesproken over pijn uit het verleden om zodoende te werken aan de toekomst en hebben zij samen de erkenning geregeld en het allerbelangrijkste; vader heeft Liza gezien, gehoord én geroken! Wij als advocaten hebben de rechtbank om aanhouding van 6 maanden verzocht met als doel de gemaakte afspraken straks in een beschikking vast te laten leggen.

Ook al zijn ze er nog niet helemaal, tot dusver vind ik het al een succesverhaal!

Heb jij ook iets soortgelijks meegemaakt? Praat mee op Facebook of deel je verhaal hieronder.