Vader vs moeder, de concurrentie voorbij.

Een beetje een rare titel he, nou dat vind ik nu ook.

En toch kom ik het regelmatig tegen in mijn praktijk en is het zeker ook iets om zelf bewust van te blijven. Voor je het weet kom je terecht in ouderconcurrentie. Een woord dat je misschien niet vaak hoort maar waar het wel regelmatig over gaat. Zelf vind ik dat onze kinderen, ja je leest het goed, onze kinderen, net zoveel recht hebben op papa als op mama liefde. Quality time met papa en met mama, maar ook opvoedtijd met papa en mama. Als moeder denk en voel ik soms echt iets anders dan wat ik zie bij de papa van mijn boys. En hoe erg is dat, wat mij betreft mogen verschillen er zijn. Het belangrijkste is dat je elkaar in de waarde laat, er geen oordeel over hebt  en dat je je kind(eren) gunt om bij de andere ouder te zijn.

In mijn praktijk ontmoet ik mooie, moedige en soms ook bange moeders. Ze hebben de angst dat de vader zijn rol niet oppakt en dat hun kind(eren) hier last van ondervinden. Natuurlijk is dit in sommige gevallen ook zeker realistisch en is het van groot belang, als de gezondheid of het welzijn van de kinderen in gevaar is, om hier zorgvuldig mee om te gaan. En vaak is het ook een angst voor het onbekende, het niet weten hoe het gaat. Als het gaat om opvoeden dan zie je dat in veel situaties de vrouw in een gezin de meeste tijd doorbrengt met de kinderen. Vaders die soms een papadag hebben maar over het algemeen zijn moeders de spil in huis. Sommige vaders die ik sprak waren ook onzeker en soms bang. Zou ik het wel goed doen, hoe moet ik het allemaal regelen. Wat ga ik doen als ik een heel weekend de kinderen heb en wat als ze hun moeder missen.

Het is allemaal heel begrijpelijk, natuurlijk snap ik dat het voor een moeder spannend kan zijn om de kids bij papa achter te laten. Zeker als die papa voorheen niet veel tijd doorbracht met de kinderen. Of voor de papa, die zoekt naar zijn opvoedstijl en niet goed weet wat te doen en vooral hoe. Ik heb mooie voorbeelden gehoord van ouders die elkaar bijstonden om zo hun eigen manier te vinden en op onzekere momenten er voor elkaar waren. Hoe fijn is dat, gescheiden als partner maar samen ouder voor altijd. Ik heb ook andere voorbeelden gehoord. Een moeder die met een pannetje eten voor de deur stond, een vader die hiervan schrok omdat hij toch immers ook altijd voor zichzelf kookt. Een vader die van alles inplande met anderen als zijn kind er was gewoon om niet alleen te hoeven zijn.

Ben jij een vader en benieuwd naar het verhaal van Rob die na zijn scheiding er meer voor zijn kinderen moest zijn? Klik hier!

Lieve papa’s en mama’s wat gun ik het jullie om ieder een eigen weg te vinden in het samen zijn met jullie kinderen. Dat mama de rots in de branding, en dat papa de held is. Het raakt me om de worstelingen te zien van de papa’s en mama’s. Het over en weer niet begrijpen of onderschatten van de verandering die een scheiding met zich meebrengt. Ja mama’s het kan pijnlijk, verdrietig en lastig zijn dat je door de scheiding je kinderen minder ziet. Tuurlijk is het wennen en kan het je boos en verward maken als je ziet dat papa opeens een leuke papa is die nu wel tijd maakt om samen met zijn kinderen te zijn. En natuurlijk is het voor jou, papa, zoeken naar je nieuwe rol en hoef je niet hetzelfde te zijn als mama.

Kijk naar de snoeten van je kinderen, wat zeggen ze? Hoe blij zijn ze dat ze zowel papa als mama in hun leven hebben. En als zij het moeilijk hebben omdat het bij papa of bij mama anders gaat, hoe kun je hen dan helpen. Door naar ze te luisteren en te horen waar ze mee worstelen. Als ze oud genoeg zijn dan kun je hen helpen door met hen te zoeken naar een manier die bij hen past om het te accepteren zoals het is of om het bespreekbaar te maken. Als ze nog jong zijn dan kun je ze steunen door het met de andere ouder bespreekbaar te maken. Dat vergt uiteraard wel dat je dit op een respectvolle en onderzoekende manier doet. Als jullie als ouders elkaar ook na de scheiding kunnen steunen bij het opvoeden en zoeken naar een ouderschap dat past dan is dit enorm steunend voor de ontwikkeling van jullie kinderen. Blijf als ouder weg van het denken in “dit of dat is beter”. Het is fijn voor kinderen als jullie opvoedingsstijlen in elkaars verlengde liggen maar, als dit niet zo is dan wil dit niet zeggen dat het ene beter is dan het andere. De meeste mensen zijn andere mensen, als je gescheiden bent dan wordt een ieder meer van zichzelf en worden de verschillen die er waren zichtbaarder.

Wil je meer artikelen van Miriam lezen? Je vindt ze hier!

Ik begrijp dat dit  schrijven voor sommigen mogelijk wat simpel klinkt en dat zij het gevoel hebben dat het bij hen echt anders is. Dat geloof ik ook graag en toch zou ik hen ook willen uitdagen om eens te onderzoeken wat er dan bij hen zo anders is. Eens te kijken hoe zij naar de andere ouder kijken, is dit met een (voor)oordeel, zijn er emoties die hier de boventoon voeren. Ook is er soms sprake van verborgen verlies of angst dat met het uit elkaar vallen van het gezin ook de rol als ouder verloren gaat. Een eerlijk en oprecht zelfonderzoek kan bijdragen aan inzichten in je eigen proces en mogelijk komt naar boven waar je aan wilt en zeker ook aan kunt werken. Alles wat je voelt en denkt is er en hoe mooi en waardevol is het dat je hier mee aan de slag kunt. Dit is voor je kind(eren), je ex-partner en vooral ook voor jezelf een geschenk. Hoe fijn is het dat de angst niet meer de regie over jou heeft maar dat jij het ouderschap samen met de andere ouder in vertrouwen vorm kunt geven. Ik geloof dat dit kan, dat dit mogelijk is en heb gezien dat je als ouder hierin mooie stappen kunt zetten. Soms lukt het om dit zelf te doen en soms heb je wat support nodig van iemand die wat verder van je af staat. Ik zou het elke ouder en elk kind van harte gunnen.