Na een echtscheiding is er vaak behoefte aan een nieuwe start in een nieuwe woonplaats.
Ondanks dat het in belang van de kinderen kan zijn om in de voormalige echtelijke woning te blijven wonen, kiest men vaak voor de schone lei: ergens opnieuw beginnen. Een nieuwe baan of een nieuwe partner in een andere stad kunnen zo’n verhuizing versnellen.
Vaak wordt eerst een nieuwe woning gezocht en wordt – meestal pas als alles rond is – de ex-partner ingelicht. Zo ook bij mijn cliënt. Woedend belt hij op dat zijn ex-partner – in strijd met alle afspraken uit het ouderschapsplan en zonder enig overleg- heeft aangekondigd nog deze zomer naar een andere plaats (zo’n veertig kilometer verderop) te verhuizen. Ook heeft de vrouw – zonder overleg met de man – de kinderen al ingeschreven op een nieuwe school. De man is het er absoluut niet mee eens en is ten einde raad. Hoe moet het nu met het co-ouderschap? En mag de vrouw met de kinderen zo maar verhuizen? Er is toch gezamenlijk ouderlijk gezag?
Als de ouders gezamenlijk ouderlijk gezag hebben, moet er over belangrijke beslissingen ten aanzien van de kinderen (ook over verhuizingen en nieuwe scholen) overleg plaatsvinden. Dat is in deze kwestie niet gebeurd. De vrouw weigert een regeling te treffen. Zij houdt vast aan de verhuizing. Haar nieuwe woning is al gekocht. De man kan niets anders dan de rechtbank verzoeken de vrouw op straffe van een dwangsom te verbieden met de kinderen te verhuizen.
De rechtbank kijkt eerst naar de belangen van de kinderen. Zij hebben een sociaal leven (school, vriendjes, sport, muziekles etc.) in een bepaalde stad, in bepaalde buurt. Het kan grote impact op kinderen hebben om dat achter te moeten laten. Zeker na een echtscheiding, waarbij structuur en een vertrouwde omgeving de kinderen houvast kunnen bieden.
Ook andere omstandigheden spelen een rol, zoals onder meer:
- het recht en belang van de moeder om te verhuizen en de vrijheid om haar leven opnieuw in te richten;
- de noodzaak om te verhuizen;
- de mate waarin de verhuizing is doordacht en voorbereid;
- de door de moeder geboden alternatieven en maatregelen om de gevolgen van verhuizing voor de kinderen en de vader te verzachten en/of compenseren;
- de mate waarin partijen in staat zijn tot onderlinge communicatie en overleg;
- de rechten van de ouder(s) en de kinderen op onverminderd contact met elkaar en in hun vertrouwde omgeving;
- de verdeling van de zorgtaken en de continuïteit van de zorg;
- de leeftijd van de kinderen en de mate waarin zij geworteld zijn in hun omgeving of juist gewend zijn aan verhuizingen;
- de afstand naar de nieuwe woonplaats;
- de extra kosten van de omgang na verhuizing.
De rechter buigt zich in de zaak van mijn cliënt nu over het vraagstuk of de moeder met de kinderen mag verhuizen. Als de vrouw daarvoor geen toestemming krijgt, zit zij met een koopwoning in een nieuwe stad die zij niet met de kinderen mag bewonen. Haar huidige woning is al verkocht. Het niet-overleggen, althans niet-tijdig overleggen met de man over haar voorgenomen verhuizing kan dus voor de vrouw zeer verregaande (financiële) consequenties hebben. Zeker als de rechtbank daar een prikkel tot nakoming in de vorm van een dwangsom aan verbindt.
ARTIKEL IN SAMENWERKING MET PUNT & VAN HAPERT ADVOCATEN
