Het fenomeen echtscheiding is al jaren een hot item. Initiatieven voor hulp zijn gegroeid en nog steeds komen er nieuwe hulpvormen bij.
Of het nu gaat om ondersteuning voor kinderen of voor ouders, er is voor ieder wat wils. Slaan we hierin niet een beetje door?
De meeste gescheiden gezinnen hebben in afzienbare tijd een batterij aan hulpverlening ontvangen. Sommige hulp heeft geholpen, het merendeel echter niet. Kinderen weten niet waarom er iemand met ze heeft gesproken en ze kunnen zelden vertellen of het heeft geholpen. Ook geven ouders aan dat hulp niet altijd aansluit. Hen wordt de regie uit handen genomen en in sommige situaties heeft dit een escalerende werking. Elke hulpverlener zal met de beste intenties proberen te ondersteunen, maar men blijft op afstand betrokken. Doordat de hulpverlening vaak de regie overneemt, raakt men de sleutel kwijt.
Wat ik ook vaak zie is dat moeilijk gedrag bij kinderen los wordt gezien van de echtscheiding. De hulp richt zich dan alleen op het kind, terwijl in veel gevallen dit gedrag te herleiden is naar de echtscheiding. Of ouders nu op een goede of slechte manier uit elkaar gaan, het blijft een verlieservaring voor een kind. Het ene kind laat dit meer zien dan het andere. Of zoals ik in mijn vorige artikel benoemde, het rouwen kan op verschillende momenten in het leven van een kind weer zichtbaar worden.
Zo hoorde ik het verhaal van Boris. Boris is tien jaar en zijn ouders zijn gescheiden toen hij zes jaar oud was. Hij liet de afgelopen jaren veel boosheid zien bij zijn ouders. Op verzoek van de ouders ging Boris naar een therapeute. Tijdens de eerste gesprekken kwam hier maar weinig uit. Boris gaf aan dat hij het niet fijn vond om alleen te gaan. In overleg met de therapeute gingen de ouders het volgende gesprek met hem mee. Boris uitte zich meer en zei op een gegeven moment: ‘jullie zijn uit elkaar gegaan zonder dat ik dat wilde en jullie hebben nooit sorry gezegd.’ Hij moest huilen en de ouders vervolgens ook. De ouders hebben Boris erkend in zijn gevoelens, en hebben sorry gezegd. Dit is een belangrijk keerpunt geweest voor de relatie tussen Boris en zijn ouders. Daarna gingen de gesprekken beter, Boris leek steeds meer te ontspannen. Boris is nu minder boos en hij laat zijn verdriet zien. Het kan goed zijn dat de boosheid er af en toe weer is, maar ze zijn wel een stap verder gekomen met elkaar.
Je kunt van alles uit de kast trekken aan hulp, maar uiteindelijk blijven de ouders verantwoordelijk, daar zit de kracht en bij hen ligt de sleutel.
27 februari 2018 @ 16:09
Mijn partner is 3 jaar geleden vertrokken bij zijn nu ‘ex’vrouw en kinderen. Kwaadheid, boosheid, onbegrip heeft geleid tot een nul-communicatie tussen beide partijen en een regelrechte vechtscheiding. Zoals ik onlangs in 1 van uw artikels las: de relatie tussen ouders en kinderen wordt bepaald door de ouder waar de kinderen verblijven, is dit ook in zijn situatie het geval, ook al hebben de kinderen een volwassen leeftijd maar zijn ze nog steeds inwonend. Zij lijden hier enorm onder en vooral de jongste heeft eigenlijk professionele hulp nodig. Dit is reeds aangegeven door de huisarts, CLB, schoolraad maar de moeder die bewust of onbewust in haar slachtofferrol blijft hangen, reageert op niets. Mijn partner probeert hen ook te contacteren via sms, mail,zelfs telefonisch maar maar dit alles blijft onbeantwoord. Ze blijven volharden in hun rancune en dit zwaar ten koste van hun welzijn en emotionele toestand.
Praten langs beide kanten of samen met een hulpverlener, daar zouden ze zo bij gebaad zijn! Maar wat doe je als één van de partijen verblind blijft door haat en nijd. De machteloosheid en het lijdzaam toekijken is zo pijnlijk!!!