‘Mama, is papa nog steeds ziek?’…. ‘ja, hij is nog steeds ziek.’
Elke morgen heb ik dit gesprek met mijn vierjarige jongen, sinds hij gehoord heeft dat papa te ziek is om voor hem te zorgen. Ik voel me machteloos in zijn verdriet en geef hem een dikke knuffel, voordat hij en ik weer overgaan tot de orde van de dag.
Onze drie kinderen zijn op dit moment altijd bij mij. Ze gaan, als dat lukt, af en toe een halfuurtje op bezoek bij hun vader om even te knuffelen, een boekje te lezen en te praten over hoe hun dag was. Dan is de energie alweer op en gaan wij weer naar huis.
Een zieke vader is niet niks, niet als je ouders bij elkaar zijn en helemaal niet als je ouders uit elkaar zijn. Dat je rekening moet houden met de gevoelens van anderen is al best moeilijk, maar als je niet eens kind kunt zijn thuis is het wel heel lastig. Mijn hart zinkt dus ook af en toe als ik zie wat het doet met mijn kinderen. Dat ze op elkaar boos zijn en me dan vertellen dat ze zelf ook niet snappen waarom hun lontje zo kort is. Of dat ze de rol van verzorger gaan overnemen, dat de rollen omgedraaid worden van ouder en kind, omdat ze zo graag willen dat hun vader weer beter is.
Ze houden zich stoer natuurlijk, want het leven gaat ook gewoon door. School, spelen en sport, de dagen gaan gewoon weer voorbij. En het went ook weer om altijd bij elkaar te zijn.
Soms vragen mensen me dan hoe ik me voel en hoe ik het volhou. Ik hou me ook stoer natuurlijk en af en toe een oppas doet wonderen. Ik weet van mezelf dat ik achteraf pas de zwaarte van een periode ervaar, dus dat probeer ik deze keer te voorkomen. Dat begint bij acceptatie, dat deze periode nou eenmaal zwaar en ingewikkeld is en dat ik niet teveel moet verwachten. Daarnaast neem ik meer rust, plan minder voor mezelf en neem me voor om elke dag te laten komen zoals het komt.
Ik vraag me af hoe anderen dit doen? Ik ben vast niet de enige ex die te maken heeft met een zieke vader/moeder van de kinderen. Hoe hou je het vol en hoe zorg je voor je kinderen en eventueel ex zonder boos te worden en gefrustreerd.
Mijn vierjarige heeft er allemaal geen boodschap aan, hij wordt al helemaal blij van het idee dat hij morgen naar papa mag voor een halfuur. ‘Als papa dan goed eet, dan is hij weer beter he? Dan mag ik ook blijven slapen, toch, mama?’
