“Alleenstaande ouders en mensen die gescheiden zijn, ervaren het vaakst sterke gevoelens van eenzaamheid, zo blijkt uit de nieuwe cijfers van het CBS”.
Zo las ik op NU.nl en daar waar ik dit soort berichten meestal scan en weer vergeten ben op het moment dat ik doorklik, blijft deze hangen.
Want; is dit echt waar?
Ik ga het voor mezelf na en ik geloof niet dat ik dit herken. Sowieso nu, zoveel jaar verder niet meer, maar hoe was het dan in het begin, toen we net uit elkaar waren? Ik graaf in mijn geheugen:
- Verdrietig? Absoluut!
- Angstig want hoe moet dat nou allemaal in m’n uppie? Yep.
- Gekwetst en teleurgesteld? Volmondig.
- Voelde ik me wel eens alleen? Tuurlijk; mijn gezín bestond niet meer. Die warme deken van het “met z’n allemaal” was weggetrokken en dat voelde best wel eens kaal. Zeker als mijn aapjes niet bij mij maar bij hun vader waren. Of erger: langere tijd weg omdat het vakantie was.
Maar éénzaam en dan ook nog eens in sterke vorm? Volgens mij niet.
Misschien moet ik nader checken wat “eenzaamheid” eigenlijk betekent. Wellicht heb ik er een ander gevoel bij dan wat ermee wordt bedoeld. Zo heb ik bij eenzaamheid een beeld van donker, koud, ongezellig, verlaten. Een nare en sombere plek om te zijn. Op www.eenzaamheid.nl staat het volgende:
Eenzaamheid is je niet verbonden voelen. Je ervaart een gemis aan een hechte, emotionele band met anderen. Of je hebt minder contact met andere mensen dan je wenst.
Ja, dat voldoet wel aan mijn beeld van donker, koud, ongezellig en verlaten….
Een aantal dingen gaat nu door mijn hoofd:
- Waarom zijn het de gescheiden, alleenstaande óuders die een groot deel uitmaken van de groep mensen in ons land die zich eenzaam voelt? Zij hebben in ieder geval hun kinderen, de (op z’n minste mede-)belangrijkste personen in het leven van een ouder. Dus waar staan die kinderen dan in relatie tot de ouder en het gevoel van die ouder eenzaam te zijn? Ik begrijp dat niet goed.
- Wat een cynische uitkomst. Dan ga je uit elkaar wat al zo rot is maar wat je, neem ik aan, doet omdat je ervan overtuigd bent dat gescheiden van elkaar beter is dan hoe het samen blijkt te zijn. En dat ís het dus voor een heel aantal mensen niet. Voor wie dan niet? Ik denk dat dit met name is voor degenen die achterbleven omdat hun ex-partner een nieuw leven besloot op te willen bouwen. Degenen die tegen hun wil met een scheiding werden geconfronteerd dus. En ook denk ik, voor diegenen die -om welke reden dan ook- boos, gekwetst en verdrietig blijven na hun scheiding. Ruzie blijven maken en drempels blijven opwerpen in de onderlinge relatie met hun ex, in plaats van over eigen schaduwen heen te stappen en acceptatie (proberen) te vinden.
- Misschien voelen deze zelfde mensen zich deep down vooral eenzaam en is de boosheid die ze laten zien er om dat gevoel te maskeren. Want eenzaamheid; daar kleeft ook schaamte aan. Eenzaam, niet verbonden en weinig in contact met anderen: daar lopen mensen niet graag of makkelijk mee te koop. Terwijl; als je de moed hebt om het wel aan te geven, al is het maar aan één iemand; dat zou een grote verandering kunnen brengen.
- Als jij jezelf prettig gezelschap vindt en je verbonden voelt met jezelf, dan is het een stuk beter toeven, zeker ook in je eentje. Dan is er geen donker, koud en verlaten maar is het een fijne plek waar altijd een vuurtje brandt. En dat is echt iets om naar te streven, iets wat ik een ieder gun. Voor zichzelf maar ook voor hun omgeving.
Natuurlijk filosofeer ik hier ook maar wat voor me uit en heb de waarheid allerminst in pacht. Mis met bovenstaande ongetwijfeld van alles en ga kort door bepaalde bochten. Maar misschien is het wel goed en zinvol om via dit platform van MIES met elkaar eens een discussie te starten:
Hoe komt het dat een grote groep gescheiden ouders zich zo eenzaam voelt? Wat zouden zij kunnen doen en wat kan de omgeving daarin betekenen om te helpen?
