Uitgeput plof ik op de bank. De ballonnen en slingers hangen.
De boodschappen zijn gedaan. De taart is besteld en haar cadeaus zijn ingepakt en verstopt. Natuurlijk zijn ze verstopt. Ook al wordt ze negen, het zoeken naar de cadeautjes blijft een hoogtepunt voor haar. Ik pak mijn telefoon om nog eenmaal te controleren of ik echt aan alles heb gedacht. Mijn ogen glijden over de checklist en ik vink de laatste punten aan. Ja… ik heb echt aan alles gedacht.
Ik kijk om me heen. Aan de versieringen zal het niet liggen. De huiskamer oogt als een ruimte waar een groot feest aanstaande is. Ik maak er een foto van en stuur hem naar mijn ouders. Vol lof reageren ze. Dat ik het weer goed voor elkaar heb, dat ze trots op me zijn en dat het vast een groot feest wordt morgen. Waarom voelt het dan niet zo?
Mijn gedachten dwalen af. Natuurlijk wordt het een groot feest. Natuurlijk. Dat is wat je als ouder doet voor je dochter. Haar verjaardag de leukste dag van het jaar maken. Elk jaar neem ik me weer voor om er ook eens van te genieten. Oppervlakkig lukt me dat ook. Maar als je me om een eerlijk antwoord vraagt, zal ik je zeggen dat dit de moeilijkste dag van het jaar is. De dag die ooit echt de leukste van het jaar was, is de moeilijkste geworden. Hoe dat komt? Slingers ophangen hoor je samen te doen, niet alleen. Cadeautjes kopen hoor je samen te doen, niet alleen. Taart uitzoeken hoor je samen te doen, niet alleen. Haar dag de allermooiste maken, hoor je samen te doen, niet alleen. Dat is iets wat maar niet lijkt te wennen.
Nog voordat mijn wekker gaat staat mijn blonde lieverd op mijn bed te springen. Pap! Wakker worden! Ik ben jarig! Het gevoel van mineur waarmee ik in slaap viel, is in één klap weg. Wat een heerlijke meid ben je toch! Snel gaan we naar beneden en maak ik een lekker feestontbijt voor haar. Onder begeleiding van mijn hints van warm en koud, speurt ze enthousiast haar presentjes bij elkaar. Terwijl ik haar blije reactie aanschouw wanneer ze het cadeaupapier verscheurt, bekruipt mij een gevoel van blijdschap en trots. De leukste dag van het jaar is begonnen. En die vier ik met haar samen, niet alleen.
Krista
17 november 2018 @ 09:11
Heel herkenbaar Stein!
Na 5 jaar blijft het hier ook nog steeds lastig. Vooral het niet meer kunnen delen van de herinneringen vind ik moeilijk. Ondanks dat we met co-ouderschap goed contact hebben over de kids praten we nooit meer over de kids over toen we nog samen waren.
Het alles alleen moeten doen is gewoon niet leuk.
Maar goed om te lezen dat je er een feestje van maakt voor je dochter, daar doe je het toch voor! Geniet van je meisje!