In de vorige blogs heb ik verteld over onze 30-jarige periode van samen zijn. De laatste 10 jaar zijn we verder uit elkaar gegroeid en heeft mijn vrouw haar geluk, dat ze bij mij niet kon vinden, bij een ander gevonden. Naast alle ellende die zo’n scheiding met zich meebrengt, werd het uiteindelijk nog erger doordat ik min of meer was gedwongen nog een half jaar te moeten blijven wonen in hetzelfde huis met iemand waar ik dus min of meer afscheid van had genomen. Ik vraag mezelf in deze blogs af: hoe heb ik die periode in hemelsnaam overleefd? Ik ga hardop denkend voor mezelf een aantal lessen trekken. Ditmaal de 10e en laatste les!
Ik eindigde een van de vorige blogs met de conclusie en het heerlijke vooruitzicht dat er een wereld voor me open ligt. Een wereld vol nieuwe kansen en mogelijkheden. Maar ik sta bekend als iemand die ook kritisch kan zijn. Dus sta ik mezelf hier niet met de kennis van al die boekjes over scheiden overdreven op te peppen? Zo mooi kan het niet zijn natuurlijk. Leuke blogjes schrijven om zichzelf moed in te praten maar ondertussen ‘s avonds alleen op de bank bij de ENORM GROTE TV stiekem met de gordijnen dicht zachtjes huilen van verdriet en eenzaamheid.
Sommige mensen nemen me het ook kwalijk. Dat ik niet boos ben geworden en nog steeds niet ben. Dat ik zo weinig verdriet (meer) heb en zo weinig terug verlang naar de tijd van het huwelijk. Ik denk daar natuurlijk wel over na. Misschien komt er nog een terugslag. Misschien was het afscheid dan wel onverwacht en vervelend maar had het afscheid al een paar jaar sluipenderwijs plaats gevonden? En heb ik toen al geleidelijk kunnen verwerken wat er niet meer was.
Maar misschien heeft het ook te maken met leeftijd, ervaring en een beetje meer wijsheid. Accepteren hoe het is en van wat resteert het beste proberen te maken. Genieten van de mooie tijd die ik ook heb gehad. Stilstaan bij de kwaliteiten van jezelf en je omgeving. Het heilige moeten is er een beetje van af. Het hele grote werk (zoals de buitenwereld dat ziet) ligt misschien niet meer in het verschiet. Maar het zijn nu juist de vele kleine mooie dingen die je voor het eerst na lange tijd weer ziet en waardeert.
Huilen in de auto
Een klein voorbeeldje, van iets wat ik al jaaaaren niet meer heb meegemaakt. En wat ik hier voor het gemak maar even zo’n klein ding noem. Ik zat in de auto en hoorde een mooi oud nummer op de radio. Ik kreeg kippenvel en kwam in een soort trance. Ik keerde naar binnen, zag weinig meer van de weg en het verkeer. Ik moest spontaan huilen. Ik keek stiekem naar opzij of andere weggebruikers het raar vonden. Maar die waren allemaal met hun eigen ding bezig. Ik huilde ….. voor het eerst na heel veel jaren! En het huilen was niet van verdriet, maar eerder en ook en vooral van opluchting en van geluk, van nieuwe mogelijkheden.
Les 10: daten is een aparte serie blogs waard
Last but not least: ik ben in deze serie met lessen nog helemaal niet ingegaan op het onderwerp ‘daten’ en ‘zoeken naar een nieuwe partner’. Over mijn ervaringen met daten zou ik een hele nieuwe serie blogs kunnen schrijven, dat is een compleet nieuw onderwerp …..
Gerard schreef een boek over zijn ervaringen onder een pseudoniem: Fonteinpijn – Mario Scheepers
Gerard (58) was ruim 30 jaar samen met Nicole (55). De laatste 15 jaar heeft ie regelmatig geld opzij gezet om zijn/hun vrijheid veilig te stellen. Samen leuke dingen doen. Maar het liep allemaal heel anders toen zijn vrouw verliefd werd op een ander.
